Ariel Sánchez Castro
estaba feliz tirando fotos nos Xardíns da Maestranza, dúas máis e
recollería os trebellos, o trípode e maila cámara, para segui-lo
seu percorrido pola Cidade Vella da Coruña. Xa estaba escurecendo e
desexaba poder rematar con este carrete para proba-lo seguinte, moito
máis sensible e axeitado para tirar fotos pola noite. As calellas e
prazas da antiga cidade medieval tiñan unha luz moi especial pola
noite e Ariel desexaba facerlles unha morea de fotos co novo carrete
que collera da tenda onde estaba a traballar. Levaba alí dende os
dezaoito, é dicir, case quince anos, e era amante da fotografía
dende que lle agasallaran unha cámara de fotos ós quince. Nos
momentos de lecer dedicábase a percorre-la cidade na procura dos
mundos máxicos e marabillosos que se atopan dentro dela. Mundos que,
se cadra, so vían el e seica algúns cativos, aínda que cos tempos
que corren os raparigos están máis pendentes da play-station
que de si detrás dunha árbore pode verse un anano ou unha fada.
Pero Ariel era feliz imaxinando os xardíns da súa cidade cheos de
seres máxicos, tanto bos como malvados, e as historias das que
podían ser protagonistas. Nos Xardíns da Maestranza a xente estaba
empezando a marchar e Ariel tirou a derradeira foto, desenrolou a
cámara do trípode, recolleu este último trebello, meteunos en
cadanseu funda, botouno ás súas costas e saíu pola porta máis
próxima ó Xardín de San Carlos. Durante un intre quedou mirando a
porta pechada deste pequeno parque, que tiña un balcón de pedra
dende onde se podía facer unha bonita panorámica do Castelo de San
Antón, os canóns da muralla e maila dársena.
Ariel era un mozo de trinta e tres anos,
alto, de pouco máis de 1,80, ben formado, pel morena e cabelo negro,
cuns ollos grises, un pouco miope e presumido de máis para poñer
gafas, que ás veces metía a zoca cando saudaba a alguén pola rúa
ó confundir á persoa con algúns dos seus amigos ou amigas. Só
levaba as gafas pola rúa cando estaba a fotografar algunha cousa
porque doutro xeito non daba calculado ben a distancia e non
distinguía ben o círculo do obxectivo da súa cámara réflex, polo
cal a imaxe que vía semellaba partida se non estaba ben enfocado o
obxecto que desexaba fotografar. En canto facía a foto, quitaba as
gafas. Hai tempo tivo unhas lentes de contacto pero non se daba xeito
con elas, sobre todo en verán cando ía á praia, non ía bañarse
con elas postas, así que entón non as poñía. E ó saír da praia
tampouco, iso significaría que tiña que leva-las lentes de
contacto, o líquido para limpalas e o trebello onde se gardaban.
Unha leria.
Ariel, despois de quedar un intre
pensativo diante da porta de acceso ó Xardín de San Carlos,
tentando ordena-las súas ideas sobre cando podería volver por alí,
colleu pola rúa que bordeaba o dito xardín e dirixiuse cara á
Igrexa dos Dominicos. Sempre lle abraiara a súa torre e tamén os
xardín que había próximo ó convento. Pero o que máis lle gustaba
desa parte da Cidade Vella era a Praza das Bárbaras. Aquel recuncho
era máxico e tiña unha luz pola noite moi especial. Alí
descansaría un intre ós pes do cruceiro que había no centro da
praza e quedaría un bo anaco mirando á entrada do convento
construído, cría, alá polo século dezasete. Se cadra era máis
antigo. Nesa praza, cando era o tempo da Feira Medieval que se
celebraba tódolos veráns, facían demostracións de tiro con arco e
outros oficios xa esquecidos. Hoxe, domingo, a praza estaba
estrañamente solitaria, non había ninguén nela, so el. Ariel
ergueuse, sacou o trípode da súa funda e colocouno xusto diante do
cruceiro, enganchou a cámara e cambiou de obxectivo, poñendo no
canto do de cincuenta milímetros un teleobxectivo. Sacou as gafas da
mochila que sempre levaba ás costas, mirou polo visor, graduou a
altura do trípode, e volveu mirar. Fixo a mesma operación un par de
veces máis ata que quedou satisfeito. Entón tirou a foto. Despois
mirou ó seu redor buscando outra foto. Ariel encadraba
automaticamente; é dicir, cando saía coa cámara non vía edificios
nin coches nin árbores nin paisaxes: vía fotos. E para el unha foto
podía ser un edificio enteiro ou unha pedra cunha forma estraña ou
estrafalaria, tamén unha folla dunha árbore ou un chamador dunha
porta, mesmo unha tea de araña era unha foto. Xa sabía como ía
queda-la foto antes de facela. Ás veces atinaba e outras non e tiña
que volver probar facela de novo. Neste intre non se lle estaba a
ocorrer nada. Non importaba a praza non ía marchar e, dende logo,
non ía desaparecer como tantas outras cousas que si o fixeron por
mor da cobiza dos promotores de casas e doutro tipo de construcións,
como aquelas fermosas fontes que había na Praza de Galicia, fronte o
Palacio de Xustiza, que as sacaron para face-lo aparcadoiro
subterráneo e non se volveu saber nada delas. El tiña esas fontes
nunha foto. Deulle a impresión de que non ían durar e tiroulles
unha foto. Tiña razón. Seguro que levan anos nalgún chalé ou pazo
pertencente a calquera das persoas que tiveron a boa idea de
esnaquizar aquela praza para construír un aparcadoiro.
Foi cara ó fondo da praza e meteuse por
unha calella estreita, onde se atopaba a casa de María Pita. Ía
mirando cara arriba, despreocupado, tentando adiviñar se pagaba a
pena tirarlle unha foto a calquera das casas. De cando en vez miraba
o chan, feito con grandes pedras, tentando non pisar calquera cousa
indebida como un anaco de cristal ou cousas peores e, de súpeto, un
brillo un metro máis alá de onde se atopaba chamou a súa
atención. Colleu a cámara e púxose a camiñar cara ó brillo
tentando enfoca-lo obxecto que o producía e quedou pampo cando
descubriu que era unha moeda ou algo semellante. Ariel agachouse para
observala mellor e decatouse que estaba esnaquizada en tres anacos.
Colleuna. Volveu á Praza das Bárbaras e sentou de novo no cruceiro;
logo sacou unha folla dun pequeno caderno que sempre levaba para
apuntar o nome das fotos e as súas características técnicas,
pousouno nun dos chanzos do cruceiro e enriba del os anacos daquilo
que semellaba unha moeda ou unha medalla. Quedou dunha peza cando se
decatou que o que se lle estaba a amosar era a faciana archicoñecida
do que fora o primeiro presidente dos Estados Unidos de América:
George Washington. Era unha moeda e brillaba tanto que semellaba que
estivese recentemente acuñada. O que máis lle abraiaba a Ariel era
a data que aparecía na moeda: 1776. Segundo lembraba ese foi o ano
da Declaración de Independencia. Se cadra era unha moeda
conmemorativa. Se cadra era auténtica. ¿Por que estaría partida en
tres anacos? ¿Quen sería o dono? ¿Era realmente prata o metal do
que estaba feita? ¿Como foi parar a esa calella? Non sabía case
nada sobre a época da Independencia de Estados Unidos, o que a
meirande parte da xente: que a Declaración de Independencia foi o
catro de xullo de 1776 e que houbo algo referente a uns americanos
disfrazados de indios que botaron o té que traía un barco ó mar.
Pouco máis sabía.
Ver en Amazon
Ir a Mis libros