Quen se achegue a este libro coa idea de
atopar unha clásica novela policial vai quedar desilusionado. Non
porque non haxa un misterio, unhas mortes , uns asasinos, un policía
e toda a parafernalia deste tipo de novelas. Aí están todos eles. A
orixinalidade de Reigosa está en darnos o asasinato nas primeiras
páxinas do libro, o lector sabe perfectamente quen son os
malfeitores que mataron a Melba e Xoán. Dicir-los seus nomes aquí e
agora non cambiaría nada porque o máis importante do libro está no
desenvolvemento da trama e no protagonismo da Santa Compaña.
Quen,
como habitante desta terra, se achegue a este libro buscando a
fantasía e o marabilloso non vai quedar defraudado pero tampouco o
quedará o lector que busque feitos tanxibles. Tan reais son os
feitos fantásticos como os que chaman lóxicos e tanxibles, aqueles
que gustan tanto ó capitán Agapito Landín, experto criminalista da
Unidade Central Operativa que volve á sua terra para pescudar este
crime. Porque Galiza é unha terra onde conviven, e convivirán
sempre, os mortos cos vivos, onde ver unha pantasma non ten
importancia, porque é normal, porque a liña que divide o mundo dos
vivos e dos mortos case que non existe nesta Galiza nostra, chea de
marabillas agochadas tras un carballo, unha curva o unha corredoira
tralo monte.
En apenas duascentas dezanove páxinas Carlos G. Reigosa, cunha linguaxe sinxela na mellor tradición do que se deu en chamar realismo máxico (que para min e creo que para moitos máis galegos e galegas e, sinxelamente, realismo) desenvolve unha novela redonda, onde nada sobra nin falta.
