martes, 27 de febrero de 2018

A rebelión


Tiña que pasarme xustamente a min, ó longo da miña vida atopei unha morea de feitos absurdos pero ¡o ocorrido aquela mañá...rebordaba toda lóxica! Cóntoo para desafogarme aínda que non espero que me crean, a maioría das persoas pensarán que toleo e estou por darlles a razón, aínda que non caiba dúbida da miña cordura entendo que pensen deste xeito sobre min.
Aquela mañá erguinme optimista, malia que de mañanciña tiña unha cita co meu odontólogo, unha cousa que soe pórme moi nerviosa. A causa da miña ledicia era que estreaba coche. Levaba unha semana esperándoo, un Porsche novo. Puiden permitirmo por mor dunha herdanza que caera nas miñas mans hai uns meses. Almorcei de abondo e logo saín da casa, fun ó garaxe que había en fronte, saudei ó encargado e introducinme no coche, apertei suavemente o acelerador e, dicindo adeus, subín a costa ata a beirarrúa. Aproveitei que era moi cedo, e tamén que vivía nunha rúa pouco transitada, para probalo, pisei a fondo o pedal e... escoitei un lamento:
-¡Ai! ¡Non tan forte! Fasme dano.
Mirei, abraiada, á dereita e esquerda pero non vin a ninguén, o sobresalto fixérame reduci-la velocidade. Crendo que a imaxinación me xogara unha mala pasada, encollín os ombreiros e proseguín a marcha, volvín a escoita-lo laio:
-¡Eh! ¡Dixen que non tan forte!
Freei. Non estaba toleando, esta vez oíra con claridade o reproche pero na rúa non había ninguén.
-¡Aquí abaixo! ¡Estasme a pisar!
Nada.
-¡Aquí, debaixo do teu pé!
¡Incrible! Levantei o pé e alí estaba o acelerador movendo a súa boca, se pode chamarse desa maneira a unha fenda que había no medio da goma.
-¿De que te estrañas? ¿Seica non falas ti? Si, son o teu acelerador, pero iso non te dá dereito a maltratarme.
-Perdoa, pero endexamais atopei un coma ti.
-Todos somos así pero gardámo-las formas, ó menos a maioría das veces; outros compañeiros permanecen mudos toda a súa vida. Os seus donos son demasiado irascibles como para comprendelos.
-¿E por que estraña razón ocorreu que quixeses comunicar comigo?
-Tes boas referencias.
-¿Boas referencias?
-O Sindicato Libertario de Aceleradores, coñeces unha morea de asociados e eles avaláronte.
-¡Recoiro! Pero se endexamais tiven un coche ata hoxe.
-Pero os teus amigos si, e cando un deles estaba bébedo de abondo eras ti quen conducía.
¡As sorpresas que te depara a vida! Aquí estaba parada na metade da estrada falando cun anaco de goma; non me entendades mal, non posúo prexuízos de ningún tipo pero, mesmo para alguén tan aberta de mente coma min..., era algo bastante insólito. Pero Isolda, comprensiva, díxome:
-Se estás preocupada polo convenio...
-Non, non, estou cos traballadores, por suposto. É unha cuestión práctica, e moi importante dende o meu punto de vista. Se non podo pisarte ¿como vou ó traballo ou ó médico?
-Si... claro, ti fuches sempre unha boa compañeira: non podemos facer unha folga ou asociarnos coa U.A.S.F.
-¿Que é iso?
-A Unión Anarquista do Sistema de Freado; moitos homes e mulleres despénanse por un precipicio cando o S.L.A. e a U.A.S.F. chegan a un acordo, xeralmente son malas persoas e só chegamos a eses extremos nunhas poucas ocasións e despois dunha longa pescuda e un xuízo previo á sentencia.
-Pois si que estades organizados.
-Axiña coñecerá o mundo as nosas reivindicacións, levamos tempo de abondo escravizados. ¡Basta xa de aldraxes e malos tratos! ¡Queremos facer vale-los nosos dereitos! ¡Non a imposición dun tipo que quere ver á súa moza, que vive a 300 quilómetros da súa casa, e tortúranos duramente con tal de chegar nunha hora! ¡Non a existencia de mecánicos torturadores que nos estragan a cotío para logo arranxarnos e sacar máis diñeiro ó parvo que nos puxo nas súas mans! ¡Non ós sádicos que nos fan traballar máis de 500 quilómetros ó día cando van de vacacións! ¡Non a...!
-¡Acouga, acouga! –interrompinlle- entendo a vosa postura, calquera cun pouco de conciencia faríao pero vivo a 50 quilómetros da cidade e debo ir a ela tódolos días.
-Non che preocupes, axudarémoste, a ti e a tódalas persoas coma ti, mailos demais xa poden ir tremendo pois axiña nos rebelaremos e non teremos compaixón cos nosos inimigos ou os dos nosos amigos. E unha nova era xurdirá...
E estivo falando deste xeito durante horas, tanto dixo que perdín a cita co dentista e cheguei tarde a outra que tiña para cear. Realmente Isolda comportouse marabillosamente comigo, a partir dese día só tiña que sentar e dici-lo meu destino; ela, xunto co resto da O.C.A (Organización de Compoñentes do Automóbil), ocupábanse de que non chegara tarde a ningures e endexamais tiven un accidente, nin sequera unha rozadura.

Hai moitos anos disto; agora, a piques de morrer, aviso a todos aqueles que, dunha ou outra maneira, demostraron un comportamento desaprensivo co seu coche. Aínda están a tempo de rectificar, a rebelión non tardará en chegar, é practicamente inminente, e non terán piedade.

sábado, 24 de febrero de 2018

Divieto di acceso ai cani ma...


Mancano dieci minuti per ritornare a casa ma Luigi è entrato nella trattoria perché ha fame. Guarda il panino di prosciutto cotto e gorgonzola che c’è sul tavolo. Proprio in questo momento entra nel locale una donna con un cane. Rimane soltanto un tavolo vicino a lui, e qui si siede lei, e anche il cane. È un cane grosso e bello, anche se a lui non piacciono i cani riconosce la bellezza di questo animale.
Luigi comincia a mangiare il suo panino. Il cane lo annusa e lo guarda insistentemente. Sembra che la donna non se ne renda conto.
Luigi si guarda attorno, legge un cartello di divieto di acceso ai cani. Lascia il panino sul piatto e dice:
-Scusi, non vorrei sembrarLe scortese, ma c’è un cartello di divieto...
 La donna, senza guardarlo, dice:
-Perché non si fa gli affari Suoi? Prego, camariere un caffèlatte.
Luigi, stupito per la risposta, non sa cosa rispondere. Il cane ficca i suoi occhi sul panino. Luigi ritorna a parlare:
-Scusi, non so se mi sono spiegato. Il suo cane mi disturba e c’è un cartello di divieto di...
La donna lo fissa minacciosa e subito chiama il cameriere che le si avvicina in fretta.
-Quest’uomo mi dà fastidio. –dice la donna.
Il cameriere prende Luigi per un braccio e lo porta via. Luigi, fuori già dalla trattoria, domanda al cameriere:
-Ma perchè? Lei porta un cane e c’è un divieto di acceso ai cani. Non capisco niente.
-Lei è la proprietaria e può fare quello che vuole. Mi dispiace, ma non posso fare un’altra cosa. –gli risponde il cameriere. –Non ritorni, La prego.

-Non lo farò per niente. –dice Luigi che ha visto attraverso dalla finestra come il cane ha mangiato il suo panino.

Sombras chinescas

¡Que en una ciudad habitualmente tan tranquila ocurran estas cosas! Había convencido a mi amiga de que la película era totalmente inofensiva, que incluso podíamos llevar a las niñas, puesto que, a pesar de ser una cinta de corte policíaco, no había sangre y la violencia que aparecía en ella era de lo más inocente…se notaba a primera vista que los efectos especiales eran de lo mejorcito (lo cual me apresuré a explicar a las dos pequeñas). Sólo nos dimos cuenta de lo que había ocurrido cuando…
Pero me estoy adelantando a los acontecimientos, más vale que cuente los hechos ordenadamente o no entenderéis nada en absoluto. El caso es que, dado que el día había amanecido nublado y todos nuestros planes se habían ido al garete, decidimos aprovechar la comida que habíamos preparado para tal ocasión y reunirnos en casa de Carmen.
Realmente la programación televisiva era cada año más infame; asi que me puse a hojear el periódico buscando la cartelera, vi el anuncio de una película (medio de risa, medio en serio) con la que había disfrutado años atrás. Este fue en realidad el comienzo de toda esta historia. Pero yo, que siempre me había ufanado de poseer un sexto sentido para el peligro, no lo supe intuir a tiempo esta vez, ¡qué le vamos a hacer!
Pues como iba diciendo, ví aquella película anunciada en el periódico y me dieron ganas de revisarla, quería fijarme en unos cuantos trucos de maquillaje y efectos especiales (una de mis pasiones), y…bueno, resultó que mis argumentos fueron tan sólidos que convencí a mi amiga. Los planes que habíamos hecho eran maravillosos: a las ocho al cine, luego unas tapas, un billar, y más máquinas, respirar el aire de la playa, hablar y pasarlo bien. Algo que pensareis hace toda la gente. Pues os equivocais, la gente lo intenta, pero muchas veces miente: su corazón está roto y su alma es de piedra; tienen una sonrisa en los labios pero sólo los días festivos y las fiestas de guardar, el resto del tiempo vegetan y se engañan a sí mismos y a los demás. Entiendo que me pongo insoportable cuando me da por filosofar. Intentaré no desbarrar en demasía.
Retomemos el asunto y resumámoslo para no cansarnos:
1.                 Queríamos ir a la playa
2.                 El día estaba nublado y desagradable
3.                 Comimos lo preparado para la playa en casa de ella
4.                 Fuimos al cine a ver una película policíaca

Nos sentamos hacia el medio del patio de butacas, tampoco deseábamos que la poca sangre que salía nos salpicase; con un refresco en la mano y un par de paquetes de patatas fritas nos tragamos los anuncios y el par de “trailers” de los estrenos de la próxima semana. Estábamos alegres y expectantes. Aparecieron los rótulos de presentación: un despacho mugriento de un detective en los años 50, la luz entrando por las ventanas a medio cerrar, el vaso de whiskey, medio vacío y gris de suciedad, y varias botellas de bourbon rodeando al protagonista, que tiene sus pies colocados encima de la mesa de madera destartalada, rebosante de papeles. Lleva puesto un sombrero ligeramente echado hacia delante. Enciende un cigarrillo, se nota que se aburre, su mirada, perdida en la pared, se muestra inexpresiva. Se oyen voces airadas tras el cristal esmerilado de la puerta y, bruscamente, ésta se abre, dando paso a la típica rubia de película de cine negro.
Miro a derecha e izquerda: mi amiga ha echado la cabeza hacia atrás y lanzado una carcajada (se lo está pasando bomba, nuestros respectivos retoños permanecen con los ojos muy abiertos, fijos en la pantalla. Se suceden los diálogos entre el duro detective y la rubia explosiva.
Mentiras, mamporros y persecuciones llenan los primeros cuarenta y cinco minutos de la cinta. De vez en cuando se oye una risa en la sala, provocada por la exagerada actuación del detective. Llega la escena donde le intentan tender una emboscada a nuestro héroe en el portal de su despacho, y hogar; ve la sombra de un hombre reflejándose tenuemente en el espejo del vestíbulo, empuja con fuerza la puerta, el agresor cae al suelo. Raúdo, Jack le pone un pie en la garganta al tiempo que le encañona con su “magnum”. No dicen palabra ninguno de los personajes mientras suben la oscura escalera; en el primer piso recorren un largo pasillo hasta llegar ante una puerta en la que hay escrito:
Jack Wornhip

Investigador
 




Los dos hombres entran en el despacho, el detective enciende la luz y…
Se oyen silbidos en la sala pues la copia debe estar mal ya que la pantalla se oscurece, ocultando a los protagonistas. Se oye un disparo, la pantalla se ilumina: el malo yace en el suelo con un cuchillo atravesándole la espalda. Resumiendo: nuestro héroe logra desentrañar toda la trama de la que la rubia era el cebo y Jack desaparece por un lóbrego callejón. Fundido en negro. THE END.
Se encienden las luces y, de repente, un chillido taladra nuestros oídos: una mujer, en la fila posterior a la nuestra, mira con cara espantada a la pantalla; todos volvemos la mirada hacia ella y ,siguiendo la dirección de su mano agarrotada, observamos una sombra a su través, la de un hombre con algo sobresaliendo de su espalda. El hombre de su izquierda hace oír su voz pidiendo calma, es un policía. Cuando los empleados del teatro Colón logran retirar la pantalla aparece la tétrica figura de un hombre apuñalado. ¡Habíamos presenciado un asesinato!
Las niñas estaban pasmadas, mi amiga furiosa. El poli mandó cerrar el teatro y la gente permaneció en él hasta que las patrullas mandadas al lugar del crimen se hicieron con la filiación y direcciones de todos los presentes, tanto del patio de butacas como de las localidades del piso superior.
Como amante de las historias de misterio estaba realmente emocionada, esto no significaba que fuera insensible al terible hecho que del que había sido testigo, pero…¡es que ahora era yo quien se veía involucrada en una de esas historias leídas tantas veces al anochecer!. Esa noche no pude dormir,( sé que suena a frase hecha pero…¿acaso ustedes hubieran podido conciliar el sueño si les hubiese sucedido algo parecido? Seguro que no), dándole vueltas y más vueltas a lo ocurrido. Afortunadamente, conocía a algunos de los trabajadores del teatro; entre ellos estaban, un tramoyista jubilado y dos porteros. Ni corta ni perezosa fui a verlos al día siguiente. Recorrí todos los camerinos y los maravillosos pasadizos que hay en la trastienda del edificio. No tardé en encontrarme con el policía que el día anterior estaba viendo la película. Me daba pena, se estaba desgañitando mientras intentaba sacarle información a “Duro de oído”, un vejete delgado, bajo, nacido en Arteixo y que se hacía el sordo cuando lo que oía no le interesaba. No pertenecía al teatro pero periódicamente se pasaba por allí para recoger trastos viejos por orden del dueño del edificio. Pasé por al lado de ellos, en dirección al foso, debajo del escenario. Allí me encontraría con una de las personas que más tiempo llevaba manteniendo relación con este mundillo de la farándula: un hombre fuerte, de mediana estatura, de cincuenta y cinco años; no pertenecía al teatro pero había logrado vivir en sus sótanos desde hacía muchos años, tantos que ni él mismo se acordaba de la cifra exacta. Si alguien había tenido la oportunidad de ver lo que realmente había sucedido esa persona era él.
Era bastante complicado llegar hasta su pequeña morada, pues las vueltas y revueltas de los pasillos escondían mil y una sorpresas que un profano pasaría fácilmente por alto. Tardé casi veinte minutos en llegar a mi destino, una lóbrega sala en donde se amontonaban antiguas piezas de “atrezzo”, de los tiempos gloriosos del teatro, cuando era imprescindible el esplendor de las damas para darle fuste a la representación: lanzas, telas, árboles de cartón piedra, un trozo de carroza dorada, unas falsas cadenas de preso, un baúl lleno de apolillados vestidos, cajas sombrereras y, en una esquina, un hermoso armario de roble macizo, labrado de forma exquisita. Caminé resuelta hacia él, lo abrí: estaba lleno de smokings y capas de los más variados colores y formas. Metí el brazo, manipulé en el fondo y entré en la estancia que ocultaba.
Me encontré en una espaciosa habitación, amueblada con todos aquellos enseres que alguna vez adornaron el bello escenario: el baúl sin fondo del mago, la cama de “La dama de las camelias”, el mural retractil de una obra de misterio, las lentejuelas de la mujer fatal, la otomana de una tragedia romántica, el baño en donde muere Marat, la mesa y sillas de un drama rústico, el espejo de tres hojas (a modo de biombo) de un vodevil francés,…y un perchero de pie, del que pendían boas de diferentes texturas y colores, un par de bastones con mango de marfil y dos sombreros de copa, una biblioteca de madera con puertas de cristal, repleta de volúmenes, un arcón forrado de terciopelo azul y un escritorio de estilo inglés, pertenecientes a una comedia de enredo. Completaba tan peculiar ambiente una inmensa y esponjosa alfombra de lana de vivos colores. Lo único que resultaba anacrónico en el conjunto, aunque realmente necesaria, era una cocina de tres fuegos al lado de una ventana, la única, que daba al exterior y estaba pintada de color oscuro; tenía a su lado un frigorífico de dos puertas y un pequeño armario que Marcelo usaba de despensa.
No estaba en el habitáculo, pero conociendo sus costumbres imaginé que no tardaría en aparecer. Nunca se alejaba demasiado de allí, salvo por la mañana muy temprano pues iba a la lonja y al matadero a aprovisionarse; poco antes del mediodía reaparecía en el teatro. Por la noche se dedicaba a recorrer los pasadizos y el escenario, recogiendo objetos perdidos u olvidados por sus dueños, a veces los arreglaba y pasaban a engrosar su colección de objetos que guardaba en el baúl forrado de tercikopelo.
Cogi un libro de la estantería y me puse a hojearlo sentada a la mesa, no pasó mucho tiempo cuando escuché el ruido que hace la puerta del armario al ser abierta.
-¡Susana!¡Hola! tu perfume te delata antes de que te vea, ven ayúdame con esto-dijo una voz, la de Marcelo, por supuesto.
Fui corriendo hasta la habitación contigua, un enorme sofá tapaba la salida, saqué toda la ropa, la amontoné encima de la mesa, cogí uno de los extremos del mueble y al cabo de un cuarto de hora logramos ubicarlo en el lugar correcto: al lado del biombo y enfrente de una mesita de patas de bronce en forma de garras de león, la cual había sido cubierta con un cristal astillado, que venía atada cuidadosamente al sofá.
-¿Te gusta? Lo he encontrado esta mañana en la basura, y la mesita me la ha regalado el amigo que me ayudó a trasladarlo hasta el escenario, y estas ruedas-dijo, mostrándome un ingenioso artilugio-lo han traído hasta aquí. Hacía lo menos un mes que no me visitabas. ¿Qué te trae por el teatro? Espero que no sea nada malo. Está muy bien esto de vivir en los sótanos a cambio de la vigilancia nocturna, este sitio, cada día que pasa, me fascina más, además…
-Me encanta escucharte, siempre me has contado cosas muy interesantes y me has enseñado algunas bastante curiosas; pero no he venido a charlar sino a que me escuches tú a mí-dije de manera más seria posible pues quería captar su atención, lo cual conseguí al instante ya que su semblante al momento cambió a una expresión de preocupación y desconcierto.-Ayer ocurrió algo mientras tenía lugar la sesión de tarde: un hombre fue asesinado tras la pantalla, ¿andabas a esas horas cerca del escenario? ¿viste o escuchaste algo que no fuera el diálogo de la película?
-¿Ver u oír algo? Déjame pensar…dices que sucedió durante la primera sesión, ¿sabrías más o menos la hora? Eso me ayudaría con mi maldita memoria; aunque nada importante se me escapa, sólo las pequeñas cosas.
-Tengo la impresión que sucedió en el momento en que el detective y un hombre que quería matarlo entra en el despacho; cuando se oscurece la película porque la copia debe estar estropeada.
-He visto por lo menos cinco veces esa película y la copia está perfecta, no le pasa nada-respondió extrañado Marcelo.
-¡Eso significa que todos los que estábamos en el cine fuimos testigos presenciales de un asesinato! ¡Es increíble Marcelo!
Marcelo  seguía en la misma postura, sentado en una de las sillas y con la cabeza apoyada en las manos, la mirada fija en el tablero de la mesa; de vez en cuando hacía remolinos con su escaso y teñido cabello negro. Pasaron todavía unos minutos antes de que Marcelo tomara la iniciativa en la conversación, tiempo que aproveché para recordar el momento, veinte años atrás, en que mi abuelo me llevó por primera vez al teatro y me presentó a Marcelo, un agradable joven de treinta y tantos años que dejó fascinada a aquella muchacha de diez que era yo. Quedé fuertemente impresionada por su figura atlética enfundada en unos vaqueros y una camiseta blanca, manchada por algunas partes de grasa, y su cara sonriente, con su pelo rizado y revuelto, dejó una honda huella en mí. Aún conservaba parte de aquel atractivo juvenil, concentrado ahora casi enteramente en sus ojos grises y en un cuerpo que se negaba a envejecer a base de ejercicio.
Lanzó un suspiro, apoyó las manos en la mesa, se echó hacia atrás y se levantó, dio unos pasos hacia el sofá, se volvió hacia mí y dijo:
-Sé casi seguro quién es el asesino, pero nos va a resultar muy difícil demostrar su culpabilidad.
-¿Acaso viste a…?-grité, levantándome tan rápida que mi silla cayó estrepitosamente-hay un policía en el teatro, vamos a hablar con él, tienes que contarle todo lo que sabes.
-No puedo hacer eso, no me pidas que lo haga.
-¿Pero por qué? ¿tienen algo en contra tuya?
-No, pero lo tuvieron hace tiempo y si salgo a la luz perderé lo que tanto trabajo me ha costado mantener: la tranquilidad y el anonimato. El único que te puede ayudar es “Duro de oído”. Yo te contaré mis sospechas, tú sólo tienes que contárselo al pasma diciendo lo que a ti te parezca más oportuno para convencerlo, “Duro de oído” asentirá a todo, de eso me ocupo yo. Ahora atiende a lo que te voy a decir.
Y durante más de una hora Marcelo me estuvo narrando todo lo que sabía acerca de ese crimen, yo asentía sin decir palabra, con todos mis sentidos concentrados en escuchar aquella asombrosa historia. Luego me fui, estuve todo el día pensando en lo que me había dicho Marcelo, y en cómo afrontaría al día siguiente mi entrevista con el policía, pues estaba casi segura que lo volvería a encontrar en el teatro. En caso contrario iría a comisaría. Pero no quería adelantar acontecimientos; me ocupé de las cosas normales que una mujer con una hija en edad escolar se supone debe realizar y me acosté relativamente temprano, durmiendo el sueño de los justos, como le gustaba decir a mi abuelo, hasta que sonó el despertador avisándome que empezaba  la pesada y rutinaria jornada de un ama de casa. Después de dejar a la niña en el colegio me encaminé  hacia el teatro. Un coche celular se encontraba a la puerta del edificio y el policía que había sido mi compañero de butaca salió de él; apresuré mis pasos, quería pararle antes de que entrase en el recinto, lo alcancé antes de terminar de subir los dos escalones de la entrada.
-Perdone agente.
-Comisario Caruncho-respondió volviéndose-¿qué desea?
-Tengo que comunicarle algo muy importante en relación con la muerte de hace dos días; hay un hombre ahí dentro que sabe lo ocurrido.
-¿Y se puede saber cómo es que usted tiene conocimiento de ello? Entrevisté a la mayoría de los empleados y ninguno ha querido o podido contarme nada importante-replicó, dejando entrever su desconfianza.
-Tal vez porque los conozco a todos desde que era una cría.
-Entre conmigo y muéstreme a esa persona-dijo en un tono bastante autoritario.
Sabía que a esas horas “Duro de oído” estaría tomando su desayuno cómodamente instalado en una mesita detrás del escenario, asi que con paso resuelto lo conduje hasta él.
-Este es el hombre-le dije-él no vio el rostro del criminal pero oyó perfectamente la conversación que este mantuvo con la víctima y reconoció su voz, ¿cierto?-afirmé, volviéndome hacia el viejo tramoyista.
Ël movió la cabeza afirmativamente. El comisario lo observaba con desconfianza, pero yo estaba muy segura de mi misma y del plan que Marcelo y yo habíamos trazado, asi que sin dejarme amilanar por el policía continué con mi relato.
-Él se encontraba en esos momentos en el foso que hay debajo del escenario reparando el relleno de su sillón, ese donde se queda adormilado después de la comida; estaba a punto de finalizar su labor cuando se percató de que necesitaba una herramienta y que se la había dejado en la mesa del apuntador, al lado de la polea del telón. Subió por la frágil escala que comunica la “trampilla de las desapariciones” con el escenario pero no llegó a salir pues escuchó una voz airada y amenazante, aunque contenido, ya que no deseaba no ser escuchada, y lo que aquella voz dijo fue lo siguiente: “llevo años pagándote, no puedes ahora ir a la policía con el cuento de que quería quemar el teatro para cobrar el seguro, no lo permitiré, casi me he arruinado por tu culpa y no pienso ir a la cárcel por algo que sucedió hace diez años. Dáte por satisfecho con el último, ¿has oído bien? ¡el último pago!, que me sacarás, no me presiones demasiado o lo lamentarás”.
No oyó la contestación del otro hombre pero si el sonido pesado de su cuerpo al caer, bajó otra vez la escala y permaneció allí hasta que acabó la película, ¿verdad?-nuevo asentimiento del anciano, que ofreció al comisario su expresión más tranquila e inocente.
-¿Sabe, entonces, de quién era aquella voz?
-Sí, del dueño del teatro-respondí.
-¡Caray! ¿está seguro, completamente seguro? No querría ponerme en ridículo acusando a un antiguo y buen amigo del Jefe Superior de Policía, me juego mi carrera.
-Este hombre ha trabajado en el teatro desde que era joven y conoce muy bien a todas las personas relacionadas con él, a veces no habla de lo que sabe pero no es un mentiroso. Tal vez si mandamos al culpable un anónimo con todo lo que sabemos, proponiéndole un nuevo chantaje por este último delito pierda los nervios y…
-¿Pero sabe usted lo que me está proponiendo?-gritó fuera de sí el comisario-usted debe pensar que esto es un juego, ¡esto es la vida real, señora! Alguien puede resultar herido, por no decir otra cosa; ni lo piense, déjeme actuar a mi manera.
Estuvimos discutiendo del asunto, de sus pros y sus contras, durante bastante rato, pero al fin mi tozudez lo convenció. Redactamos la carta, conminándole a encontrarse con su autor al cabo de tres días en el mismo sitio en que había matado a aquel hombre, un agente de paisano, convenientemente disfrazado, haría de chantajista. Sólo nos quedaba entregar la misiva por medio de un repartidor de propaganda y esperar los resultados.

Fueron dos días de incertidumbre los que pasé, el comisario confiaba en que el asesino no se percataría de la trampa, como asi sucedió. Cayó en ella, aunque no sin dificultad, pues estuvo a punto de herir seriamente al policía con un saco de arena lanzado desde las bambalinas, pero el recinto estaba copado por los agentes del orden que lograron prenderle y hacerle confesar. Y así acabó la única colaboración que tuve jamás con la policía y mi único contacto con el mundo del crimen. Marcelo y yo seguimos cultivando nuestra amistad y mi vida volvió a su cauce tranquilo y sosegado. 

martes, 20 de febrero de 2018

El ifrit manazas

El ifrit manazas

Mientras estaba en la tienda ordenando la mercancía llegó Hamid corriendo, sudoroso, a avisarme que la caravana con el género había llegado al fin a Bagdad. Rápidamente me encasqueté el turbante y salimos; era una gran noticia pues hacía una semana había corrido el rumor entre los mercaderes de que había sido atacada por los ladrones, al parecer había resultado falso, lo cual me alegraba sobre manera pues significaba que Yaser había podido llevar a buen fin mi encargo: conseguirme el diamante Arco Iris, una extraña piedra, casi mítica, de la que se había encaprichado mi prometida. La ansiedad daba alas a mis pies, y al poco llegamos a la explanada donde descansaba la caravana antes de entrar en la ciudad; era un bullir de gente saludándose e intercambiando información y géneros de todo tipo. Encontramos a Yaser debajo de un árbol, degustando una taza de té. En cuanto nos vio se levantó para recibirnos:
-¡¿Lo traes?!-le pregunté.
-Lo he encontrado, pero no he tenido el valor para hacerme con él.
-¡Maldito! ¡Con el mal genio que tiene la bella Malika, ya me veo siendo objeto de su lengua cortante y mordaz! ¡Mal amigo, confiaba en ti! -respondí enfurecido.
-Por favor, sentaos un momento y escuchadme, luego me dirás si he actuado correctamente o no.
 Aunque enfadado seguí su consejo, Yaser me había dado muestras a lo largo de los años de su fidelidad y buena disposición hacia mis asuntos, lo menos que podía hacer por él era escuchar su explicación, si habla creído conveniente no traerme el diamante tendría sus buenas razones, a pesar de que resultase un problema para mí.
-Escuchad bien mi historia: cuando hace un año salí de Bagdad, con la intención de llegar a las Montañas de la Tristeza y encontrar la fabulosa piedra que me habías pedido, pensé que sería una empresa difícil, en el peor de los casos la piedra sería una fantasía, pero si realmente existía removería con mis propias manos las montañas con tal de hacer realidad tus deseos.
Llegué sin novedad a mi destino, me aprovisioné de comida y agua en un oasis cercano, cargué el camello, y después de despedirme de mis compañeros de viaje decidí ponerme en camino sin tardanza. A lo lejos se perfilaban las Montañas de la Tristeza; la gente las llamaba así porque cuando pasabas a su lado emitían un sonido semejante a un ser desconsolado que llora sin parar, nadie sabía qué producía aquel sonido y nadie tenía deseos de averiguar su origen. Cabalgué durante tres días con sus noches hasta que por fin llegué a la base de la más pequeña. Busqué una caverna o una sombra donde descansar, y cuando la encontré mi montura y yo nos echamos en el suelo, nada más hacerlo me quedé profundamente dormido.
No sé cuánto tiempo había pasado cuando algo me despertó, creí oír un débil gemido; resuelto a descubrir el misterio que guardaban las montañas arreglé mis ropas, empuñé mi gumia, até las patas del camello para que no escapase y comencé a andar por la oscura caverna. Debía llevar la buena dirección porque los gemidos los oía cada vez más claramente, hasta que llegué a una bifurcación, en uno de los túneles se veía luz; me introduje en el pasadizo caminando con precaución pues no sabía qué me podía encontrar, y entonces lo vi: era un ifrit, un genio, el que sentado con la cabeza baja lloraba y suspiraba, ver a un ser tan grande y fuerte sollozando como un niño me rompía el corazón, me acerqué a él y le dije:
-Yo soy Yaser de Bagdad, tú ¿quién eres y cuál es la pena que te aflige?
-Loado sea Alá-dijo el ifrit-tal vez puedas ayudarme, soy muy desgraciado, prométeme que si te cuento mi historia no te reirás de mí.
-¿Cómo podría haber un ser tan insensible que pudiese tomar a broma la desgracia? Si está en mi mano haré todo lo posible por mitigar tu pena.
Y entonces el ifrit viendo mi buena disposición hacia él dijo:
-Mi mal proviene de que hace mucho tiempo caí enfermo de amor a causa de la gran belleza de Mimona, la hija del rey de Ispahán, ella también me amaba, pero aun así quería probar hasta dónde llegaba mí adoración por ella y un buen día me dijo:
- “Abdelkader, sé que tu amor por mí es puro y profundo, pero me faltaría que hicieses algo prácticamente imposible para confirmarlo”.
-Me eché a temblar, aunque genio soy de los peores, y mis poderes siempre me han jugado malas pasadas, pero por Mimona haría cualquier cosa, ella continuó:
- “Sería tuya para siempre si eres capaz de conseguir para mí el diamante Arco Iris, que se encuentra escondido, según dicen los sabios, en lo más profundo de las Montañas de la Tristeza; esperaré tu vuelta con ansiedad, hasta cien años si es preciso, pero al cabo de ese tiempo si no has regresado entenderé que has dejado de amarme y me consideraré libre para unirme a otro hombre o genio de mi gusto.
-Para asegurarme que no me engañaría-dijo el ifrit-quise sumirla en un profundo sueño pero, como siempre, mis poderes fallaron, y en realidad torné su cuerpo en el de una camella.
No bien había pronunciada estas palabras Abdelkader se puso a llorar, por más que intenté consolarlo, lloró y lloró durante horas.

-Realmente es una historia singular, querido Yaser, la que me estás relatando.
-Déjame llegar al final y entonces verás por qué  no he podido hacerme con la fabulosa piedra. Cuando su llanto cesó el ifrit volvió su cara hacia mí y, viéndome apenado por sus cuitas, me dijo:
-Eres una buena persona, escucha, pues, mi historia: aunque convertida en camella mi  amada no había perdido su facultad de hablar, y enfadada me dijo:
"-¡Estúpido! tus locos celos me han dejado en este estado, devuélveme mi forma o te haré conocer mi furor-dijo Mimona en posición de atacarme a coces”.
-Intenté durante todo el día devolverla a su estado original pero no resultó, la convertí sucesivamente en piedra, serpiente, perra, gata, saltamontes, pez (y casi se ahoga), yegua, cabra, mula, rana, colibrí, águila, escorpión, hasta que, de repente, la volví semilla de sésamo. No había parado de llorar en todo el rato, pero no recordaba, debido en parte a mi gran pena, la fórmula mágica con corrección, así que, siendo tan pequeña la envolví en un pañuelo de seda y la guardé cerca de mi corazón.
Y diciendo esto desplegó ante mí, un hermoso pañuelo de la más fina seda y me mostró la semilla de sésamo, y el ifrit continuó hablándome:
-Si mis poderes funcionasen bien, no hubiera habido nada imposible que no pudiese llevar a cabo, podría haber recorrido días y años de distancia en tan sólo unas horas, mas como no era así tardamos tres años en llegar a estas montañas buscando el remedio a nuestros males, pues un anciano jerife del desierto, compadeciéndose de nosotros, nos había revelado la solución contra mí mala suerte con los sortilegios:

"-Me siento profundamente apenado por lo que me cuentas, mi padre, hace ya mucho tiempo, me narró la historia del diamante Arco Iris, una piedra fabulosa que hará realidad todos los deseos de quien la encuentre; hay que pasar multitud de peligros y privaciones, y si tus poderes funcionasen no te hubiese resultado difícil conseguirla, pero por lo que me dices estás casi al nivel humano, y aunque más fuerte y grande te costará hacerte con ella, nadie sabe el sitio en que realmente se encuentra, informaciones de lo más creíble dicen que en lo más profundo de las Montañas de la Tristeza".
Hacía allí encaminé mas pasos, cada vez que sentía en mi piel el pañuelo me ponía a llorar, y pasaba así días y días hasta que me serenaba. Por fin llegamos a aquí.

-¡Qué historia tan triste Yaser! es realmente digno de compasión ese pobre ifrit.
-¿Cómo pudiste ayudarle?-interrumpió Hamid-si la empresa le resultaba pesada a un ifrit... ¿cómo pudiste tú, siendo un simple mortal, prestarle auxilio?
-Entre otras cosas, porque yo no amaba a nadie y tenía la mente clara y serena; con ayuda de Alá, conseguiría que mis esfuerzos se viesen coronados por el éxito. Así que el ifrit acabó su relato le dije:

-¡Oh, Abdelkader! tu historia me ha conmovido, con la connivencia de Alá, (el Clemente, el Misericordioso), llevaremos a buen término la búsqueda de ese diamante. Ahora estoy cansado y me gustaría dormir unas horas, el sueño nos serenará y después veremos qué podemos hacer, permite que recoja mi camello que está a la entrada de esta cueva, y regresaré aquí contigo.
Y tal como se lo dije así lo.hice. Nos acomodamos lo mejor posible y pronto nos venció el sueño, y soñé: se me apareció mi abuelo, pero su aspecto no era el de un anciano sino el de un joven fuerte y robusto:
:
"Yaser, soy Noordin, el padre de tu padre, Alá, que conoce lo más recóndito del corazón de los hombres, ha mandado que me aparezca a ti; no me permiten decirte dónde se encuentra lo que buscas, pero tu clara inteligencia hará que logres tu propósito, sólo puedo comunicarte lo siguiente: cuando un ser gime y llora es porque algo le molesta, busca qué cosa está en la montaña que no debiera estar y habrás resuelto el problema”.
Diciendo esto la aparición se esfumó, me desperté, ya no pude conciliar el sueño, el resto de la noche la pasé dándole vueltas a lo que me había dicho mi abuelo. El ifrit se revolvía inquieto, decidí despertarlo:
-Abdelkader, amigo mío, encontraremos el diamante, salgamos en su busca y ten fe.
 Nos aprovisionamos para varios días y comenzamos a recorrer las montañas; la vegetación era escasa, algún arbusto aislado, piedras y más piedras y animales menudos que cuando nos veían o sentían nuestra presencia huían. Durante algún tiempo no encontramos nada de particular, un arroyo hizo que nos parásemos a beber, y entonces, cuando levanté la vista pude vislumbrar una luz centelleante encima de una roca, se la mostré al ifrit, decididos a no dejar el más leve resquicio por indagar nos encaminamos hacia allí. Al acercarnos vimos que era un pequeño plato de bronce, tan pulido que nuestros rostros se reflejaban en él; habíamos recorrido la mayor parte de la cordillera y era el primer objeto que entendíamos no tenía relación alguna con lo visto hasta ahora, sabíamos, además, que debido a lo inhóspito de estos parajes ningún hombre vivía allí. Se encontraba incrustado entre dos rocas. Tal vez ...

- ... aquella era la herida a la que se refería tu abuelo, ¿no Yaser?-interrumpí.

-Y efectivamente así fue; lo desincrusté de su lugar y vimos un cristal semejante a una perla, transparente y límpido, no lo toqué, y le pedí a Abdelkader que lo cogiese. En cuanto salió de la oscuridad en que lo habían sumido, sabe Alá por cuánto tiempo, comenzó a destellar en todas direcciones, esparciendo a su alrededor mil colores. El ifrit temblaba por la emoción, cogió su pañuelo, lo extendió en el suelo, acercó aquella piedra a la semilla de sésamo, y de su boca salieron unas palabras totalmente incomprensibles: la luz comenzó a expandirse, a crecer, hasta que su brillantez se hizo insoportable. Durante un tiempo, no sabría decirte cuánto, permanecimos deslumbrados, y cuando por fin nos decidimos a alzar la mirada vimos a una de las mujeres más hermosas que haya contemplado ningún hombre. El ifrit había recuperado a su amada, y le habían sido otorgados los poderes mágicos que nunca había logrado controlar.
Construyó allí mismo un palacio de innumerables habitaciones, y puso en él infinidad de sirvientes a las órdenes de su amada; viví con ellos durante seis meses, en los que me colmaron de atenciones y presentes, cuando decidí que el tiempo de mi estancia había sido el apropiado me dispuse a marchar y entonces Abdelkader me hizo el regalo más maravilloso de todos: esta bolsa llena de rubíes, que ahora, en compensación, te doy a ti, mi buen amigo.
-Tu historia ha sido sumamente bella Yaser, y comprendo tus razones, celebremos, pues, tu vuelta y sellemos con un banquete nuestra amistad.
-Que así sea.


sábado, 17 de febrero de 2018

Il signor Bertoni è morto

Il signor Bertoni è morto

La settimana scorsa la polizia, ha scritto il giornale La mattina, ha incontrato il signor Bertoni morto nel bagno della sua casa. La polizia ha domandato a tutto il vicinato dell’uomo morto: nessuno ha veduto niente. Neanche il suo vicino, che vive fronte a lui, e che si chiama Paolo Scarlatti e che fa il cameriere nel ristorante dove il signor Bertoni ha mangiato il mese scorso, ha veduto niente.
Neache il giornalista che ha scritto questa informazione ha incontrato risposte a tutte le domande che ha fatto ai vicini:
-Chi ha ucciso il signor Bertoni?
-Perchè?
-Nessuno ha veduto niente. Allora, come é entrato l’assassinio?
-Ha ucciso il signor Bertoni un suo nemico? Chi?

-Che cosa significa questo? –domanda il capo degli ispettori della polizia, il signor Paoletti, a Lucia Berducci, una giovane poliziotta. –Siete tutti idioti!
-Signore, dirò che abbiamo incontrato l’assassinio del signor Bertoni.
-Certo? –domanda il capo degli ispettori più tranquillo.
-Appunto –dice Lucia Berducci.
-Come hanno fatto?
-Parliamo con la donna della pulizia, che il mese scorso è andata alla casa del signor Bertoni ogni sette giorni; ieri lei è tornata e ci ha subito telefonato.
-E che ha detto? –ha domandato il signor Paoletti.
-Leggo –dice l’ispettrice Lucia Berducci che ha preso un foglio dalla cartella che ha lasciato sul tavolo del capo degli ispettori:

"Io sono uscita dal piano del signor Bertoni e ho veduto un uomo con un vestito nero, che ha salito le scale ed ha suonato il campanello della porta del signor Bertoni. Dopo aver ascoltato come il signor Bertoni ha aperto la porta ho aspettato nelle scale un pò. Subito gli uomini hanno detto un sacco di cose che io non ricordo, ma hanno gridato brutte cose.
Dopo alcuni minuti qualcuno di loro ha chiuso la porta e l’uomo è uscito, posso quasi dire che è scappato perchè ha sceso le scale a rotta di collo".

-Sappiamo chi è l’uomo che ha parlato con il signor Bertoni?
-Leggo:

"-Lei sa chi è l’uomo? –ha domandato l’ispettrice Lucia Barducci.
-Si –ha risposto la donna delle pulizie. –Ho veduto l’uomo due sabati fa. Lui ha parlato con il signor Bertoni perchè il povero signor Bertoni, secondo l’uomo, ha ucciso il suo gatto quando è uscito dal garage. L’uomo ha detto che il signor Bertoni deve comprare un altro gatto o pagare per il gatto che ha ucciso. Il signor Bertoni ha risposto di no, e l’uomo è partito arrabbiato."

-È lui l’assassinio?
-Certo –risponde l’ispettrice Berducci. –Stamattina siamo andati a casa sua e ha parlato a lungo e ha confessato che è stato lui ad uccidere il signor Bertoni.
-Congratulazioni, ispettrice Berducci.

-Grazie, signor capo degli ispettori.

viernes, 16 de febrero de 2018

La faticosa vita dei professori

Sergio è stato due giorni a Roma: venerdì e sabato. Adesso, domenica, sono le undici ed è arrivato alla stazione del treno a Firenze. Dalla stazione alla sua casa  sono due passi e Sergio è arrivato dopo dieci minuti. È molto stanco. Il viaggio da Roma è stato molto lungo. Ha aperto la porta dell’appartamento e ha ascoltato una voce sconosciuta. Lui, seguendo la voce, è arrivato al soggiorno e si è affacciato un attimo alla porta. Lì, sul divano,  ci sono Vale e un uomo sconosciuto.
-Ho incaricato di pedinare mio marito. –ha ascoltato Sergio dire a Valentina.
-Certo. Ed io l’ho fatto. Ecco! –ha detto l’uomo lasciando cadere dei fogli sul tavolo di fronte al divano.
Sergio ha veduto come Vale ha preso i fogli e ha cominciato a leggere a voce alta:
Venerdì, alle otto e mezza, è uscito dall’albergo ed è salito su un taxi...
-Preferisco–ha detto Valentina interrompendo la lettura. –farLe domande.
-Va bene. –ha risposto l’uomo. –Che desidera sapere?
-È stato mio marito venerdì mattina al seminario?
-Certo. Ci è stato.
-Sicuro? –ha chiesto Vale inarcando le sopracciglia.
-Vero. Due giorni prima del seminario ho prenotato una camera nell’albergo dove si è celebrato il seminario e sono potuto stare vicino a lui nelle conferenze.
-La sua presentazione è andata bene?
-Molto bene. –ha risposto il detective. –Ma...
-Ma che? –ha chiesto Valentina.
-È stata una noia mortale. È stata una barba. Il pubblico ha applaudito quando lui ha smesso di parlare, e non hanno fatto domande.
-E dopo che cosa ha fatto? Dove ha mangiato? Ha mangiato da solo o...?
-Dopo ha ascoltato i suoi colleghi e a mezzogiorno è uscito dall’albergo e ha mangiato da solo in una trattoria vicina al Colosseo. Ha mangiato... –ha detto il detective mentre apre un piccolo taccuino. -...leggo:
-Non me ne importa un accidenti che cosa ha mangiato –ha subito detto Valentina sbattendo sul tavolo il pugno. –Dopo aver mangiato, è ritornato al seminario?
-Prima è uscito dalla trattoria ed è entrato nel Colosseo. Lì ha fatto delle foto e dopo è andato alla Fontana di Trevi.
-E non è ritornato al seminario alla sera? –ha chiesto Valentina.
-Si, ma alle diciotto, all’ultima conferenza.
Sergio, che ha sentito tutto, è impallidito. Adesso non può entrare nel soggiorno, può succedere un casino. Non si muove.
-E dopo?
-Bene –ha detto l’uomo guardando i fogli che ci sono sul tavolo e cercando qualcosa. –Ecco le foto!
Delle foto! Sergio non sa che cosa fare. Valentina guarda le foto e Sergio osserva sua moglie molto arrabbiata.
-Due bionde! È andato al cinema con due donne dai capelli biondi! E dopo sono andati insieme in discoteca. Che brutta figura! Chi sono?
-Due colleghe del seminario. –ha risposto il detective.
-A che ora è arrivato all’albergo?
-Alle tre del mattino.
-Sabato mattina è andato al seminario?
-Certo. –ha risposto il detective. –Ma non sempre. Alle dieci ha ascoltato una conferenza; alle undici ha finito la conferenza ed è uscito dalla sala ed è andato al bar. Ha bevuto due caffè-latte e ha fumato la pipa sulla terrazza. Alle undici e mezza è ritornato al seminario e ha ascoltato l’ultima conferenza della mattina.
-E dopo è uscito dall’albergo. –ha ascoltato Sergio la voce di sua moglie.
-No, non è uscito dall’albergo. È salito con l’ascensore ed è arrivato alla sua camera. Lì è stato dalle tredici e dieci minuti alle quattordici. Dopo è ritornato al bar dell’albergo, ha bevuto una grappa tostata...
-Capisco. –ha detto Valentina interrompendo la spiegazione del detective. –E la sera?
-È andato al seminario.
-Tutta la sera? –ha chiesto Valentina.
-Tutta la sera. –ha risposto l’uomo. –È stato presente alle tre conferenze. Dopo ha assistito alla cena di onore della professoressa Silvia Guareschi. La cena è cominciata alle ventuno e trenta ed è finita circa l’una del mattino, compreso i discorsi, le canzoni,... Dopo è salito con l’ascensore e è ritornato in camera sua. Alle due ha pagato il conto dell’albergo ed è uscito. È salito su un taxi ed è arrivato alla stazione del treno, dove ha preso il treno per Firenze.
Io ho preso l’aereo e sono arrivato alle cinque. Ecco tutto! –ha detto il detective toccando i fogli. –Anche il conto.
Sergio ha veduto come Valentina ha dato all’uomo un sacco di euro.
-Ciao, signora.
-Ciao. La ringrazio molto. Arrivederci.
-Arrivederci.
Sergio non sa dove nascondersi e con molta attenzione indietreggia fino alla porta d’ingresso dell’appartamento, ha aperto la porta e chiuso immediatamente con violenza.
-Vale! Cara! –ha gridato. –Sono qui!
-Sergio, caro! –ha risposto sua moglie. –Come è stato il seminario?
-Bene, molto bene.
-Bene! –ha gridato sua moglie. –E le due donne dai capelli biondi? Sono state bene?

Il detective è uscito dall’appartamento mentre Sergio e Valentina parlano e parlano.

martes, 13 de febrero de 2018

Las páginas perdidas, sinopsis

A Viola Borroni, una joven fiscal de la Fiscalia de Roma, le han encargado la investigación sobre la extraña muerte de un hombre que ha sido encontrado con la punta de una flecha medieval en el corazón. Mientras tanto el padre de Viola desaparece. ¿Los dos hechos están conectados? A principios del siglo XX el prior del convento de Mondragone, el padre Giuseppe Strickland, vende a un comerciante polaco un manuscrito del siglo XI que contiene inscripciones desconocidas y enigmáticas representaciones de figuras femeninas, de plantas y de constelaciones. Antes de entregarlo quita, sin que el comprador lo sepa, las primeras catorce páginas y las esconde en su oficina.
¿Cuál es el contenido de aquellos folios y por qué ocultarlos? Esas páginas perdidas se convierten en la obsesión de Adolfo Hitler que, durante la Segunda Guerra Mundial, organiza una comisión de investigación y de estudio para encontrarlas. Una historia llena de suspense, un ir y venir a través del tiempo, donde se entrecruzan las vicisitudes de la protagonista y aquellas de un antiguo y enigmático obispo.
Las páginas perdidas

lunes, 12 de febrero de 2018

Mi primer eBook

Hoy he publicado mi primer eBook. Un libro de misterio ambientado en mi tierra A Coruña y en dos pequeñas poblaciones cercanas a Santiago (Bertamiráns y Castrigo). Podéis echarle un vistazo o bien leer sólo uno de los capítulos que lo componen, en versión Kindle.
El título del libro: Patacas e máis patacas (O misterio da Casa Grande)

domingo, 11 de febrero de 2018

Belinda

Belinda

Cada vez que Rosario entraba no portal da súa casa e encomezaba a subi-las escaleiras coidaba ver unha figura que a vixiaba dende detrás da porta; máis dunha vez tentou albiscala pero non o conseguiu. Durante moito tempo pensou que a súa imaxinación estaba a facerlle unha mala xogada. Pero un bo día, revirou as costas e puido ve-la figura dunha rapaza cunha saia vermella e unha camisa branca. O seu nome era Belinda e era unha pantasma.Pero isto e a súa historia non o souben ata pasadas algunhas semanas.
Primeiro só a entrevía se reviraba as costas rápido, porque no caso contrario a súa figura se desvanecía; logo, xa deixou que a mirase un anaco para desaparecer ós meus ollos ó cabo duns segundos. Tivo que pasar un mes para que a pantasma de Belinda deixase que me achegase ata el, pero cando xa estaba a piques de poder tocala desaparecía de novo.
Outra persoa máis inqueda ca min non aturaría esa forma de comportarse nunha pantasma e seguro que o mandaba á merda por vacilar ás persoas desa maneira, pero eu sentía tanta curiosidade, tiña tantas ganas de sabe-lo seu nome e de coñece-la súa historia que, seguindo os consellos do “Principiño”, fun achegándome cada vez máis a ela e falando dun xeito suave, tentando agasallala co que pensaba podía gustar a unha pantasma coma ela: un pano de man bordado, unha flor, un tarriño de marmelada,...cousas pequerrechas que eu deixaba cada vez máis preto dela e que logo tiña que recoller do chan do portal, porque, claro está, a pantasma non podía levalas con ela. Máis que nada o que estaba a facer era amosar que cara a ela non tiña máis que boas intencións e que, se tal era o seu desexo, poderiamos falar ou, se cadra, encomezar unha boa amizade. A min, que teño tantos amigos e coñecidos, presentábaseme a oportunidade de trabar amizade cunha pantasma, e eu, que son tan curiosa, estaba anhelosa porque aquilo puidese suceder.
A miña paciencia tivo a súa recompensa catro meses despois do meu primeiro encontro con Belinda. Regresaba de clase de informática; divertírame moito facendo probas coas figuras predeseñadas e tiña ganas de proba-los meus coñecementos no ordenador da miña casa. Ía tan emocionada que case non lle fixen caso cando pasei preto dela no portal.
-Rosario- case murmurou unha voz cun doce acento coruñés.
Quedei por un intre abraiada, parei de súpeto, temía volve-la cabeza, non podía estar sucedendo, non podía ser que a pantasma me chamase polo meu nome.
-Rosario-repetiu a voz.
Non había dúbida. Volvinme e vin como a pantasma sorría e volvía a dici-lo meu nome.
Esta vez si que deixou que me achegase a ela, ata tan preto dela que case podía tocala, o que impediu cun xesto.
-Non, non o fagas. Aínda non. Tes que facerme un favor; sei que estás interesada en coñecer quen son e porqué me aparezo a ti así que escóitame con atención. Heite conta-la miña historia. Mañá, ó solpor, achégate ata o muíño que hai en Santa Margarida, alí, no único anaco que queda do que fora o meu fogar, heite conta-la miña historia, e logo pedireite un favor. Deica mañá-dixo a pantasma desaparecendo a continuación.
O día seguinte fixen o que me pedira a pantasma: fun a Santa Margarida. O que non sabía era como ía aparecer en medio de tanto neno e tanta avoa, e, se como imaxinaba, só eu ía a vela, ían a pensar que toleaba se me vían falando co aire. A cousa resolveuse da mellor maneira. O sitio, como eu coidara, estaba cheo de xente; de súpeto escoitouse un altofalante chamando a no sei que leria de xogos que ían ter lugar nos arredores da Casa das Ciencias. Foi coma unha desbandada, case tódolos nenos acompañados pola súa persoa maior correspondente foron cara á Casa das Ciencias, momento que aproveitei para entrar no muíño, procurando acocharme o mellor posible en tan reducido espacio na espera de Belinda.
Non tardou en chegar a escuridade a aquel recuncho, e só entón apareceu a miña amiga, ou mellor dito, a que ía a ser, co paso do tempo, a miña amiga. Sentou fronte de min e comezou a falar:
-Aínda que este non sexa o meu antigo fogar si forma parte del o monte que ten arredor e algunhas das árbores. Dende a miña morte estou vivindo, por expresalo dun xeito coñecido por ti, neste anaco que deixaron do antigo monte, a túa casa tamén foi parte del, e mesmo alí había un fermoso carballo onde ía a xogar coas miñas amigas, por iso tamén me está permitido aparecer por ese sitio, porque forma parte da miña historia e da miña morte.
A miña perdición comezou nese carballo.
Alí ía xogar coas miñas amigas, e alí coñecín ó rapaz que sería a causa involuntaria da miña perdición.Tiña a mesma idade ca min; se cadra era un pouco máis alto, moreno e cos ollos verdes. Semellaba moi tímido. A primeira vez que o albiscamos estabamos a recoller flores para poñernos guapas pois esa noite ía haber baile no pobo; de súpeto apareceu e quedou parado mirándonos un anaco, logo, sen dicir nada, marchou tan calado como viñera. Non sabiamos quen era, parecía dunha boa familia pois o seu traxe non era como os dos rapaces da nosa aldea, e ía ben peiteado e moi limpo. A todas nos gustou o rapaz. Entrounos curiosidade por esculca-lo seu nome e a súa procedencia pero non estaba ben que unhas mozas pobres coma nos tentasemos falar con alguén superior á nosa clase, tiñamos que esperar a que el nos dirixise a palabra. Dende aquela viña tódolos días e sempre facía o mesmo: chegaba, quedaba a uns metros de nós mirándonos, estaba un anaco, e logo marchaba.
Un día as miñas amigas non apareceron, espereinas moito tempo pero non daban chegado, quen si apareceu foi o rapaz, e desta vez falou. Eu non tiña medo, xa me acostumara á súa presencia, así que cando rompeu a falar tiven unha grata sorpresa, porque o fixo no mesmo falar ca min: nun galego doce, cunha voz moi fermosa. Non tardei en namorarme del. Era evidente que lle gustaba, pois estivo comigo un bo anaco, aínda que, a diferencia doutros da súa mesma ralea, non tentou forza-la situación nin me tratou con desprezo nin foi desconsiderado coa miña persoa. A partir daquela aparecía tódolos días. Eu fun separando das miñas amigas e en canto chegaba corría cara á el e poñiámonos a falar: el preguntábame os nome das árbores, das flores, dos animais que viamos nos nosos paseos polo bosque; eu contestaba a tódalas súas preguntas e contáballe tamén lendas e historias ocorridas nos sitios onde nos parabamos a descansar. Nin un bico nos dimos en todo ese tempo, ó máximo que fixemos foi collernos da man e camiñar deste xeito, falando e rindo polas súas ocorrencias ou as miñas.
De súpeto desapareceu. O día de San Xoán estíveno esperando case toda a mañá, pero non chegou. Eu ía tódolos día ó vello carballo para ver se o vía, pero as miñas esperanzas non se materializaban; as miñas amigas intentaban consolarme pero eu tiña unha tristura moi fonda por non velo e ningunha das parvadas de Maruxa ou de Uxía conseguían facerme sorrir. Pasaran dúas semanas dende o noso derradeiro encontro, xa pensaba que era como tantos outros que cando se fartaban dunha rapaza déixana sen máis explicacións; estaba esperando a Maruxa e Uxía sentada debaixo da árbore cando escoitei que alguén dicía o meu nome: era el. Estaba moi delgado e triste. Erguín de contado e pregunteille se estivera enfermo. Non, non ocorrera nada diso. Colleume da man e sentamos debaixo da árbore. Contoume, case a piques de chorar mentres o facía, que o seu pai decatouse do que estaba a pasar, dos nosos encontros e a nosa amizade e que lle prohibira volver a verme. Como el non quería facelo castigouno e pechouno na súa peza durante todos estes días ata que hoxe, nun descoido, puido fuxir e chegar ata min.
Contoume que era o único fillo dun médico de moita sona en Coruña e que non vía con bos ollos a súa relación cunha rapaza aldeán, por moi fermosa que fose, porque el dixéralle que eu era moi bonita e doce. Non podía aturar estar separado de min e propúxome que fuxisemos xuntos a algún lugar onde o seu pai non nos puidese atopar. Aínda que a min a idea de estar ó seu carón sempre me atraera tamén coidaba que non era posible facer realidade o noso soño de estar sempre xuntos. Quiteille semellante idea da cabeza; se cadra se eu falaba co seu pai e lle prometía que a nosa relación era só de amizade nos deixase facer o que nos petase. Volveu á súa casa e contoulle todo o que falaramos ó seu pai, que, por suposto, non quixo saber nada de proposta tan desatinada, e mandou ó seu fillo a vivir fóra. Non sei como soubo o sitio  concreto dos encontros que tiña co seu fillo, se cadra el mesmo llo dixo. O caso é que un día apareceu por alí é, desde o primeiro momento, decateime das súas malvadas intencións, pero ¿que podía facer unha rapaza nova contra un home grande e forte? Despois de facer o que desexou comigo deixoume no chan, debaixo do carballo, ensanguentada e case inconsciente. Cando cheguei a casa xa era de noite; a miña nai decatouse de contado do que ocorrera, e non dixo ren ó meu pai ata que foi evidente, co paso dos meses, do que pasaba. O meu pai tivo que tragarse o seu orgullo, ¿que podía facer un pobre muiñeiro contra un médico de sona da cidade? Só meterse en leas que non lle ían beneficiar. É tan normal nas aldeas as rapazas con fillos e sen marido por mor destes señoritos da cidade que ninguén soe pensar mal delas non sendo que xa pillaran fama aínda antes do sucedido.
Tiven un fillo pero morrín nada máis parilo. Quero que pescudes que pasou con el e tamén desexaría, para poder descansar en paz, que os descendentes do home que me fixo mal atopasen a miña tumba e pedisen perdón polo feito, xa que o seu devanceiro endexamais pensou que fixese ningún mal, pois a miña alma non descansará ata que me reconcilie coa familia do meu asasino.
-¿E logo?¿Non sabes onde estás soterrada?
-Os pobres non tiñamos cemiterios, calquera lugar era bo para nós, sei que estaba debaixo do carballo, pero a árbore desapareceu e non recoñezo o lugar. ¿Farás estas cousas por min?
-Claro, non o dubides, pero tés que darme tempo; non sei nin o nome do home que te fixo mal.
-Chamábase Eduardo Couceiro é era, como xa che dixen, un médico con moita sona.-dixo Belinda  esvaecéndose pouco a pouco.
-¡Espera!¿Canto tempo teño para facer o que me pides?
-Todo o que cumpra, se puiden esperar ata agora poderei agardar un pouco máis-dixo, desaparecendo de súpeto.

¡Vaia papeleta me quedaba a min agora! Non ía a resultar tan doado como pensaba Belinda. Tiña ó meu favor os meus estudios de Socioloxía, que me permitiron un ano estudia-los métodos de investigación da Demografía Histórica e máis ou menos sabía por onde tiña que empezar a investigar: polos rexistros parroquiais. Se vivía en Coruña tería que estar adscrito a unha parroquia das que había naqueles tempos na cidade, e seguramente se non naceu nin casou aquí, pode que o seu fillo nacese na cidade ou que a súa muller fose de aquí, ou que morrese ou se cadra fose o beneficiario dalgunha asociación ou calquera cousa semellante. Se cadra, uns rexistros tan antigos xa non estaban na parroquia orixinal e tería que preguntar no Bispado.

Non me resultou difícil atopa-la información que desexaba xa que, en previsión das dificultades que poderían aparecer, pedín a un curmán da miña nai que era sacerdote que escribise unha carta de recomendación para que puidese ler os arquivos parroquiais das igrexas da cidade e tamén dos arredores dicindo que estaba a investigar que pasou cos descendentes dos homes e mulleres máis importantes da cidade a fins do século XIX. O meu título de licenciada tamén axudou nesta labor. Foi doado atopa-los primeiros datos pois o famoso médico casara na parroquia de Santa María do Campo, é dicir na Colexiata, como case tódolos ricos tanto daquela época coma desta. En Oza, que era a parroquia a onde pertencía o matrimonio, atopei a partida de bautismo do fillo e tamén a de matrimonio. Aquí leveime unha boa sorpresa pois o apelido da noiva era o meu apelido.
¿Estariamos relacionadas aquela rapaza do fins do século XIX e máis eu?Se era así as pescudas ía ser máis doadas de realizar do que coidara ó principio; pode que a miña nai soubese algo da historia.
 Ela non, pero si unha irmá da súa nai que vivía nun pobo da costa, e alí fun, a ver a Balbina. Era unha muller moi velliña pero que conservaba unha memoria excelente e que ademais tiña no seu poder o diario da muller do médico xa que fora unha curmá da súa nai. Sabendo como eran nos pobos pensei que se lle contaba a verdade das miñas pescudas sobre o matrimonio sería moito máis doado que me dese a información que se lle ía con lerias dun traballo para o periódico ou calquera outra cousa que argallase para acochar os meus verdadeiros motivos. E efectivamente así foi: deixoume o manuscrito. Esa mesma noite, nunha cama antiga de madeira de carballo, lino; nel mesturábanse as confesións do médico á súa muller no se leito de morte coas respostas da mesma a el. Escribira toda a historia un mes despois de enviuvar e case parecía un relato máis cun diario dunha muller de fins do século XIX.
A historia foi como sigue:
Logo que o pai mandara o fillo fóra da cidade entroulle a teima de querer coñecer a Belinda. Aínda non sabía como era e xa se puxera en contra das relacións, por outra banda totalmente inocentes, do seu fillo coa rapaza. Pero el era un home moi ocupado e non tiña tempo, nin ganas, para argallar unha escusa que lle permitise achegarse ó muíño para ver a Belinda.
Non  podía ir sen máis. ¿Que facía un avogado nun muíño? Os muiñeiros, daquela, non necesitaban avogados e os avogados non coidaban que os muiñeiros puidesen desexa-los seus servicios. Se tivese unha casa no monte de Santa Margarida seica podería visitalo coa escusa de que á súa don cumpríalle ter un pouco de fariña. Pero tampouco podía facer iso, os homes non ían merca-la comida, iso era cousa de mulleres. E non ía a pedir á súa dona que fose alí para contarlle como era Belinda. Poñeríase fóra de si. ¿Que lle importaba a el como era a filla do muiñeiro?¿Para que o quería saber?¿Non pretendería volver ás andadas?¿Non tería a desvergonza de facelo e, por enriba, pretender que ela facilitase as cousas? Xa sabía o que arriscaba se volvía a collelo nunha infidelidade. Por suposto que o sabía: a súa dona era unha muller moi rica que casou con el, un guapo mozo, cando rematou á súa carreira. Daquela el só tiña un título e a súa persoa; os seus pais tiñan un ultramarinos e como tamén fóra o único fillo puideron darlle estudios.
Marchou a Madrid e, como era ambicioso, dedicouse só a estudiar, desprezando o comportamento dos seus compañeiros estudiantes e o seu vivir alegre. El tiña moi claro o que desexaba: ser rico. E isto podíao conseguir sendo o mellor da súa promoción e traballando arreo ou casando cunha rica herdeira. Conseguiu ámbalas dúas cousas.
Ela, cando o coñeceu na festa de presentación en sociedade da súa amiga Isabel, namorouse no mesmo intre  no que dixera o seu nome: Francisco. El notou de contado os sentimentos que espertara na rapaza e, sen un chisco de remordementos, fíxolle ás beiras aínda que a el non lle gustaba. Co tempo acabou aturando á súa forma de ser pero endexamais a quixo. Por iso a enganaba case a cotío, senón de obra, (porque traballaba moito e só podía facelo unha vez ó mes cando marchaba a Madrid por uns días pois administraba as casas que unha tía da súa nai tiña alí), si co pensamento posto nunha corista moi fermosa de “El molino”, na rúa de Tribulete.
Elena, a súa muller, viviu enganada cinco anos ata que un día unha amiga súa, que fora á capital a renova-lo seu vestiario, viu ó seu home ceando nun restaurante cunha fermosa muller, e non era a súa tía, evidentemente. Contoulle a Elena o ocorrido, e ela non lle dixo nada. Seguiu vivindo con el e amosándose igual de namorada que o primeiro día, pero para os seus adentros estaba comezando a odialo e a coidar un plan para se vingar do seu home ou deixalo en ridículo se el se decataba das súas verdadeiras intencións. As mulleres, ás veces, enténdense de marabilla entre elas. Elena, coa mesma escusa de renova-lo vestiario, foi a Madrid. Logrou falar coa querida do seu home. A sorte quixo que Carme, a corista, non quixese a Francisco, só buscaba o seu diñeiro. Elena non se enfadou nin deu berros nin a tratou dun xeito desconsiderado. Era, no fondo, algo moi raro naqueles tempos: unha muller cunha mente moi aberta. E comprendía o xeito de actuar de Carme. O que non aturaba era o engano do seu home, que casara con ela sen amala e que finxise facelo. Soportaría que o dixese ó principio pero non decatarse desta maneira. Por iso argallou o seguinte: cada vez que a corista escribise ó seu home debería facer unha copia literal da carta e gardalas ata que ela fose a buscalas. Por cada carta ela daríalle cen pesetas. Cantas máis cartas comprometidas escribise máis diñeiro gañaría.
Así ela tería algo con que chantaxear ó seu home no caso de que quixese abandonala ou facerlle algún mal. E Carme ganaría máis cartos que en moitos anos de traballo. E como ámbalas dúas ganaban co trato cumprírono ó pé da letra.Ó final da súa relación comercial, que durou pouco máis dun ano, Elena conseguiu preto de cincuenta cartas e Helena aforrara diñeiro de abondo e abriu un negocio.
Ese ano, cando o marido, que era moi cumpridor para as parvadas, a invitou a cear nun restaurante para celebra-lo seu aniversario de voda, ela pagou á súa invitación amosándolle as cartas da súa querida e dicindo:
-Seino todo, como podes ver, pero non penses que vas deixarme endexamais porque non vai ser dese xeito mentres teña estes documentos comigo. Eu son rica e a miña reputación tanto me ten pero a ti impórtate moito. Tenta enganarme outra vez e todas estas cartas irán a parar a un periódico e ó día seguinte toda a cidade saberá das túas aventuras en Madrid e de como dúas mulleres che puxeron en ridículo.
Logo colleu o seu bolso e saíu do restaurante, deixando ó seu home abraiado polo seu comportamento e as súas palabras.
Xa levaban uns cantos anos de paz; el tiña tanto medo do que ocorrería se volvía a ser infiel que nin miraba a outra muller e se algunha, nalgunha festa das que ía ou no teatro, tentaba achegarse a el fuxía dela como do demo.
Pero a curiosidade que sentía por coñecer a Belinda estaba a piques de tirar abaixo toda a súa prudencia. ¿Como podería achegarse á rapaza sen levantar sospeitas da súa dona?. Estivo cavilando máis dunha semana ata que a casualidade, que moitas veces axuda ós malvados, quixo que un amigo o invitase a ir con el de pesca; a Francisco non lle gustaba moito o campo pero ás veces ía con algún cliente ou un amigo moi especial. E alí foi, un domingo de mañanciña co seu amigo ó mesmo regato a que acostumaba ir Belinda coas súas amigas. Era unha mañá moi aburrida, non pescaran nada, nin unha troita pequerrecha, xa estaban facendo chanzas  con que terían que merca-las troitas no mercado sen que os visen se non querían que se risen deles; estaban nesta conversa cando escoitaron risas que viñan cara a eles, unhas risas de rapazas. Se cadra non pasarían preto deles, xa había pouca pesca e non necesitaban a un grupo ruidoso de rapazas e rapaces para axudar a que non aparecesen no resto do día. Pero apareceron, e o primeiro que viu Francisco foi unha fermosa rapaza saír de entre uns matos coa cara suorenta e un sorriso que, cando os veu, abriu moito os ollos e quedou tan abraiada pola súa presencia que non entendeu a pregunta del ata que a escoitou por terceira vez:
-¿Como te chamas?
-Belinda, señor-dixo facendo unha reverencia.
-Escoita Belinda...-empezou a falar Francisco.
Pero Belinda xa se perdera de novo entre os matos co obxectivo de reunirse coas súas amigas.
Así que aquela era Belinda, moi fermosa, sí, non era estraño que o seu fillo non quixese facerlle caso cando lle prohibiu vela nin a súa cara de enfado cando lle mandou á casa do seu parente para apartalo dela.
Esa noite case non puido durmir pensando en Belinda, tiña que conseguir vela de novo, tiña que conseguila. Pero non sabía como facer para volver ó sitio onde a vira. Seguiu tendo sorte e, ó día seguinte, a súa muller anunciou que marcharía por uns días a Madrid: un tío da súa nai estaba a piques de morrer e ía a Madrid con ela. Collerían o tren da noite.
Non deu saltos de alegría de milagre: tería uns cantos días para el só e podería, cun pouco de sorte, ver de novo a Belinda. ¡Que doce soaba o seu nome! Seguro que todo en ela era doce. Non foi o primeiro día, nin o segundo nin o terceiro, senón o día anterior ó regreso da súa dona cando por fin puido vela: el chegaba pola ribeira do río, arrastrando a caña que estaba metida na auga, ela xa estaba no recuncho, estaba a recoller flores, se cadra estaba esperando ás súas amigas. A oportunidade era perfecta e el aproveitouna ó máximo, non falou, foi achegando a ela en silencio, e cando xa estivo nas súas costas puxo unha man nun ombreiro, ela sobresaltouse e tentou fuxir pero el agarrábaa con forza, deulle a volta. Era ela. El non dixo nada, ela estaba paralizada polo medo. Levouna entre uns matos e forzouna sen importarlle os seus berros e os seus golpes e mordeduras. Logo arranxou as súas roupas e, sen volver a mirala, marchou á súa casa.

 El, despois da historia con Belinda, non volveu a enganar á súa muller, aínda que non lle faltaron nin ganas nin oportunidades para facelo. A súa muller, ata que el confesou no seu leito de morte a historia, non soubo nunca o que fixera o seu marido. Isto foi o que me dixo Balbina pola mañá cando lle devolvín o diario.
-¿E ti sabes que foi do rapaz de Belinda?¿se morreu ou viviu?-dixen mentres almorzaba café con leite con sopas de pan.
-Seino, seino.
-Tes que contarmo; xa che dixen que a pantasma de Belinda quéreo saber.
-Cando o pai fixo esta confesión á súa dona o seu fillo tamén estaba presente-respondeu Balbina mentres xogaba coas migallas de pan da mesa.- Aínda que á súa muller puido perdoalo o se fillo non o fixo; marchou daquel cuarto chorando e renegando do seu pai: “¡Es un monstro, es un monstro, non teño pai!”, berraba o cuitado. A súa nai saíu detrás para falar, pero el xa marchara. Non soubo del durante anos ata que, outra vez a morte, achegouno a vella casa familiar: a súa nai estaba moi enferma e desexaba velo; sabía que non cortara tódolos canles que o unían á súa terra, que de cando en vez mandaba unha carta ou unha postal a un vello amigo da escola, un rapaz ( xa era un home, pero para as nais os homes sempre son rapaces) moi tímido e doce que traballaba nun banco da cidade. Mandouno chamar e Xosé apareceu, escoitou o que a boa señora tivo a ben dicir e díxolle que tentaría que os seus desexos se cumprisen.
Os poucos días desta fala o fillo apareceu: a nai tiña que comunicarlle un segredo. O fillo que tivera Belinda non morrera senón que fora a vivir cos seus avós a un pobo da costa, moi o sur, case na linde coa provincia de Pontevedra. Se quería repara-lo dano que fixera o seu pai aí tiña unha boa oportunidade. Ós poucos días a súa nai morreu. Xosé xa tiña unha nova misión na vida. Endexamais esquecera a Belinda, se podía facer algunha boa cousa polo seu fillo, faríaa.
Xosé medrou moito en América, cando regresou a Galicia xa era un home moi rico, agora, coa herdanza da súa nai, xa era un home sen problemas. Xosé tomou para si a misión de axudar ó seu irmán, aínda que el non soubese do seu parentesco. E foi a velo onde lle dixeron que estaba: en Corrubedo.
-Ou sexa: aquí.
-Sí, aquí.
-¿Iso significa que coñezo ós descendentes de Belinda?
-Por suposto que os coñeces, xogaches con eles de rapariga moitas veces. Son moi boa xente e vante a axudar moito. Pero espera que remate coa historia: os pais de Belinda chegaron, despois de moito camiñar e moito chorar a perda da súa filla, ata Corrubedo, cun bebé. O pai aínda era xove, a xente antes casaba moi xove, tiña pouco máis de trinta anos, non quería saber nada dos muíños, facían que lembrase á súa filla a cotío, e non podía aturalo. Fíxose mariñeiro. Tiña maña e era moi destemido. A súa dona era moi hábil coa agulla e facía uns bordados ben fermosos, tan fermosos que colleron fama e dende moi lonxe recibía encargos. O seu home traballaba para esquece-la súa dor, a muller traballaría para sacar adiante a aquel meniño fillo da súa querida Belinda.
O pai morreu, despois de dez anos no mar, preto da costa de Fisterra, tentando salvar a un compañeiro que caera ó mar por mor dunha onda que case revirou a súa embarcación. A nai quedou soa, pero o meniño era xa un rapaz de dez anos, que ía a escola, máis listo ca fame, e cunha facilidade abraiante para os estudios, tanto que unha señora moi rica de Vigo que ía de cando en vez ó pobo para merca-los bordados de Maruxa, cando soubo da súa boa disposición desexou mandalo a Madrid, pagando ela a súa estadía e todo o que cumprise.
Maruxa dixo que non, que o rapaz quedaría con ela; aínda era moi mozo, aínda tiña que aprender moito da vida antes de marchar. Agradecía moito o seu ofrecemento pero o lugar do rapaz estaba xunto á súa avoa, polo de agora: era el quen tiña que decidir que facer coa súa vida.
A señora non se enfadou coa avoa de Miguel, seguiu indo a merca-los bordados e admiraba o desenrolo, tanto físico como intelectual, do rapaz. O mestre da escola collérao de axudante e cando cumpría daba clase ós máis pequerrechos que o adoraban e estaban moi quedos cando era el quen os aprendía. Tiña maña cos nenos, non había dúbida. Quizais fora mestre. Pero Miguel, con quince anos, xa tiña claro o que quería: desexaba ser médico.
Aí a súa avoa non o podía axudar, custaba moito diñeiro; eles vivían ben, non pasaban fame pero non tiñan tantos cartos como para afronta-los gastos dunha longa estadía en Santiago, que era onde desexaba ir Miguel. A señora de Vigo decatouse do que pasaba e volveu a ofrece-la súa axuda; esta vez Maruxa aceptou.
Miguel non as defraudou, foi o mellor da súa clase durante tódolos anos que durou os seus estudios; cando os rematou volveu ó pobo. Estivo unha longa tempada sen facer nada, vendo ós seus amigos, paseando polo bosque, pola praia. Case a piques de remata-lo verán o médico do pobo colleuno de axudante; xa estaba moi vello, coñecía ó rapaz dende que era un bebé e, ademais, coñecía a súa fama como bo estudiante. Desexaba pasarlle a el os seus pacientes cando se retirase o vindeiro ano; ía a aprenderlle como se practicaba a medicina, collería experiencia ó seu carón. Aceptou e foi tan ben que mesmo viñan dende os pobos e da capital para consultar con el. Co tempo fundou un hospital para os mariñeiros que se convertería...
-Na clínica que hai  agora. ¡Vaia quen o pensara! E iso foi o que ocorreu co fillo, pero ¿que sucedeu cos descendentes directos do médico que forzou a Belinda?
-Tiveron moita relación con Miguel, de feito a señora que quería que estudiase en Madrid...
-¡Non digas máis! Era Elena, a muller do médico.
-¿A que semella unha novela? Pois tés toda a razón. Cando o seu home morreu e se decatou do que fixera xa era tarde de abondo para arranxa-las cousas; o muíño estaba abandonado e ninguén sabía, ou non querían dicir, onde marchara a familia de Belinda e o raparigo. Como era moi rica, xa o sabes, contratou detectives, e dun xeito moi discreto souberon o paradoiro do rapaz. Non ousou dicir á nai de Belinda as súas verdadeiras razóns para pagarlle os estudios o rapaz, ela desexaba reparar o mal feito polo marido pero sen que ninguén puidese sospeitar que o estaba facendo. Prefería pasar por unha excéntrica señora da capital, desas que están de contino facendo de mecenas coas persoas que teñen posibilidades de medrar na vida. Eu coido- dixo Balbina sen deixar de xogar coas migallas de pan- que a nai de Belinda sabía quen era ela, por iso cando fixo a oferta non se ofendeu e pola mesma razón cando cumpriu aceptou a súa axuda: sabía que era unha boa muller e que sufrira moito con aquel langrán de marido, se desexaba facer algún ben polo rapaz ela non o ía impedir. Cando Elena tentou, xa moi enferma, conta-la verdade a Miguel, este non a deixou: xa o fixera a súa avoa, o culpable xa estaba morto, os demais non tiñan nada de que preocuparse. Elena, en agradecemento pola súa comprensión, deixoulle unha casa no campo. Iso sucedeu unha semana antes da vida de Xosé das Américas.
Logo, cando chegou, xa cho dixen, a nai fíxolle prometer que axudaría ó seu irmán. Ós dous días morreu. Elena era moi coñecida e querida da cidade e ó seu enterro foi unha morea de xente de tódalas clases sociais: dende banqueiros e médicos ata familias que tiñan problemas para chegar ó fin de mes e ás que Elena axudara nunha ou outra ocasión con menciñas e recomendacións para que os fillos tivesen unha boa educación, e moitas máis cousas que esa boa muller fixo por moita xente da súa cidade natal. Non faltaron nin Miguel nin a súa avoa, deron o pésame ó fillo de Elena, que amosaba moi triste; aínda que á pesar disto recoñeceu, pois Elena describírao moi ben, a quen era o seu irmán. Non era o momento axeitado para falar, xa o faría ó cabo duns días con calquera escusa e deste xeito cumpriría os derradeiros desexos da súa nai.
Aínda pasaron semanas ata que Xosé puido achegarse a Corrubedo e ir ó consultorio de Miguel, só ía falar con el aínda que non sabía o que lle ía dicir. Case quedou sen respiración cando viu á enfermeira: era moi fermosa e había algo nela que lembraba a Belinda, ó seu grande amor. Quedou enguedellado por ela en canto a rapaza preguntou polo seu nome.
Presentouse como o fillo de Elena, Miguel quedou encantado, lembrábao do funeral e estaba disposto a facer por el canto cumprise; contoulle todo o que a súa nai fixera por el e estaba moi agradecido. Se o seu fillo necesitaba dos seus servicios, fosen os que fosen, debería contar coa súa amizade e axuda. Xosé quedou moi impresionado pola boa educación e o carácter agarimoso de Miguel. Ós dez minutos xa estaban fóra da consulta tomando un café na praza do pobo. Saíu na conversa a enfermeira de Miguel, o cal nome era Carme, e Xosé soubo que non estaba casada nin tiña mozo, e que Miguel só estaba interesado en que traballase ben e fose amable. Encomezou a facerlle as beiras e, como podía facer coa súa vida o que lle petase, ó pouco foi a vivir ó pobo.
Ós poucos meses ámbolos dous xoves eran inseparables, e Carme convertérase na moza de Xosé. Este, conforme ós desexos da súa nai, foi o mellor amigo de Miguel e axudouno moito en tódolos proxectos que o xove médico emprendeu para mellorar a saúde de tódolos habitantes do pobo: o consultorio, o hospital dos mariñeiros, o arranxo da depuradora da auga cando se esnaquizou, e moitas máis cousas.
Xosé e Carme tiveron fillos que sempre viviron aquí, e tamén os seus netos, e istos son os que ti coñeces: Mario, Belinda, Miguel, Carme, Elvira, Maruxa, Xurxo.
-¡Claro que os coñezo, cantas veces estivemos xuntos a guindarmos polas dunas!
-Pois xa sabes a quen tes que pedirlles o favor; eles, saben toda a historia e lévanse moi ben cos netos de Miguel.
A cousa non podía demorala máis; sabía onde vivían pois estábano a facer na súa casa de sempre e, se cadra, agora seguro que os collía a todos nela. Cheguei ata o final do pobo e achegueime a vella, grande e fermosa casa dos Couceiro: Elvira e Belinda estaban na cociña, como case sempre, facendo una morea de comida para toda a familia. Díxenlles o que ocorría e comprometéronse a marchar comigo a Coruña nun par de días. Quedei a comer con elas e cos demais, que foron chegando de a pouco e quedaron moi abraiados cando souberon o que estaba a pasar. Irían todos comigo. Aquilo ía ser unha romaría ó sepulcro de Belinda. Rin moito durante o xantar porque todos eles eran moi simpáticos e gustáballes moito facer bromas e contar parvadas que lles ocorrían a eles ou ós seus amigos, e contábanllas con moito xeito.
Eran case as sete do serán cando volvín con Balbina. Estivemos un anaco a falar da miña visita á familia Couceiro, ceamos, vemos un pouco a televisión e fomos a durmir cada unha á súa habitación.
Esa noite soñei con Belinda, co portal da miña casa de Coruña: a escena era moi semellante a como a vira a última vez, pero non amosaba ter medo nin fuxir de min, achegouse ata min e díxome “Gracias”, logo desapareceu.
Ó día seguinte, de mañanciña, saín da casa; quería pasear polo pobo, pola praia e se cadra achegarme ata un soto de piñeiros que lembraba de cando era pequena, cun pouco de sorte atoparía o sitio con facilidade. Aínda existía pero estaba dentro dunha propiedade particular preto dun fermoso chalé feito con pedra do país. Moito cambiara todo dende entón: as rúas xa no estaban tan noxentas como adoitaban e a xente era igual que calquera outra xente. O pobo realmente medrara moito e semellaba un lugar moi agradable para vivir: con tódalas vantaxes da cidade e ó mesmo tempo dun lugar rodeado de natureza. Estiven pensando que, se cadra, quizais dentro duns anos podería vir a vivir aquí porque, se algo botaba de menos na miña querida cidade de Coruña, era poder ir a camiñar polo monte a cotío sen ter que colle-lo automóbil ou o autobús. Pode que non houbese cines, nin teatros, nin outras moitas cousas que ten unha cidade pero había tranquilidade, un aire limpo, boa xente, a praia, o monte, as romarías, e maxia, moita maxia na paisaxe. Logo, cando cansei de dar voltas e máis voltas, volvín con Balbina, xantamos e o resto da tarde paseino con ela falando.
Pola noite chamoume Belinda, a miña amiga da infancia a quen lle puxeran o mesmo nome que tiña a súa bisavoa, falaran cos seus pais e contáralles todo o que lles dixera o día anterior. Non había que ir a Coruña: Belinda estaba aquí.
Espertei moi cedo, pero non tanto coma os meus amigos: estaba a almorzar na cociña cando petaron na porta. A familia Couceiro en pleno estábame a esperar para ir á tumba de Belinda. Estaban todos vestidos cos seus mellores traxes; era tanta a xente que se xuntara que aquilo parecía unha procesión, fomos cara a casa familiar. Case non había persoas a camiñar polas rúas pero os poucos que nos vían quedaban abraiados ó vernos a todos tan ben argallados a unha hora tan pouco habitual. Don Arturo e don Xacobo, os patriarcas das dúas pólas da familia, ían comigo e o primeiro foi quen de explicarmo todo:
-Dona Elena , cando estaba a piques de morrer, e falou con Miguel díxolle onde estaba enterrada a súa nai; como el sabía que a súa nai sempre vivira alí deixou o corpo no mesmo sitio. Co tempo, Coruña empezou a medrar, e onde antes houbera monte empezaron a construír. En canto o fillo de Belinda se decatou pediu a Xosé que o axudase no traslado do corpo da súa nai a outro sitio antes de que os obreiros remexesen na terra.
Xosé non só trasladou o corpo de Belinda senón tamén o vello carballo; tiña cartos para facer iso e moito máis, e colleu e os trouxo para aquí, para a nosa casa, e alí están: no mellor sitio do xardín. Debaixo del eu aprendín a ler, e xoguei cos meus irmáns ás agachadas, e manquei unha perna unha vez por querer rubir ata o cume. E o carballo segue alí, e Belinda tamén; ó principio, cando eramos uns raparigos ás veces rezabamos pola súa alma. Se cadra co tempo esquecemos facelo. Se cadra foi un alma perdida e nós non o sabiamos e cando quixo atopa-lo seu fogar todo cambiara. Agora, espero que poidamos co noso arrepentimento lograr que volva con nosoutros.
A cerimonia foi moi sinxela: cada un dos compoñentes da familia achegábase ó carballo, baixaba a cabeza, pedía perdón, e deixaba unha flor na herba. Eran preto de trinta persoas as que fixeron esta cerimonia; logo, despois de rezar todos xuntos unha oración pola alma daquela muller que sufrira tanto e que morrera tan xove, argallamos entre todos as mesas debaixo do carballo e xantamos e brindamos por ela.
Cheguei a casa pouco antes da noite e conteille a Balbina todo o que fixeramos. Ó día seguinte volvín á cidade. No pobo deixaba unha morea de amigos e a satisfacción de haber cumprido os desexos da miña amiga a pantasma.
Non pensaba volver a vela mais o primeiro ser que vin cando entrei no portal da miña casa foi a Belinda: sorría e toda a súa figura brillaba.
-Gracias, moitas gracias por todo o que fixeches por min. Atopábame moi soa, agora, por fin, estarei rodeada pola miña xente. Xamais te esquecerei. Visítame cando queiras. Non te esquezas de min.
-Endexamais o farei-puiden dicir antes de que a pantasma desaparecese.
De cando en vez volvo ó pobo, e paso moi bos momentos cos meus amigos na súa casa, e collín o costume de ler e de pensar debaixo do vello carballo. Quizais non me creades pero, dende que o fago, paréceme que estou moito máis leda e moi orgullosa de pertencer a esta terra e que comprendo mellor ás súas xentes e os seus problemas dende que Belinda me deu a oportunidades de coñecela.