martes, 29 de noviembre de 2022

EL CLUB DE LOS NEURODIVERGENTES de María Losada Vázquez - RESEÑA

 

La mayoría de las reseñas que hago son de novelas históricas, policíacas, de detectives, alguna de fantasía y de misterio. Esta es la primera vez que hago la reseña de un libro - documento - novelado; es decir, un libro basado en las experiencias de la persona que escribe pero convertido en una novela. Este es el caso de EL CLUB DE LOS NEURODIVERGENTES, de María Losada Vázquez. Si veis la televisión os habréis dado cuenta de que en los últimos tiempos series como The Good Doctor o Bright Minds tienen como protagonistas a personas autistas. La sociedad los ha comenzado a tener en cuenta hasta el punto de convertirse, a veces, en protagonistas de una serie de éxito. 
Pero todavía queda mucho por aprender, por parte de los neurotípicos, sobre estas personas que forman parte de nuestra sociedad y a las que muchas veces dejamos de lado, nos burlamos de ellas, o directamente, ni siquiera nos acercamos, porque lo desconocido siempre da miedo, venga de donde venga. 
EL CLUB DE LOS NEURODIVERGENTES es un libro que, en poco más de 250 páginas, nos cuenta la vida de cinco amigos (Julia, Leo, Manuel, Filipa y Eva) y de sus familiares, de su entorno y de cómo viven unos y otros esta condición mental y física que puede llegar a ser muy complicada. Hay algo que me ha chocado de este libro. Algo he aprendido: que no todos los neurodivergentes son genios, como el doctor Murphy o Astrid (los dos protagonistas de las series de las que os he hablado al principio), pero tampoco son estúpidos porque no quieran hablar, aunque desde el punto de vista de los neurotípicos puedan parecer retrasados o tontos, que existen distintos grados de TEA y que personas que se consideran neurotípicos pueden ser autistas no diagnosticados. Así que, te pregunto a tí, a quien está leyendo esta reseña, ¿estás seguro de que no eres autista, estás totalmente convencido de que eres lo que se ha llamado, de manera errónea, durante siglos una "persona normal"? ¿Te han entrado dudas leyendo esta reseña? Más te entrarán leyendo el libro de María Losada Vázquez.
Con un lenguaje claro y sencillo, María Losada nos muetra la vida de estos jóvenes y de sus familias, de cómo piensan y sufren, de cómo aman y se ayudan, y, lo más importante, de cómo intentan superar sus límites para avanzar y crecer tanto física como intelectualmente, lo que significa asumir su condición con orgullo, sin esconderse, sin avergonzarse de algo que no es una vergüenza. Aprender a vivir tal como somos, es lo que nos enseña este libro, y que nadie tiene derecho a juzgarnos por como somos o como vivimos nuestra vida. Todos tenemos sentimientos y nadie tiene derecho a hacernos daño porque seamos diferentes.


miércoles, 23 de noviembre de 2022

ASOCIACIÓN DEYANIRA - Medidas Desesperadas (pp. 28 - 29)

 

Foi idea de Hilda, é dicir de Lucía Besteiro, utilizar alcumes para comunicarse entre elas cando tivesen que falar de aspectos relativos á asociación. Cada quen tiña o seu alcume que, dalgún xeito, procuraba estar acorde co traballo desempeñado nela: Tareixa García Pereiro, a directora da clínica de cirurxía estética e alma mater da asociación Deyanira, tiña de alcume Aldara, que significaba insigne en combate; a súa irmá Soraya era Alma, a que fai o ben; a outra cirurxiá, María Luísa Segoviano Méndez, tiña de alcume Beatriz que significaba a que dá a felicidade. Unha das enfermeiras, Helena Paz Andrade, era Amelia, o seu significado era destemida; a outra, Xacinta Bello Suárez, era Benilde, a loitadora. A irmá de Lucía, que traballaba de administrativa na clínica, era Roxana, que significaba a brillante. Outras dúas empregadas da clínica tamén pertencían a asociación Deyanira: A psicóloga, Salomé Barbeito Naya, alcumábase Baia, o cal era moi correcto pois o tal nome significaba ben falada; e a experta informática, Liliana Pardo Cerdeira, tiña tamén un alcume moi apropiado Irma, a poderosa, xa que realmente érao no campo da informática. Logo estaban as mulleres que non traballaban na clínica de estética e pertencían á asociación coma ela e Lucía, que entrara nela por mor da súa irmá; tamén había dúas funcionarias do Rexistro Civil, Raquel López Amado que se alcumaba Brixit, deusa da sabedoría, e Carme Vidal Barbeito, de alcume Brunilda, que significaba arma de guerra e que era filla de Salomé Barbeito Naya, a psicóloga. Tiñan tamén unha funcionaria do Concello da Coruña, Victoria Sánchez Bello, de alcume Berenguela, que significaba guerreira preparada., unha funcionaria do Servizo Público de Emprego de Galicia, Lorelai Velasco Cifuentes, con alcume Xusta, recta, de lei, a bibliotecaria da Biblioteca Miguel González Garcés, Paz Baamonde Andrés, e a súa axudante, Montserrat Sandomingo Fernández, alcumadas Perla, brillante, e Ofelia, axuda, respectivamente.

 Alguén fala das obras de arte no rural galego:
¿Ti imaxinas cantas marabillas de hai séculos se perderon para sempre por mor da incuria e pola desidia das administracións? Nin ti nin ninguén. O meu traballo é salvalas. Darlles un lugar axeitado para que poidan ser admiradas por xente realmente culta e amante da verdadeira arte, non por uns pailáns que non saben o traballo que custa telas en condicións nin saben aprecia-lo rico patrimonio dos seus devanceiros. ¿Cantos bebedoiros para animais feitos coas vellas pedras dun antigo convento ou ermida? ¿Cantos frescos recubertos de pintura branca pola ignorancia dun cura? ¿Cantas xoias marabillosas feitas lingotes de ouro? ¿Cantas cadeiras labradas botadas ó lume para quentar a un ignorante en inverno? O que eu fago é preservar todos eses bens. Se os que tiñan que coidalos non o fan é que non lles interesa ou que non aprecian o que teñen. Eu fágoo. Eu salvo todos eses bens que ninguén quere e amósoos a verdadeiros amantes da arte. Á xente que lles dá o seu xusto valor.

Ver en Amazon

Ver Booktrailer



viernes, 11 de noviembre de 2022

LAS SOMBRAS - Secretos del Pasado de María Acosta Díaz - BOOKTRAILER

 
Años 80, Madrid. Durante la celebración de la Noche de San Juan cuatro amigos (Luís, Sofía, Ricardo y Teresa), estudiantes universitarios, descubren una sombra pintada en la pared de un edificio del barrio de Chueca. Parece un hombre pegado al muro. A Ricardo se le ocurre acoplarse a ella y, mientras lo hace, expresa el deseo de encontrarse en Coruña. En ese mismo momento el muchacho desaparece. 
Espías, mendigos, científicos, alquimistas, nobles del Renacimiento italiano, la Inquisición, los jesuitas y algunos habitantes de la ciudad de Venecia, se entrecruzan en una aventura policíaca con pinceladas de fantasía, en donde unas sombras mágicas serán el hilo conductor de la trama.

Ver en Amazon


martes, 8 de noviembre de 2022

LA MONEDA DE WASHINGTON de María Acosta Díaz - BOOK-TRAILER

 
Año 2009, en Coruña. Ariel, un joven fotógrafo, mientras camina por la Ciudad Vieja encuentra una moneda con la efigie de George Washington. El resplandor del objeto y la extraña fecha, 1776, llaman su atención. Para desentrañar el misterio pedirá ayuda a su prima, Sofía Castro Souto, que vive en una aldea muy particular cerca de Arteixo, a donde, tras la aventura de Las Sombras, se ha retirado. 
De nuevo el comisario Soler, Sofía, Jorge, Luis, Teresa, Carla y Ricardo se verán envueltos en una nueva aventura que los llevará al descubrimiento de un sorprendente artilugio, el autómata de Kempelen, y a un reencuentro con sus viejos enemigos Klauss-Hassán y Franceso della Vitta. ¿Conseguirán esta vez salir indemnes?

Ver en Amazon



jueves, 3 de noviembre de 2022

CHIAMATA DALL'INFERNO di Elisa Averna - RECENSIONE


Ho letto un sacco di libri che hanno Dante e la sua grande opera Divina Commedia come base per svolgere un romanzo. Quasi tutti sono stati romanzi storici oppure pseudo storici, con elementi fantastici e anche esoterici. Quello che rende il libro di Elisa Averna sia diverso sono due cose: 
- in primo luogo, Dante è utilizzato per un psicopatico telefonico per mettere alla prova una donna, deve indovinare il motivo per cui la chiama e anche il suo vero nome. 
- in secondo luogo, dall’inizio del libro Elisa Averna ci mette al dunque del suo romanzo. Non ci sono preliminari, non ci sono descrizioni, ambientazione o qualsiasi altra cosa che definisce un libro come un romanzo, ma, comunque, il libro attrae l’attenzione del lettore sin dall’inizio: 

Pronto, chi parla? 
Sono il lupo cattivo e tu ora farai quello che ti dirò. 

Con queste due frasi comincia CHIAMATA DALL’INFERNO di Elisa Averna. Non c’è una descrizione della stanza, dei personaggi, ma si sa soltanto che la protagonista é a Milano, nella sua casa, il giorno in cui comincia il suo incubo (9 marzo 2022 al pomeriggio) e come si chiamano i personaggi coinvolti nel capitolo che si legge (Jessica, Matthias, sconosciuto). Sembra un’ambientazione di una opera teatrale, ma neanche troppo, perché in queste tipo di genere si deve dire dove sono i personaggi (seduti su una sedia, un divano,…), i mobili della stanza (il divano qua, la sedia, una finestra con le tende rosse e altre cose del genere), i sentimenti che devono provare (tristezza, allegria,…). Invece questo non c’è.  

Allora, cosa è CHIAMATA DALL’INFERNO? Un libro scritto in tal maniera che è il lettore, con la sua immaginazione, chi mette la faccia ai personaggi,che è il lettore a dover immainare la maniera in cui vestono, parlano, gridano. Elisa Averna non ha bisogno di descrivere l’angustia di Jessica ogni volta che lo sconosciuto la chiama e la mette alla prova, il lettore è così indotto a immaginarla così. Certo è che ognuno vedrà Jessica come piace, per uni sarà bionda, per altri morena, di altezza bassa oppure alta come una giraffa. Tutto questo non c’entra con quello che l’autrice ci vuole raccontare: la storia di una donna e del suo sconosciuto tormentatore. 

Non spoiler: devo dire che al quinto cerchio mi è venuta in mente la soluzione ma non certamente per le tracce lasciate dallo sconosciuto a Jessica. A questo rimane sorpreso anche il lettore più acuto.

Vedere su Amazon

BRANCA DE LOBOSO de Xesús Rábade Paredes - RESEÑA

Este libro de Xesús Rábade Paredes gañou o Premio Álvaro Cunqueiro de novela no ano 1991. Índa sí o libro trata un tema totalmente atemporal: a violencia contra a muller por causas totalmente alleas á mesma. O que significa a persecución por razón do sexo a través da historia dende que se escribiu a historia de Adán e Eva. Imaxino que esta non fora a intención do autor ó escribir este libro, ou polo menos podemos dicir que naquel lontano 1991 o da violencia do xénero non estaba tan de actualidade como agora. De tódolos xeitos, Branca de Loboso, conta a historia dunha muller galega alá polo século XVI.
¿E isto que quere dicir? Pois que nesa época as mulleres non solo sufrían a violencia dos seus familiares (pais, irmás, nais, esposos,...) senón que podían mesmo ser perseguidas por bruxería no caso de que alguén quisexe sacar proveito delas, xa fose de tipo sexual, económico ou por calquera outro motivo.
Xesús Rábade Paredes contáno-la historia de Branca, unha ragaza fermosa que ten amores cun home que a quere de verdade, que lle aprende a ler e escribir e que a respecta. En calquera momento da historia a beleza foi perseguida pero tamén o feito de nacer sendo muller. Algúns homes, entre os cales atópanse mesmo cregos, pensaban que as mulleres estaban o seu servicio, sexa cal fose este servicio, e que non podían negarse  porque a superioridade do home estaba por enriba dun ser que, durante séculos, non tivo alma (ou iso dicían).
Neste libro o autor conta a historia dunha ragaza perseguida pola Santa Inquisición, torturada, encarcerada, que foi prostituida por aqueles que debían protexela, separada do home que a amaba e a quen ela amaba, que foi utilizada por cregos para a súa satisfacción libidinosa, que foi encerrada nun convento e que a pesar de tódalas cosas que lle sucederon foi quen de saír adiante, de mante-la súa integridade e independencia sobrevivindo a todo isto.
A crudeza dalgunha das páxinas escritas por Xesús Rábade é a necesaria para facer comprender a un lector de hoxe todo o que xiraba ó redor das inxustas e arbitrarias sentencias da Santa Inquisición, que ás veces non tiña nada de santa.
A unha mente do século XXI pode resultar incríble que os homes e mulleres do sécolo XVI cresen que as bruxas voaban sobre as escobas, que tiñan relacións sexuais co Demo, que podían facer estraga-las colleitas dos veciños e producir saraiba e outros fenómenos atmosféricos á vontade. A mellor forma de manter a unha poboación analfabeta baixo o dominio dos estamentos chamados superiores (crego e nobreza) sempre foron as supersticións sobre os espíritos malignos e se alguén molestaba unha denuncia ó Santo Oficio dicindo que tiña tratos co Demo era suficiente para que esa persoa desaparecese da faz da Terra, acabase empodrecendo nos húmidos cabozos dunha cárcere ou mesmo fose queimada viva na fogueira para gran alegría de tódolos que presenciaban este espectáculo mesmo dende os balcón que rodeaban a praza maior do lugar ou a cidade, coa avenencia das autoridades relixiosas e civís.
O libro non chega ás 100 páxinas pero nel describese perfectamente e polo miúdo as miserias dunha sociedade ruin que intenta controlar calquera tipo de crencia ou forma de vivir que non sexa a da maioria.