A MOEDA DE WASHINGTON de María Acosta Díaz - Primeiras páxinas

Ariel Sánchez Castro estaba feliz tirando fotos nos Xardíns da Maestranza, dúas máis e recollería os trebellos, o trípode e maila cámara, para segui-lo seu percorrido pola Cidade Vella da Coruña. Xa estaba escurecendo e desexaba poder rematar con este carrete para proba-lo seguinte, moito máis sensible e axeitado para tirar fotos pola noite. As calellas e prazas da antiga cidade medieval tiñan unha luz moi especial pola noite e Ariel desexaba facerlles unha morea de fotos co novo carrete que collera da tenda onde estaba a traballar. Levaba alí dende os dezaoito, é dicir, case quince anos, e era amante da fotografía dende que lle agasallaran unha cámara de fotos ós quince. Nos momentos de lecer dedicábase a percorre-la cidade na procura dos mundos máxicos e marabillosos que se atopan dentro dela. Mundos que, se cadra, so vían el e seica algúns cativos, aínda que cos tempos que corren os raparigos están máis pendentes da play-station que de si detrás dunha árbore pode verse un anano ou unha fada. Pero Ariel era feliz imaxinando os xardíns da súa cidade cheos de seres máxicos, tanto bos como malvados, e as historias das que podían ser protagonistas. Nos Xardíns da Maestranza a xente estaba empezando a marchar e Ariel tirou a derradeira foto, desenrolou a cámara do trípode, recolleu este último trebello, meteunos en cadanseu funda, botouno ás súas costas e saíu pola porta máis próxima ó Xardín de San Carlos. Durante un intre quedou mirando a porta pechada deste pequeno parque, que tiña un balcón de pedra dende onde se podía facer unha bonita panorámica do Castelo de San Antón, os canóns da muralla e maila dársena. 

Ariel era un mozo de trinta e tres anos, alto, de pouco máis de 1,80, ben formado, pel morena e cabelo negro, cuns ollos grises, un pouco miope e presumido de máis para poñer gafas, que ás veces metía a zoca cando saudaba a alguén pola rúa ó confundir á persoa con algúns dos seus amigos ou amigas. Só levaba as gafas pola rúa cando estaba a fotografar algunha cousa porque doutro xeito non daba calculado ben a distancia e non distinguía ben o círculo do obxectivo da súa cámara réflex, polo cal a imaxe que vía semellaba partida se non estaba ben enfocado o obxecto que desexaba fotografar. En canto facía a foto, quitaba as gafas. Hai tempo tivo unhas lentes de contacto pero non se daba xeito con elas, sobre todo en verán cando ía á praia, non ía bañarse con elas postas, así que entón non as poñía. E ó saír da praia tampouco, iso significaría que tiña que leva-las lentes de contacto, o líquido para limpalas e o trebello onde se gardaban. Unha leria. 

Ariel, despois de quedar un intre pensativo diante da porta de acceso ó Xardín de San Carlos, tentando ordena-las súas ideas sobre cando podería volver por alí, colleu pola rúa que bordeaba o dito xardín e dirixiuse cara á Igrexa dos Dominicos. Sempre lle abraiara a súa torre e tamén os xardín que había próximo ó convento. Pero o que máis lle gustaba desa parte da Cidade Vella era a Praza das Bárbaras. Aquel recuncho era máxico e tiña unha luz pola noite moi especial. Alí descansaría un intre ós pes do cruceiro que había no centro da praza e quedaría un bo anaco mirando á entrada do convento construído, cría, alá polo século dezasete. Se cadra era máis antigo. Nesa praza, cando era o tempo da Feira Medieval que se celebraba tódolos veráns, facían demostracións de tiro con arco e outros oficios xa esquecidos. Hoxe, domingo, a praza estaba estrañamente solitaria, non había ninguén nela, so el. Ariel ergueuse, sacou o trípode da súa funda e colocouno xusto diante do cruceiro, enganchou a cámara e cambiou de obxectivo, poñendo no canto do de cincuenta milímetros un teleobxectivo. Sacou as gafas da mochila que sempre levaba ás costas, mirou polo visor, graduou a altura do trípode, e volveu mirar. Fixo a mesma operación un par de veces máis ata que quedou satisfeito. Entón tirou a foto. Despois mirou ó seu redor buscando outra foto. Ariel encadraba automaticamente; é dicir, cando saía coa cámara non vía edificios nin coches nin árbores nin paisaxes: vía fotos. E para el unha foto podía ser un edificio enteiro ou unha pedra cunha forma estraña ou estrafalaria, tamén unha folla dunha árbore ou un chamador dunha porta, mesmo unha tea de araña era unha foto. Xa sabía como ía queda-la foto antes de facela. Ás veces atinaba e outras non e tiña que volver probar facela de novo. Neste intre non se lle estaba a ocorrer nada. Non importaba a praza non ía marchar e, dende logo, non ía desaparecer como tantas outras cousas que si o fixeron por mor da cobiza dos promotores de casas e doutro tipo de construcións, como aquelas fermosas fontes que había na Praza de Galicia, fronte o Palacio de Xustiza, que as sacaron para face-lo aparcadoiro subterráneo e non se volveu saber nada delas. El tiña esas fontes nunha foto. Deulle a impresión de que non ían durar e tiroulles unha foto. Tiña razón. Seguro que levan anos nalgún chalé ou pazo pertencente a calquera das persoas que tiveron a boa idea de esnaquizar aquela praza para construír un aparcadoiro. 

Foi cara ó fondo da praza e meteuse por unha calella estreita, onde se atopaba a casa de María Pita. Ía mirando cara arriba, despreocupado, tentando adiviñar se pagaba a pena tirarlle unha foto a calquera das casas. De cando en vez miraba o chan, feito con grandes pedras, tentando non pisar calquera cousa indebida como un anaco de cristal ou cousas peores e, de súpeto, un brillo un metro máis alá de onde se atopaba chamou a súa atención. Colleu a cámara e púxose a camiñar cara ó brillo tentando enfoca-lo obxecto que o producía e quedou pampo cando descubriu que era unha moeda ou algo semellante. Ariel agachouse para observala mellor e decatouse que estaba esnaquizada en tres anacos. Colleuna. Volveu á Praza das Bárbaras e sentou de novo no cruceiro; logo sacou unha folla dun pequeno caderno que sempre levaba para apuntar o nome das fotos e as súas características técnicas, pousouno nun dos chanzos do cruceiro e enriba del os anacos daquilo que semellaba unha moeda ou unha medalla. Quedou dunha peza cando se decatou que o que se lle estaba a amosar era a faciana archicoñecida do que fora o primeiro presidente dos Estados Unidos de América: George Washington. Era unha moeda e brillaba tanto que semellaba que estivese recentemente acuñada. O que máis lle abraiaba a Ariel era a data que aparecía na moeda: 1776. Segundo lembraba ese foi o ano da Declaración de Independencia. Se cadra era unha moeda conmemorativa. Se cadra era auténtica. ¿Por que estaría partida en tres anacos? ¿Quen sería o dono? ¿Era realmente prata o metal do que estaba feita? ¿Como foi parar a esa calella? Non sabía case nada sobre a época da Independencia de Estados Unidos, o que a meirande parte da xente: que a Declaración de Independencia foi o catro de xullo de 1776 e que houbo algo referente a uns americanos disfrazados de indios que botaron o té que traía un barco ó mar. Pouco máis sabía.

Ver en Amazon

Ir a Mis libros