Cando unha persoa
enfada pode ter diferentes reaccións: pegar berros, rompe-los pratos, pelexar
con que se lle poña por diante ou esnaquizarse cun coche nalgunha curva.
Persoalmente prefiro camiñar, a fume de carozo, ás presas e… xa está!
Desaparece o enfado.
Foi unha situación
desas, un berro, dous berros, tres berros, corro cara á porta, salgo dando un
portazo que fai treme-las fiestras e doulle ó acelerador. A liña recta é o máis
axeitado cando estou encabuxado; logo, segundo vai remitindo o mal humor e vou
acougando, percorro as calellas, cantos máis tortuosas mellor, e procuro un bar
onde estar a soas e pensa-las cousas.
Internárame na Cidade
Vella. Subín a costa, pasei ó carón da Colexiata de Santa María e torcín á
dereita: é unha calella pequena, escura, e no medio (endexamais me decatara)
vin a entrada ó sumidoiro aberta. Quedei parado matinando uns minutos. ¡Que
oportunidade, podería entrar e ver que ocorre aí abaixo, como é Coruña baixo
terra!
Albisquei unhas
escaleiras de ferro e entrei resolto axudándome cun chisqueiro de gasolina.
Comecei a baixar a modo, as paredes eran de granito e amosaban unha estraña
limpeza. Descendín durante uns dez minutos ata que sentín o chan baixo os meus
pés. Vin un túnel e entrei nel; non sabía o que ía atopar así que fun marcando
o camiño co spray que utilizo para pintar nas rúas. Despois de dúas horas de
voltas e revoltas topei cunha parede. Tiña pintada unha especie de porta pero
de xeito moi estrafalario. Achegueime para vela mellor: alí onde había pintura
a superficie semellaba moi puída. Na parte superior observei un signos o cal
significado non atinei a descubrir ó primeiro golpe de vista.
Feitos da mesma maneira que o marqueado da porta e igualmente puídos. Xusto
debaixo deles había dous círculos concéntricos. Pousei a man sobre a pintura e
descubrín que collían dous dedos, o anular e o medio; paseinos polo marco,
fixen o mesmo cos signos e mailos círculos. Pensaba que tiñan un tacto
agradable. De súpeto unha luz azulada cegoume e tapei a miña cara. Durante un
intre permanecín atordado. Cando o estraño fenómeno parou atopeime cunha porta
de granito aberta. Entrei, curioso, disposto a desvela-lo segredo que gardaba.
Crucei o limiar e a
porta pechou tras de min; agardei uns minutos ata que a miña vista acostumou á
súpeta escuridade que me rodeaba, ós poucos reanudei a marcha mentres me
alumeaba co chisqueiro. Ó cabo dun rato comezou a clarea-lo pasadizo, tornei á
dereita e vin ó fondo unha luz; tardei aínda, aproximadamente, un cuarto de
hora en acada-lo meu obxectivo. Saín. O espectáculo que apareceu ante os meus
ollos resultou incrible, abraiante, inaudito. ¡Unha paisaxe intensamente verde
e montañosa, unha segunda Galicia no interior da terra!
Volvín a mirada para
memoriza-lo sitio por onde saíra; o meu abraio non coñeceu límites cando
descubrín a boca dunha gran cabeza de indio esculpida en granito vermello.
Decateime da súa asombrosa semellanza cun cantil que me amosaran os meus pais
cando era cativo, un verán que estivemos na Costa da Morte. Esta cabeza, a
diferenza da outra, atopábase perfectamente puída. Circundei a rocha e dinme de
conta de que no chan debuxárase por tres veces os símbolos que con
anterioridade descubrira. Escollín a espiral e pondo un dedo sobre ela, era a
súa anchura, percorrina; aínda non rematara esta operación cando apareceu no
chan unha infinita raia azul que continuaba a espiral inconclusa. Dirixíase,
aparentemente, contra as montañas impoñentes que había ó lonxe.
Pouseime enriba da
raia e comecei a camiñar; segundo avanzaba o sendeiro máxico ía borrando ás
miñas costas. O camiño subía e baixaba continuamente, empezaba a cansarme e
desexaba poder beber un pouco de auga. A liña torcía á dereita, seguina e, de
súpeto, atopei un pozo. Pareceume raro non telo visto antes xa que, non sendo
os desniveis do principio, o terreo polo que me estaba a mover nese intre era
totalmente plano. No peitoril distinguín un vaso de cor azul, tirei da corda e
saquei un pouco de auga; bebín tres veces ó fin de calma-la sede, que era moita
despois de case tres horas de camiñar arreo. Cando erguín a cabeza tiña ó meu
carón un rapaz da miña idade, ó principio sobresalteime pois non escoitara
ruído ningún avisándome que alguén estaba a se achegar. Estivemos uns minutos
observándonos, tentando recoñecer no outro as intencións ou pensamentos;
decatábame de que non representaba un perigo para min e el debeu pensar o mesmo
con respecto a ese estraño que tiña en fronte porque nese momento sorriu e
dixo:
-Benvido a Gapsiq.
Hai tempo que esperabamos unha visita de Arriba; por aquí pasaron moitos homes
e mulleres que aprenderon os segredos dos Mundos Infinitos. Chámome Brains e
encomendáronme que te guíe e aprenda os Segredos; pasáche-los Controis e polo
tanto tes dereito ó Saber Total.
-¿Que segredos son
eses? ¿Que controis pasei e como sabías que viría? ¿Quen sodes? ¿Como é posible
que vivades no interior da terra?
-Estivemos vixiándote
dende o teu nacemento hai vintedous anos, segundo o cómputo do tempo que
utilizades Arriba; observámo-los teus progresos espirituais e intelectuais e
coidamos chegado o momento de poñerte a proba. Hai moitas Entradas Mentais para
acceder a este mundo e a outros que neste intre nin podes coidar que existan. A
Forza Interior Positiva é a chave para internarse neste tipo de realidade, e o
primeiro paso son os soños. É imprescindible saber soñar e controla-las forzas
da psique para acada-lo Pleno Coñecemento. ¿Lembras aquel libro que atopaches
na rúa? ¿Lembras que xusto despois de ocorrer isto foi cando empezaches a
controlar o que soñabas? Nós puxémo-lo libro alí para que o recolleses e te
iniciases no estudo da lóxica da psique, desexabamos coñecer, tamén, ata que
punto a túa mente estaba aberta ó coñecemento e ás experiencias novas. Despois
dos anos que dedicaches ó estudo da mentalidade humana estás preparado para
comprendernos. Esa é a razón pola que estás aquí.
Pero son moi poucos
os que contactaron connosco. As Entradas Mentais encárganse de seleccionar ás
persoas axeitadas; o mecanismo é moi sinxelo: se a onda psíquica de calquera
persoa que pase polas proximidades dun dos accesos ós Mundo Posibles coincide
coa frecuencia desa concreta Entrada Mental, esta ábrese, aparece, para esa
persoa. No caso de que non coincidan, os sentidos físicos amosarán unha sinxela
pedra ou algunha outra cousa que non chame a atención; é dicir, non se
decatarán do esoterismo do lugar. Polo tanto a entrada queda defendida de
calquera influencia exterior, a pureza orixinal das civilizacións secretas
mantívose co paso dos séculos grazas a este mecanismo de defensa. No teu caso a
Entrada Mental estaba situada nun sumidoiro, outros pasaron por alí e só viron
lixo e descomposición.
Aínda existe outro
control antes de chegar á meta, é máis ben unha proba: de forza, de destreza ou
intelixencia. En cada caso é distinta. Se a resposta é satisfactoria, correcta
e precisa o paso a unha das Dimensións Infinitas ábrese. Accedese entón ó
Pasadizo Interdimensional, que é a derradeira etapa da Pre Iniciación.
-Comprendo todo iso
pois hai tempo que sospeitaba a existencia dunha realidade distinta á que me
tocou vivir.
-Exacto, só que son
múltiples; dependen dos desexos, ansiedades, aspiracións e anhelos dun
individuo concreto e poden supoñer un perigo se non se coñecen as limitacións
persoais. Por iso é necesaria unha proba suplementaria: como o Enigma da Porta
Pintada, que solucionaches. A auga que bebiches te permitirá facer todo o que
che pete, así como entende-los segredos da realidade que escolliches cando
optaches pola espiral.
-¿Absolutamente todo,
aínda que sexa o maior dos absurdos?
-Por suposto.
-Se, por exemplo,
imaxino que tras ese camiño hai un enorme tobogán que leva a unha montaña e que
á súa vez dentro desta está a Vía Láctea e milleiros de constelacións, ¿vivirei
xusto esa experiencia?
-Si. Pero antes debes
estar seguro do que vas atopar, por iso cómpre segui-las seguintes etapas
escrupulosamente:
1. Escollíche-la Vía
da Espiral. Tes que debuxar tres espirais dun so trazo e formar un triángulo
deste xeito:
2. Durante tres días
e tres noites permanecerás coa cabeza apoiado no debuxo, especificando polo
miúdo a realidade posible ou imposible. Se nalgún momento desexas cambiar de
idea só tes que arredarte por uns instantes do debuxo.
3. Se, pola contra,
consegues resisti-lo tempo estipulado, só terás que pronunciar tres veces
Gapsiq e comezará a viaxe, o que desexes aprender te será revelado.
Este é o primeiro dos
Segredos. Algúns atoparon aquí a súa destrución, xa que non souberon utilizalo
de forma axeitada, por iso é moi importante contar con detalle a situación, así
como unha perfecta concentración co fin de que non haxa ningunha dúbida na
mente, doutro xeito materializaríase e poderíase converter nun perigo para a
identidade do individuo. É dura e longa a aprendizaxe e podes deixala en
calquera momento, pero se es quen de aturar ata o fin entón a Vía do Pleno
Coñecemento permanecerá eternamente aberta para quen o consiga. ¿Queres
continuar ou prefires deixalo?
-Quero chegar ata o
final; devezo por descubrir e comprender moitos misterios e dúbidas que os
libros non son capaces de explicar.
-Imos aló, o Gran
Psico-Druiga agárdanos, el amosarate todo sobre o control da mente, o espazo e
o tempo.
Camiñamos durante
horas en silencio, cruzando bosques e vadeando ríos chegamos ó pé dunha montaña
xigantesca: estaba perforada en parte a distintas alturas e unha liña azul
rodeaba cada burato.
Brains explicoume que
eran as entradas ás vivendas dos psico-druigas; ó acceso á morada do Gran
Psico-Druiga atopábase no cume e era, polo tanto, a máis inaccesible, ó menos
aparentemente.
-Agora cólleme da man
e deixa a mente en branco, guiareite.
Fixen o que me dicía
e ó momento atopámonos nunha habitación transparente que desprendía luz das
súas paredes. A sala tiña forma de estrela de cinco puntas; ó fondo, sentado
nunha butaca de granito vermello, estaba o Mestre dos Druigas: vestía unha
túnica de cor azul na que estaban debuxadas centos de pequenas espirais.
Ergueuse e veu cara a nós, a súa estatura era impoñente. Saudounos cun sorriso,
colleu as miñas mans e entón souben con certeza que acadaría o que pretendía.
-Non fales, sei cal é
a túa meta; non en van seguímo-lo teu crecemento todos estes anos. Brains,
cómpre que agora nos deixes sós: a iniciación vai comezar.
Brains inclinou a
cabeza cara ó druiga, marchando de seguido por unha das puntas da estrela.
-Eu son o Gran Druiga
Onírico, o teu primeiro mestre. Aprendereiche as regras da Perfecta Relaxación,
é o primeiro paso para conseguir viaxar polo tempo e polo espazo, para
resolve-los Misterios da Vida. Segundo adiantes na túa aprendizaxe
descubrira-las infinitas utilidades das ensinanzas que eu, Ardigas, voute
desvelar no tempo que dure a Primeira Estrela e o Pentágono Iniciático.
O psico-druiga
debuxou co seu dedo, do cal saía unha estraña pintura azul fluorescente, un
pentágono ó uni-los vértices interiores da estrela de cinco puntas que formaba
a habitación.
-Este é o norte –dixo
sinalando á súa butaca de granito vermello. –Ti tes que orientarte cara ó sur
coa túa cabeza; déitate no chan.
Confiaba totalmente
nel así que fixen o que me pedía, disposto a seguir con fe cega as súas
instrucións. Ó fin ía conseguir o que todos estes anos tentara,
infrutuosamente, en solitario, cos meus precarios medios imaxinativos.
-O primeiro que vas
aprender é a relaxar ata a derradeira molécula do teu corpo; cando o consigas
farémo-la cerimonia da Túnica Onírica que será o final da Primeira Estrela.
Abre as túas pernas e brazos de tal forma que cada unha das túas extremidades
se oriente cara ós ángulos do pentágono; deste xeito o teu corpo pechará o
ciclo onírico ó forma-los Cinco Trapecios Místicos. Non teñas medo, nada
sucederá polo de agora xa que aínda es portador das roupas profanas e polo
tanto a cadea Psico-Onírica non está completa. Agora segue as miñas
instrucións:
· Debuxa na túa mente
todo o teu ser, ata a cousa máis pequerrecha.
· Concéntrate no dedo
maimiño do teu pé dereito e imaxínao formado de puntos tan diminutos como
poidas.
· Imaxínate a ti
mesmo tan pequeno como un deses puntos.
· O teu dobre
molecular debe formar camiños en espiral percorrendo cada un dos puntos desa
zona.
· Fai o mesmo con
tódolos dedos dese pé.
· Sube pola perna, a
coxa, a cintura, tódalas costelas do lado dereito.
· Ó chegar ó comezo
do brazo baixa por el, sempre percorrendo un camiño en espiral, ti mesmo o escolliches.
· É importante que
non pases do colo xa que na cabeza se atopa a Pirámide Enerxética que te
transportaría ó Abismo Espazo-Temporal e aínda non estás preparado.
· Ó chegar ó colo
debes voltar contra abaixo, percorrendo toda a parte esquerda do corpo ata
chegar á coxa.
· Atende ó que che
digo: acadaches relaxa-la meirande parte da túa anatomía, só falta o centro.
· Non só debes
relaxalo tan minuciosamente como o resto, senón que tés que concentrar toda a
enerxía no embigo, que representa o centro tanto do teu corpo material como dos
outros corpos mentais que posúes.
· Este punto é o máis
importante antes de acceder á cabeza, xa que se te relaxaches correctamente a
Luz Azul xurdirá del, envolvéndote e ascendendo ata a Pirámide Enerxética.
· A partires de aquí
todo depende da túa vontade e imaxinación. Podes erguerte.
Sentíame estrañamente
lixeiro despois desta incrible experiencia, sentía que o meu corpo non volvería
a se-lo mesmo na miña dimensión terreal, cando voltase ó mundo que coñecera nos
meus vintedous anos de procura da Verdade e do Absoluto. Ardigas sorría
divertido observando o meu abraio, e entón intuín que aqueles seres podían non
só le-la miña mente senón tamén os meus pensamentos futuros, por mor dalgún
mecanismo que non atinaba, neste intre, a comprender.
-Estou preparado para
contestar tódalas preguntas que desexes formular; cando esta fase remate Brains
volverá para servirte de guía e compañeiro en tódolos experimentos que desexes
levar a cabo coa túa mente; entón, ámbolos dous, teredes dereito á Iniciación
Definitiva. Agora, senta enfronte de min –dixo Ardigas ó tempo que se acomodaba
na butaca de granito.
-O primeiro que quero
saber é ¿como é posible a existencia da vosa civilización no interior da terra?
¿Sempre vivistes no mesmo sitio?
-Escoita atentamente:
Hai milleiros de anos
unha gran bola de fogo caeu do ceo nun planeta salvaxe, a Terra; estaba
habitado por grandes animais, plantas de tamaño descomunal e uns seres
xigantescos que, a diferenza do resto das bestas, camiñaban sobre dúas patas e
cubrían o seu corpo con peles do resto das criaturas que vivían canda eles:
eran os antepasados do que logro serían os homes. Aquel estraño obxecto redondo
atraeu ó seu redor a milleiros destes seres, formando un poboado preto del. O
artefacto era un dos Castelos Errantes do Coñecemento nos que habitaban
permanentemente sabios de tódalas disciplinas inimaxinables xunto coas súas
familias. Milleiros destes castelos vagaban por todo o Universo na procura de
mundos distintos ó seu, co obxecto de condensar tódalas ideas, formas de vida,
etc, e chegar a descubrir e comprende-las leis da Forza Invisible Cósmica: a
razón de ser de tódalas cousas.
A nave, non sendo
quen de subtraerse á atracción magnética daquela masa de terra e auga, rematou
por incendiarse ó entrar en contacto coa atmosfera para, finalmente, estrelar
nun mundo incriblemente verde.
Os seres que
habitaban nese mundo comunicábanse por medio de gruñidos e sinais que, por mor
do seu primitivismo, soubemos descifrar sen dificultade. No noso mundo esa
forma de linguaxe chámase licius e ga significa territorio ou
pobo, polo tanto o significado do vocábulo Galicius, co cal
definimos a aqueles seres e á súa terra, denotaba terra ou territorio dun pobo
que se comunica por mor de gruñidos e xestos.
Decidimos asentarnos
aquí, debido ó gran parecido da paisaxe co do planeta do cal proviñamos.
Logramos entrar en contacto mentalmente pois, pese ó primario da súa forma de
vida, eran dunha raza extraordinariamente intelixentes. Seguros eles das nosas
boas intencións así como nós das súas, saímos ó exterior dispostos a quedar e
aprenderlles tódolos coñecementos que fosen quen de asimilar. O seu enorme
tamaño non foi un impedimento para unirnos a eles fisicamente, pois os
gapsiquiáns témo-la propiedade de adoptar distintos tamaños e formas dependendo
das circunstancias. Así que á terceira xeración estabamos reciprocamente
adaptados. Uns poucos quedaron encargados de segui-la evolución da nova raza:
tan só doce familias das duascentas cincuenta que chegáramos no Castelo Errante
do Coñecemento conservámo-la pureza de Gapsiq. Dese xeito, se algún factor non
previsto aniquilaba á nova raza, o resto seriamos capaces de recomezar noutro
lugar, mesmo noutra dimensión espazo-temporal.
Vivimos tranquilos
durante milenios perfeccionándonos mutuamente; atopamos naqueles paraxes unha
pedra que, pola súa dureza e propiedades teletransportadoras, chamamos granito,
de gra (pedra, no noso idioma) e nito (boa condutora), e os que
saben o segredo de como traballala druigras (mestres da pedra).
Enchémo-lo país de Portas Mentais formadas por tres bloques rectangulares: dous
deles colocados verticalmente e outro máis uníndoos, arriba, en posición
horizontal. Construímos un condensador de enerxía que era, á vez, a efixie do
noso Mestre Supremo, nun lugar da costa; para protexelo das influencias
malignas situámolo no lugar máis inaccesible daquela rexión. Outra das súas
utilidades era amosa-lo camiño ós nosos irmáns que sabiamos habitaban no mar,
para que tivesen unha referencia da nosa situación se algún día tentaban
buscarnos. Ti coñece-la efixie por tela visto no que chamades a Costa da Morte.
Por iso a gran cabeza de pedra vermella che resultou familiar.
Un día, Cahopep,
druiga encargado de estuda-los factores físicos e os sistemas bio-enerxéticos,
convocou a todos a unha asemblea urxente. A vales, montañas, covas e o máis
fondo do mar e da terra chegou o son da súa Lira de Perigo, que dicía:
Amigos, unha gran
catástrofe está a piques de chegar, todo o planeta e quen o habitan morrerán
polo poder da augar sólida; dentro dunha semana deberemos atoparnos todos no
Gran Val para comezar a traballar pola nosa salvación. Dávos présa.
Chegado o momento
decidimos, unanimemente, delegar nunha comisión a resolución do problema:
tódolos druigas permaneceron reunidos durante tres días coas súas noites ata
que, por fin, un deles tomou a palabra e dixo:
-Temos chegado a un
grado de perfección das Portas Mentais bastante aceptable, pero non é de
abondo; somos quen de trasladarnos a calquera parte do cosmos, debemos
conseguir viaxar entre os distintos planos da realidade e mesmo crear un plano
psíquico propio.
Absolutamente todos
aceptaron a solución proposta; eu, daquela, tan só era un rapaz, coma ti e
Brains, famento de saber e de coñecemento. Xunto con outros rapaces servimos de
aprendices ós mestres. O máis sensato era tentar sobrevivir suspendidos no
firmamento á vez que atoparnos noutra dimensión, agochados das catástrofes que
ían asolar aquel mundo. Así que traballamos arreo durante máis de tres anos ata
que logramos edifica-la nosa propia dimensión psíquica á que chamamos Gapsiq,
en lembranza do lugar que tivemos que abandonar que era, á súa vez, unha copia
do noso planeta orixinal.
Pasamos milenios no
noso refuxio ata que un día un paxaro, inexplicablemente, chegou ó noso mundo,
e entón soubemos que todo rematara. Mandamos unha expedición:
-Os grandes animais
desapareceran, as inmensas árbores e plantas tamén. Agromou de novo a vida pera
nada é xa coma antes.
Usámo-lo túnel mental
que nos conduciría á entrada situada na costa, na efixie do Mestre Supremo, que
permaneceu inalterable durante todo o tempo.
E comezamos de novo,
dirixímonos cara ó Norte na procura dun sitio, tamén preto do mar, e polo
camiño iamos construíndo Portas Mentais como fixeramos noutrora; ata que un día
albiscamos unha praia que polas súas características chamamos LAXE (estendida).
Decidimos asentarnos alí.
Explorámo-la zona e
seguirmos a construír Portas Mentais, cada vez máis perfeccionadas; pensabamos
enche-lo país con elas. Cantas máis fixésemos, mellor, xa que medrarían as
nosas posibilidades de comunicación co resto dos mundos existentes. Seguíamos
un sistemas de triángulos para a división da área total a explorar, co fin de
ir enchendo a totalidade do territorio.
Cando chegabamos a
unha montaña que nos impedía o paso escavabamos nela, construíndo unha inmensa
rede de labirintos e covas. Logo quedabamos unha tempada na zona para, ó fin,
continua-lo noso movemento (circular e en zigzag ó tempo). Sempre contra o Norte.
Sempre incansables e practicamente inmortais por mor da nosa particular
constitución bio-psiquíco-enerxética, que nos permitía tanto trocar de forma
externa como sobrevivir tan só coa nosa propia forza mental, e polo tanto
inmaterial e eterna.
Seguindo o noso plan
abandonamos aquela praia e continuámo-lo noso vagar, ata que chegamos a un
anaco de terra que era case unha illa, ó que chamamos Cruña: C é
a partícula que no noso idioma significa non totalmente, ruña é illa.
Alí decidimos, non só construír Portas Mentais exteriores, senón tamén fabricar
un certo número no interior da terra, protexéndoas cun escudo psíquico, como a
que descubriches. Neste territorio erguemos outro condensador de enerxía, desta
vez en forma de torre, na parte máis saínte de Cruña. En cada lugar fariámolo
de xeito diferente, co fin de preservalos da curiosidade dos profanos, dos non
iniciados nos misterios da nosa civilización.
Malia isto a Torre
destruírona un grupo de guerreiros que se facían chamar romanos: chegaron un bo
día e o noso Gran Druiga daqueles tempos, Xerión, tentou facerlles comprender
que podíamos vivir todos en paz; pero eles, pobo ambicioso queríano todo, non
desexaban compartir nada con ninguén. Cos romanos andaba un dos nosos;
conseguira sobrevivir entre eles e pertencía a un dos pobos do mar,
encargáranlle explora-lo mundo de arriba: o seu nome era Hércules.
Trazamos un plan para
facer crer ós romanos que nos venceran: Xerión loitaría con Hércules en combate
singular e se deixaría ganar; logo, para convencelos da súa destrución, debería
desmembra-lo corpo do noso Gran Druiga e desfacerse del. Lembra que falei da
nosa inmortalidade, que tamén podiamos sobrevivir en forma de enerxía
intanxible, por iso Hércules levaría no seu cinto un pequeno frasco no que
Xerión podería permanecer ata que nós lle fabricásemos outra envoltura
material. O plan seguiuse á perfección. Os romanos, despois de vencer, esixiron
que a Torre fose destruída, a cabeza e as tibias de Xerión servirían de
alicerces a outra torre que amosaría á posteridade a epopea que fixeran; o seu
orgullo de conquistadores deu orixe á falsa lenda do noso goberno de maldade.
E seguimos camiñando
e construíndo ata finaliza-lo ciclo e atoparnos no Punto Central de
Concentración de Forzas, o sitio común a tódolos triángulos formados polas
Portas Mentais. Dispersámonos por toda a xeografía, agochándonos nas dimensións
que crearamos. Nós escollemos Cruña e dende eses tempos habitamos aquí.
-Gustaríame saber da
vosa historia. ¿Endexamais atopou ninguén as vosas entradas mentais?
-¡Endexamais!
–respondeu Ardigas de forma tallante; vacilou durante uns segundos –aínda que
houbo unha vez...
-¿Que ocorreu, podes
contarmo?
-Por suposto. Mentres
os romanos estiveron en Galicia moitos dos nosos, xa llo dixen, conviviron con
eles e, adaptándose ós seus costumes conservaron tamén as nosas. Decatáronse
das diversas supersticións que guiaban as súas vidas. Convertéronse en magos,
astrólogos, adiviños..., e foron famosos pola súa infalibilidade. Foi a época
de maior gloria, pois grazas á influencia que exercemos neles fixéronse grandes
obras, necesarias para o progreso, tanto material como espiritual, das persoas
que aturaban o seu mando. E mesmo entre os romanos houbo iniciados de gran
poder que nos axudaron a consegui-los nosos propósitos. Pasaron os séculos e
chegou a era da intolerancia, a época da caza de bruxas e os seus secuaces,
como chamaron a este período as mentes ignorantes e pechadas ó coñecemento.
Tivemos que agocharnos de novo. Un día en que un iniciado volvía dunha reunión, onde se lle deran
instrucións para un novo plan de progreso, alguén viu que saía de onde se
supoñía non podía haber entrada ningunha: dun muro de pedra. Acusouno de bruxo;
non puido atura-las torturas e confesou todo. Queimárono e o muro foi derrubado.
Houbo unha auténtica histeria colectiva e moita xente foi condenada á fogueira
inxustamente, a meirande parte por envexas e celos estúpidos, aínda que tamén
caeron algúns dos nosos.
Entón desaparecemos
como comunidade do mundo de Arriba; individualmente sempre permaneceron nel
algúns gapsiquiáns.
Árabes, italianos,
franceses, ingleses, chineses... dende a grande urbe ata a selva e o deserto,
todos beneficiáronse co noso contacto. Endexamais buscámo-lo poder político
senón axudar ó progreso cos medios dispoñibles en cada caso concreto. Cando
alguén tentaba describi-las experiencias vividas connosco pensaban que era un
tolo ou un argalleiro.
Dende o tempo que
chamades o século XIX utilizámo-los soños para entrar en contacto con persoas
sensibles respecto á nosa forma de pensar e sentir.
Como terás
comprendido os gapsiquiáns case non falamos, comunicámonos por mor da
telepatía; e as ensinanzas facémolas do mesmo xeito: mentres durmimos.
É o que faremos ti e
máis eu agora, deita no chan como fixeches antes, eu estarei vixiando o teu
soño esta primeira vez para que non che ocorra ningunha contrariedade e,
mentres, aprendereiche os segredos. Debido a auga do pozo que bebiches, antes
de atopar a Brains, os coñecementos que adquiras a partir deste instante
lembraraos sempre, tantas veces como cumpra. Non os esquecerás xamais. Cando
remate esta etapa terá lugar a Cerimonia da Túnica Onírica.
Non ben rematara de
pronunciar estas palabras caín nun fondo sopor...
Cando espertei dixen
punto por punto, palabra por palabra, todo o que Ardigas falara mentres durou o
meu sono, técnicas secretas que non podo revelar.
-Queda no centro, os
Cinco Psico-Druigas, membros da Primeira Estrela, e os seus iniciados están a
piques de chegar.
E de cada unha das
cinco puntas da habitación comezaron a saír gapsiquiáns, homes e mulleres, que
se espallaron ó redor do pentágono. Unha muller, vestida do mesmo xeito que
Ardigas, levaba nas mans unha túnica de cor branca; poñéndose diante de min
despregouna: nela imprimiran unha chea de pentágonos e espirais. Ó cabo duns
minutos de completo silencio a muller comezou a falar:
-Chámome Atlaui. Son
a túa madriña, a encargada de confecciona-la Túnica Onírica que vestirás ata o
final da túa etapa iniciática. Agora debes desposuírte de toda influencia negativa
pasada e deixar ó descuberto a pureza dos teus sentimentos; por iso imos
espirte fisicamente co fin de face-lo mesmo coa túa mente, para que dese xeito
renazas na nosa comunidade e cunha nova conciencia que fará posible que
percibas as cousas e os seres dende unha perspectiva diferente. Amigos, a
cerimonia vai comezar. Cando rematemos deberás escoller un nome en consonancia
coa situación que experimentes e que ti vas crear.
Atlaui e o resto dos
psico-druigas, a excepción de Ardigas que volvera a ocupa-lo seu lugar na
butaca de granito vermello, achegáronse e comezaron a espirme: pantalóns,
camiseta, roupa de baixo e calzado deportivo amoreáronse nos brazos de Atlaui.
Cada vez que unha das prendas lle era entregada, recitaban a seguinte fórmula:
¡Madriña do futuro ser! Encomendámoste a tarefa de
purificala coas artes que só ti coñeces; dado que
el renacerá, a súa segunda pel debe segui-lo mesmo
camiño, pois todo vínculo co pasado
foi esnaquizado. Destrúea e que renaza das súas
cinzas, coa mesma forma pero distinta esencia.
Eu permanecera
deitado en todo momento. A miña madriña ordenou ¡érguete!, achegouse e vestiume
coa túnica. Entón Ardigas tamén veu cara a min; entre os seis rodeáronme,
formando un círculo de corpos no que eu representaba o centro. Elevaron os seus
brazos de tal xeito que as súas mans xuntáronse nun punto situado xusto enriba
da miña cabeza. Un aire frío inmobilizábame pouco a pouco, a modo de venda
invisible, dende os pés ata o derradeiro pelo do meu cranio. Invadía todo o meu
corpo e notaba que o máis pequeno recuncho da miña anatomía entraba nun doce
letargo. De súpeto o proceso inverteu e empecei a sentir calor, a notar como,
de xeito gradual e dende o meu embigo, unha inmensa espiral apoderábase de min.
As mans ceibáronse, a cerimonia finalizara.
Cada quen volveu ó
lugar que abandonara ó iniciarse o rito da Túnica Onírica. Tan só un dos
psico-druigas permaneceu en pé: corpulento, coa súa gran cabeleira rubia,
ofrecía un aspecto impresionante. E deste xeito falou:
-O meu nome é Benikec
e fun o mestre de Brains, o que manteño como axudante ata estes momentos; el
posúe un nome que ti aínda tes que ganar por mor da Viaxe na Procura do Nome.
El será o teu guía e compañeiro durante esta proba, derradeira da túa
iniciación e a máis perigosa. ¡Achégate Brains! Rodea os ombreiros do teu amigo
co brazo e que el faga o mesmo contigo.
Benikec estendeu os
seus brazos contra nós formando desta maneira un cadrado, e dixo:
-Eu son o Gran Druiga
da Esfinxe do Mestre Supremo. Polo poder que me confire o meu cargo uno os
vosos destinos físicos e mentais co fin de forxar un ser onde antes erades
dous: todo o que lle ocorra a un de vós se reflictárase noutro, todo o que
pense ou senta calquera de ambos será experimentado polo outro. Por isto,
debedes axudarvos en todo momento, para que non vos ocorra ningún contratempo
nesta derradeira etapa da túa iniciación, SenNome, e podas finalizar con éxito
a proba que fará que acáde-lo cargo de druiga, Brains.
Despois marchou á
punta Este da Estrela (xa estaba empezando a fartar con tanto discurso; había
que ter paciencia, non imaxinaba como remataría aquilo) e ocupou o seu lugar
unha muller de cabelo negro coma o acibeche:
-Son Krunac, Druiga
da Espiral. O camiño construído por min te levou ata nós. Só darvos un consello:
cando fabriquedes mentalmente unha situación en espiral tede moito coidado ó
rematala, pois se o facedes mal pode suceder que vos quededes atrapados nela
para sempre. Sobre todo non debedes ter medo pois apampa a mente e conduce á
perdición segura, pero si sede prudentes.
Tornou á punta Sur a
druiga Krunac e substituína no centro un rapaz:
-O meu nome é Xan,
acabo de regresar dunha Viaxe na Procura do Nome. Puntualizar ben tódolos
detalles, ti sabes a que me refiro, Brains, pois xa pasaches por isto. Estiven
a piques de quedar atrapado na Montaña porque creu un monstro con dúas
personalidades e custou moito controla-la miña creación, estiven a piques de
ser destruído por esa causa.
O fin falou ó meu
mestre, Ardigas, e dixo:
-Comigo péchase o
Pentágono. A partir deste momento debedes seguir sen outra axuda que as vosas
propias forzas físicas e psíquicas. Vouvos dar as derradeiras instrucións: ti,
SenNome, oriéntate cara ó Sur coa cabeza, e ti, Brains, cara ó Norte; os vosos
corpos deben tocarse en todo momento. Cando esteades preparados comezade a
relaxación, o resto do que tedes que facer xa o sabedes. Tede coidado.
Todos desapareceron
polas puntas da Estrela. Nós quedamos sós na habitación: Brains lembroume os
avisos dados ó principio do noso encontro, deitámonos no chan tal como nos
mandaran. Comezamos a imaxinar unha historia que trataba do bosque interior.
Ver en Amazon
