ASOCIACIÓN DEYANIRA - Medidas Desesperadas (pp. 28 - 29)

 

Foi idea de Hilda, é dicir de Lucía Besteiro, utilizar alcumes para comunicarse entre elas cando tivesen que falar de aspectos relativos á asociación. Cada quen tiña o seu alcume que, dalgún xeito, procuraba estar acorde co traballo desempeñado nela: Tareixa García Pereiro, a directora da clínica de cirurxía estética e alma mater da asociación Deyanira, tiña de alcume Aldara, que significaba insigne en combate; a súa irmá Soraya era Alma, a que fai o ben; a outra cirurxiá, María Luísa Segoviano Méndez, tiña de alcume Beatriz que significaba a que dá a felicidade. Unha das enfermeiras, Helena Paz Andrade, era Amelia, o seu significado era destemida; a outra, Xacinta Bello Suárez, era Benilde, a loitadora. A irmá de Lucía, que traballaba de administrativa na clínica, era Roxana, que significaba a brillante. Outras dúas empregadas da clínica tamén pertencían a asociación Deyanira: A psicóloga, Salomé Barbeito Naya, alcumábase Baia, o cal era moi correcto pois o tal nome significaba ben falada; e a experta informática, Liliana Pardo Cerdeira, tiña tamén un alcume moi apropiado Irma, a poderosa, xa que realmente érao no campo da informática. Logo estaban as mulleres que non traballaban na clínica de estética e pertencían á asociación coma ela e Lucía, que entrara nela por mor da súa irmá; tamén había dúas funcionarias do Rexistro Civil, Raquel López Amado que se alcumaba Brixit, deusa da sabedoría, e Carme Vidal Barbeito, de alcume Brunilda, que significaba arma de guerra e que era filla de Salomé Barbeito Naya, a psicóloga. Tiñan tamén unha funcionaria do Concello da Coruña, Victoria Sánchez Bello, de alcume Berenguela, que significaba guerreira preparada., unha funcionaria do Servizo Público de Emprego de Galicia, Lorelai Velasco Cifuentes, con alcume Xusta, recta, de lei, a bibliotecaria da Biblioteca Miguel González Garcés, Paz Baamonde Andrés, e a súa axudante, Montserrat Sandomingo Fernández, alcumadas Perla, brillante, e Ofelia, axuda, respectivamente.

 Alguén fala das obras de arte no rural galego:

¿Ti imaxinas cantas marabillas de hai séculos se perderon para sempre por mor da incuria e pola desidia das administracións? Nin ti nin ninguén. O meu traballo é salvalas. Darlles un lugar axeitado para que poidan ser admiradas por xente realmente culta e amante da verdadeira arte, non por uns pailáns que non saben o traballo que custa telas en condicións nin saben aprecia-lo rico patrimonio dos seus devanceiros. ¿Cantos bebedoiros para animais feitos coas vellas pedras dun antigo convento ou ermida? ¿Cantos frescos recubertos de pintura branca pola ignorancia dun cura? ¿Cantas xoias marabillosas feitas lingotes de ouro? ¿Cantas cadeiras labradas botadas ó lume para quentar a un ignorante en inverno? O que eu fago é preservar todos eses bens. Se os que tiñan que coidalos non o fan é que non lles interesa ou que non aprecian o que teñen. Eu fágoo. Eu salvo todos eses bens que ninguén quere e amósoos a verdadeiros amantes da arte. Á xente que lles dá o seu xusto valor.

Ver en Amazon

Ver Booktrailer