O crime da princesa, cuarta e última parte

Mentres el estaba a argalla-la miña cea eu púxeme a botar unha ollada ós papeis, quedábame moito por ler pero como non podía ir a ningures se cadra nun día a miña curiosidade quedaría satisfeita. Ó pouco Roberto chegou cunha bandexa coa comida para el e para min. Ceamos en silencio e rapidamente, non falamos máis do caso; prendín o televisor e estivemos a ver unha serie de policías que poñían en Telecinco ata que chegou Carme, que viña tan amolada do ximnasio que, segundo dixo, só ía tomar un vaso de leite e deitaríase de contado. Roberto quedou ata o final da película e logo marchou, prometendo vir ó día seguinte. Eu, como durmira polo serán, non tiña agora sono así que collín os papeis que trouxera o meu amigo, busquei onde quedara a derradeira vez e proseguín a lectura:

“O viúvo non estaba para moitas lerias así que tiven que ser eu quen se fixese cargo dos preparativos do enterro de Isabella; tódolos traballadores foron despedidos e só quedaron os invitados que trocaran a súa vinda a unha petición de man por un enterro. Ós tres días celebrouse a cerimonia, viñeron moitos máis parentes e coñecidos dende tódalas partes do país e tamén xente dende Francia e máis España. Isabella foi enterrada no seu sitio preferido: debaixo dun fermoso e grande carballo, onde, nas tardes de verán, sentábase a ler ou a escribir no seu diario. Despois da cerimonia e de da-lo pésame á familia os invitados marcharon. O conde non se decataba de nada do que pasaba ó seu derredor, cando vía a alguén pola casa preguntaba por Isabella, se tardaría en chegar do seu paseo a cabalo ou das súas compras á cidade. Daba tanta mágoa velo camiñar coa cabeza baixa e facendo plans para as vacacións coa súa muller, cando foran a ver á súa filla ó internado, que ninguén ousaba lembrarlle que a súa dona morrera hai catro días e que a súa filla era xa unha moza que casaría cando rematase o loito pola súa dona.

Xusto á semana do enterro o avogado da familia, que era tamén un curmán de Isabella, leu as derradeiras vontades da defunta. Todo foi moi solemne, como sempre ocorría nesta familia nas grandes ocasións; foi na biblioteca, e non houbo ningunha sorpresa: unha parte da fortuna ía parar ó seu marido e outra ós fillos. Só houbo unha cláusula un pouco estraña: a familia debería agasallar como mellor soubese a unha parella de xemelgos, un home e unha muller, que chegarían quince días despois da súa morte. Endexamais soubemos quen eran porque non apareceron.

Dende a morte da miña querida amiga dáballe voltas á cabeza tentando descubrir quen era o asasino. Pensei na súa filla Estefanía, sabía que adoraba ós seus pais pero tamén que de rapariga caera e danara a cabeza, e por mor diso sufría episodios de esquizofrenia, e cando lle daban,  sen podelo evitar, arremetía contra o primeiro que tivese diante dela, xa fose unha cousa ou unha persoa. Negábame a considerar esta posibilidade. Tamén podía haber sido calquera dos serventes; aínda que Isabella era unha boa muller e a maioría das veces trataba ós seus serventes dun xeito considerado, tamén é verdade que era unha aristócrata moi rica e conservaba certos prexuízos cara ás persoas que traballaban para ela e, a miúdo, sen se decatar, abaixábaos. Sei de certo que tivo rifas cun dos meus irmáns, quen era agora o xardineiro xefe, pero Paolo, aínda que de xenio forte, sei que é incapaz de facer dano a ninguén. Tamén sei que reprendeu á cociñeira a véspera do seu aniversario por mor dunha comida que non lle gustaba como a fixera, pero non penso que, aínda que a cociñeira sexa o demo, poda ser unha asasina. Co mordomo tamén tivo as súas disputas; morreu ó pouco de facelo Isabella, era un home vello que herdara o traballo do seu pai e, ás veces, comportábase dun xeito impertinente coa miña amiga, como se fose el, e non ela, o dono do castelo. Isabella apreciábao pero non consentía, (aínda que lle consentía moito en lembranza do seu pai, pois foran compañeiros no exército), que se entremetese na súa vida privada aconsellándoa, por exemplo, sobre como tratar á súa filla. Pero non coido que tivese forzas de abondo para asasinar a Isabella, nin penso que tivese motivos para facelo pois, á pesar de tódalas súas diferencias, respectábanse.

Coa súa doncela tamén tivo os seus máis e os seus menos, ...”

Cando espertei era xa pola mañá e tódolos papeis estaban polo chan ó meu carón; era moi cedo, pola fiestra podía ve-lo edificio de enfronte envolto en sombras, pero xa semellaba que estaba a clarear, Carme aínda non se erguera, senón escoitaría a súa cantaruxada si estivese no baño. A pesar de todo non me doían as costas nin collera friaxe por durmir sen un cobertor. Como puiden fun a cociña e fixen un café, tiña que chamar a Roberto en canto puidese.

Non o puiden localizar, foi el quen chamou preto das doce para dicirme que os seus compañeiros ían facer unha festa polos seus vintecinco anos como policía, a el non lle facía moita gracia pero os vía tan ilusionados que non podía negarse.

-¿Como vas coa historia da princesa?

-Non avancei moito porque quedei durmida, se cadra hoxe rematarei con ela. É unha mágoa que no meu estado non poda moverme para ir a esa festa.

-Eu tamén o sinto, pero non te preocupes que pasarei a verte e falaremos da historia. Deica logo.

-Deica logo.

Despois do almorzo, como só tiña que descansar e non podía facer moitas cousas, tornei a deitarme no sofá, prendín o televisor e cheguei a ve-lo final dunha desas series que poñen de mañanciña. Logo, mentres daban as primeiras noticias, volvín cos papeis.

“Coa súa doncela tamén tivo os seus máis e os seus menos, por puras parvadas de muller presumida, e a súa máxima crueldade coa rapaza era chamala “parva” de cando en vez. E, aínda que para min iso non sería un motivo, hai xente moi susceptible que seguro que non a aturaría tan ben coma min. De calquera xeito resulta difícil imaxinar a unha rapaza de vinte anos, pequerrecha e de corpo fino tentando estrangular a unha muller que é unha cabeza e media máis alta que ela e o dobre de rexa. Pero claro, nun arrouto de furia calquera e quen de facer as maiores barbaridades.

Entre os invitados había algúns que, aínda que no presente disfrutaban dunha boa posición, case estiveron a piques de arruinarse por mor dos antollos de Isabella; eran uns cabaleiros da vella escola, dos que pensaban que unha muller se enguedella dun home se este lle merca xoias e demais lerias caras. A miña amiga deixábase querer, a costa da fortuna allea. Se cadra algúns deses cabaleiros non o eran tanto.

Por máis que lle daba voltas o asunto non avanzaba nas miñas pescudas; tentei interrogar ós principais sospeitosos dende o meu punto de vista: a cociñeira enfadouse comigo, a doncela púxose a chorar, o mordomo miroume como se fose un extraterrestre e os invitados que eu pensaba que podían se-lo asasino tiñan coartadas perfectas. Comentei todo isto co sogro de Estefanía e díxome que el pensaba que podería ser calquera deses vagabundos que sempre hai no campo. A min non me convencía esta razón. Pasara un mes dende tan infausto suceso, eu estaba no meu cuarto pensando en Isabella, na noite da súa morte, e coidaba que fora unha noite moi semellante a esta; custoume  moito concilia-lo sono e cando o fixen soñei con Isabella e coa súa fermosa letra: eu entraba na biblioteca e vía a miña amiga escribindo, respondendo unha carta, e nada máis verme correu a agachala nun caixón do escritorio. Logo sorriu e desapareceu como o aire. Cando espertei púxeme a pensar: Isabella endexamais escribía a súa correspondencia na biblioteca, sempre nun escritorio antigo que tiña preto da cama, que era o do sono, se cadra estábame a dicir que o escrito tiña relación con alguén que había na biblioteca o día da lectura do testamento; seica ela sabía que ía morrer e deixou algo escrito. Co viúvo era imposible falar, estaba totalmente trastornado, así que llo dixen ós seus fillos e estiveron de acordo en que remexese nos papeis da súa nai. Estiven un bo anaco sen atopar ningunha cousa interesante, ata que, sen decatarme, debín poñer en funcionamento algún estraño mecanismo porque, de súpeto, abriuse bruscamente un adorno rectangular que tiña un dos caixóns da mesa: alí había unha carta lida milleiros de veces e para min foi unha revelación a súa lectura. Sabía a historia de Isabella co xove fillo do zapateiro do pobo cando ámbolos dous eran raparigos: Ottavio un día agasallou a Isabella cunha rosa, (el tiña oito anos, ela seis), colleu a rosa, uliu o seu aroma e logo botouna ó chan. Cousas de rapaces. A carta viña a contar que Ottavio endexamais perdoou a Isabella aquel desprezo e que, en parte por vinganza e en parte porque era moi ambicioso, medrou a forza de traballo co fin de facerse rico e amosar a Isabella que non era o morto de fame que ela pensaba. O que eu non sabía, e Isabella tampouco, era que co tempo converterase no pai do noivo de Estefanía, e que foi el que alentou ó seu rapaz a que lle fixese as beiras a Estefanía sabendo que, case con certeza, o seu fillo ía enguedellala.

Coñecendo a Isabella imaxino a súa reacción cando se decatou da verdade acerca da orixe do seu futuro sogro, prohibiría á súa filla que levase a efecto a voda, polo que agora entendo o enfado de Estefanía e que Isabella, tan aristócrata, agachase ó seu home a causa das súas rifas coa filla. Non lle dixen a ninguén o que descubrira.

Endexamais fun moi bo acochando os meus sentimentos nin as miñas antipatías; daquela empecei a mirar ó sogro de Estefanía doutro xeito, apercibíndose el do meu cambio de actitude e imaxinando, xa que Estefanía faloulle do rexistro que fixera entre os papeis de Isabella, que eu sabía a verdade da historia ocorrida entre eles. Encomezou a mirarme divertido, pero eu crin descubrir unha ameaza tralo seu sorriso e pretextando unha visita a uns amigos de Milán fuxín do pobo. Crin que desta maneira daríalle a entender que non representaba ningún perigo para el, pero atopeino en Milán as poucas semanas: non dicía nada, só sorría, coidaba que dun xeito cruel. Atopábao en calquera sitio a onde fose. Nos xardíns da cidade, nas rúas, mesmo nas escaleiras da pensión onde estaba a vivir. Vivir, non vivía, temía ó seu xenio porque xa estaba convencido de que el fora o asasino de Isabella. Tentei facerlle comprender que nunca diría nada, pero non sei se chegou a crer nas miñas palabras. Ós poucos meses de chegar a Milán decidín marchar de novo; cambiei o meu nome e fuxin a Niza. Non tardei en topar con el de novo e co seu sorriso. Lisquei de novo, esta vez a París; se cadra, nesta cidade tan grande, podería perderme para sempre. E, de certo, estiven uns cantos anos tranquilo, volvín a traballar no meu oficio de médico, xa me cría a salvo cando, pasados cinco anos da miña fuxida, apareceu de novo Ottavio, esta vez pola miña consulta. Resultou que eu era un bo médico e el estaba enfermo e algún coñecido faloulle de min, e alí estaba, na butaca fronte de min, contándome as súas doenzas e sorrindo. ¿Que ía facer? Coñecía a miña falsa personalidade e tamén o meu aspecto actual. Volvín a escapar, esta vez cara a España, a unha das cidades onde un pode perderse con máis facilidade, a Barcelona; e ocorreu o mesmo que sucedera en París: aínda que tiven uns anos de tranquilidade, e xa que o home é un animal de costumes, volvín a exerce-lo meu oficio e volveu a atoparme ós dous anos do noso derradeiro encontro.

Escribín unha carta dicíndolle que non tiña porqué ter medo de min, que eu endexamais o delataría; e por toda resposta atopei o seu sorriso un día que saía da miña casa. Daquela decateime que nunca me deixaría en paz, que non me deixaría vivir con tranquilidade e que, se cadra, algún día podería matarme como fixo con Isabella. Marchei outra vez, cheguei a Madrid, e metinme nunha pensión do centro da cidade a escribir estes papeis: xa que a miña vida estaba en perigo e non conseguira convencer ó asasino da miña amiga de que endexamais diría nada decidín escribir esta historia. Quen mata unha vez e non é descuberto pode te-la tentación de volvelo a intentar, por iso agora quero que se saiba a verdade da morte da miña amiga: aquela noite tiven un mal sono e espertei un anaco, entón crin escoitar ruídos e tamén como uns gritos afogados, non lle din importancia; agora sei que era  Isabella loitando pola súa vida.

Penso ir a un notario para darlle estes papeis e no caso de que morra os faga chegar á policía italiana, non sei que poderá face-la policía sen probas pero penso que a miña morte violenta poderá servir para que investiguen, porque estou convencido de que pronto me atopará e esta vez non se limitará a sorrir.”

Dende logo era para quedarse abraiada, tiña razón Roberto. A historia tiña tódolos ingredientes dunha boa novela policíaca pero ocorrera na realidade. ¡Que mágoa que este home non contara as cousas dun xeito un pouco máis extenso! Estaba impaciente por ver a Roberto, seica tiña máis novas respecto ó caso. E o meu amigo apareceu ó día seguinte cunha resaca máis que mediana; menos mal que non tiña que aparecer polo traballo porque estaba feito un pingallo.

-¿Remataches de le-los papeis?-dixo, despois de tomar dúas aspirinas cun vaso de auga.

-Rematei. E ti tes que dicirme se o asasino foi collido ou aínda anda en liberdade.

-Os italianos andan en busca de probas, quizabes, agora que saben onde buscar, consigan pronto metelo na cadea. Vai resultar un pouco difícil porque é un home moi importante en Italia e con moitas influenzas, pero penso que o conseguirán. ¿Como vai o teu nocello?

-Ben, case está curado; aínda quedan uns días de aburrimento, ¿non traerías algo que ler?

-Non se atopan tódolos días homes mortos cun feixe de papeis onde está a solución dun crime.

-É verdade, senón o noso traballo sería ben doado de facer.

-E entón, ¿onde estaría a gracia?