jueves, 30 de marzo de 2023

O ENIGMA DOS NOVE SEPULCROS de María Acosta Díaz - BOOKTRAILER

Esta é a historia dun rapaz que entra por un sumidoiro dunha calella da Cidade Vella da Coruña e accede a un mundo de fantasía, de seres imposible, míticos, cos que vivirá unha chea de aventuras na procura da solución do Enigma dos Nove Sepulcros. 
Unha historia onde o protagonista, Sen Nome, deberá pasara unha serie de probas, resolver adiviñas e demais se quere acada-lo seu obxectivo.
Ver en Amazon

lunes, 20 de marzo de 2023

NA PROCURA DE BALMUNG de María Acosta Díaz - BOOKTRAILER

 
Sofía, Luís, Tareixa, Carla e os seus amigos xa non son xente nova, casaron ou non, algúns teñen fillos, outros cambiaron totalmente a súa vida. Mesmo o seu inimigo cambiou. Aínda así veranse envoltos nunha aventura que mergulla as súas raíces na historia antiga de Coruña, co Convento dos Dominicos no mesmo centro dun misterio secular. ¿Onde se atopa Balmung, a mítica espada de Sigfrido? ¿É real o unha fermosa lenda?
Ver en Amazon

NA PROCURA DE BALMUNG de María Acosta Díaz - Primeiras páxinas


Prólogo Arredores da cidade de Coruña, ano 1337 da Era Hispánica 1 
O monxe percorrera un longo camiño dende o seu país natal e estaba moi canso. Durante unha chea de meses camiñara por vales e montes, atravesara cidades e aldeas e cruzara ríos en total soidade. Dende o alto daquel outeiro adiviñaba a pequena cidade que era o seu destino ó lonxe. Unha cidade preta do mar. Era un home alto e forte pero xa non era un mozo. Debería de estar polos corenta anos, pouco máis ou menos. A súa tonsura estaba rodeada por unha morea de cabelo gris e a súa cara estaba cuberta por unha longa e mesta barba da mesma cor. O único trazo salientable do seu rostro eran os seus ollos, dun azul escuro. Sentara enriba dunha rocha ó carón da porta do muíño e estaba a xantar un anaco de pan e un pouco de queixo que lle dera o amable muiñeiro. Tiña tamén unha xerra de fresca auga do río. Ós seus pés, un longo paquete formado cunha vella manta e rodeado de cordel agochaba as súas poucas pertenzas. O monxe mirou contra ó ceo, o sol estaba no máis alto, aínda lle quedaba unha longa camiñada ata chegar ó Convento dos Dominicos de Coruña, un edificio fundado apenas había uns setenta e cinco anos. Despois de remata-lo seu xantar e beber un grolo de auga o monxe ergueuse e achegouse ó muíño: 
Grazas pola túa amabilidade. dixo o home, cun forte acento estranxeiro, entrando no muíño. Que Deus te axude e te colme de bendicións. 
¿Non quere quedar un pouco máis? preguntou o muiñeiro sen deixar de traballar. 
Non podo, meu fillo, non podo. Pero agradézocho. respondeu o monxe erguendo a súa man dereita cos dedos índice e anular xuntos e facendo o sinal da bendición por todo o recinto e logo na cabeza do muiñeiro. Debo marchar. 
O muiñeiro, que tiña a cabeza agochada mentres o monxe falaba, fitouno e sorriu agradecido polo que o estranxeiro acababa de facer. O monxe tamén sorriu e de seguido saíu do muíño e comezou a baixa-la costa ata os prados que había cerca do mar. 

Dous horas despois desta conversa o monxe atopábase xa preto das murallas da cidade. Rodeounas e seguiu camiñando ata que viu o convento. Mirou o sol, que xa comezara a baixar no horizonte, axiña os monxes serían chamados á vésperas.2  
Antes de chamar á porta o monxe acariñou, case con amor, o fardo que levaba pendurado das costas, como se desexase comprobar que aínda o tiña alí e non desaparecera. Levaba tanto tempo con el, dende que saíra de Alemaña, que ás veces esquecíao. De seguido turrou da campá que tiña á dereita e agardou pacientemente. Non pasaran nin dez minutos cando a pequena abertura que había na porta, e que servía para indagar na identidade de quen chamaba antes de deixarlle franquea-la entrada, se abriu e dende o outro lado un freire moi novo, case un rapaz, segundo pensaba o monxe estranxeiro, fitouno sen dicir un chío. 
Son o irmán Tifer, e veño dende Alemaña. Desexo ver ó prior. 
A pequena apertura pechouse e Tifer quedou agardando. A porta non tardou en abrirse, e o mozo coas roupas de novicio fixo un xesto dándolle a entender o recentemente chegado que podía pasar. Tifer así o fixo, logo agardou a que o novicio pechara a porta. Sempre por medio de xestos o mozo foi guiando ó monxe ata a cela do prior. Petou na porta e agardou pacientemente a obte-lo permiso para entrar. 
Adiante. dixo unha voz dende detrás da porta. 
O novicio abriuna e botouse a un lado para deixar paso ó monxe estranxeiro. 
¡Irmán Tifer! ¡Agardábamos a túa chegada dende hai tanto...! dixo o prior, un home un anaco máis baixo que o seu hóspede e un pouco gordecho, tamén máis vello, achegándose e dándolle unha aperta. Podes marchar. Segue así, irmán, segue así. seguiu a falar fitando para o novicio que, despois de facer unha pequena inclinación de cabeza, saíu da cela e pechou tras el. É un bo rapaz, pero fala de máis, por iso debe pasar un tempo sen facelo para que aprecie o valor da palabra e o valor do silencio. Senta, irmán Tifer, senta, debes estar canso. ¿Traes novas dos nosos irmáns de Alemaña? ¿Están todos ben? ¡Estamos todos tan contentos de que por fin esteas con nós! 
O irmán Tifer, que sentara na cama do prior, pois a única cadeira que había estaba ocupada por este, fitaba para o seu vello amigo sorrindo. A pesar dos anos e do seu cargo conservara a súa alegría xuvenil. 

¿Hai moitos alumnos xa? 
Uns poucos. respondeu o prior fitando primeiro para Tifer e logo para o paquete que o monxe deixara ós seus pés. 
Quedará comigo. respondeu o monxe alemán. É o máis seguro. ¿Fixeches o que che pedín? 
Fíxeno. Ninguén máis o sabe. 
É mellor deste xeito. 
Seino. dixo o prior erguendo de seguido. Axiña seremos chamados á vésperas. Estou certo que desexarás ve-la túa cela e cambia-lo hábito. Acompañareite. 

Ámbolos dous amigos saíron da cela. Polo corredoiro os monxes ían camiñando a modo contra a capela do convento, xa por parellas, xa en soidade, pero todos, absolutamente todos, miraban con curiosidade ó freire recentemente chegado. Tifer e o prior apresuraron o paso. Pouco antes das seis da tarde entraban na capela, xa chea de monxes, para comeza-las vésperas. Tifer mesturouse co resto dos monxes. Conseguira acada-lo seu destino sen problemas, o que non significaba que estivera fóra de perigo. O obxecto que trouxera dende Alemaña non sufrira dano ningún, agora só había que procurar que non caese nas mans inadecuadas, aínda non chegara o momento en que os homes soubesen aprecialo. Era un obxecto demasiado poderoso, non podía caer nas mans de calquera. Ninguén posuía as calidades axeitadas para posuílo, non nestes tempos, se cadra nun tempo futuro, pero non agora. Os monxes que tiña ó seu redor semellaban ignoralo, pero o alemán sabía que morrían coa curiosidade. Cando estivesen todos reunidos no refectorio para a cea, só entón o prior falaríalles del e diríalles que era un dos novos profesores, pois non había moito anos que no convento instalárase unha casa de estudios. Isto era unha verdade a medias e a razón exacta da súa chegada ó convento só era coñecida polo seu amigo. E así debería seguir sendo.

1 1299 da Era Cristiana

2 Trala posta de sol, sobre as seis da tarde.

Ir a MIS LIBROS

Ver en Amazon

viernes, 17 de marzo de 2023

LA CONDESA DE CAGLIOSTRO (serie Arsenio Lupin) de Maurice Leblanc - RESEÑA

 
Afortunadamente no me costó mucho dinero este libro ya que lo compré en una librería de segunda mano. Me ha decepcionado muchísimo. Creo que es la primera reseña negativa que hago en toda mi vida. Siempre encuentro algo bueno en los libros, si no es la forma de escribir es el argumento, sino es éste entonces hay otra cosa, por ejemplo la naturalidad, una escritura correcta, unos diálogos bien construidos. No me acuerdo quien decía que todo libro, por muy malo que sea, nos enseña algo. Tenía razón. "La condesa de Cagliostro" de la serie de libros que tienen por protagonista a Arsenio Lupin, del escritor francés Maurice Leblanc nos enseña cómo no escribir un libro: 
-intentos frustrados por describir el enamoramiento del joven Lupin por la condesa 
-argumento manido (una serie de personas compiten por un candelabro de siete brazos) escrito sin pasión, sólo para llenar páginas y ponerlo a la venta. 
Me queda la duda de si la traducción está mal hecha o el original ya había sido escrito de esta manera, sin ganas, un mero producto de consumo para las masas. 
El apellido de un mismo personaje cambia en una letra, y no diez páginas más adelante, sino en la misma página, lo que significa que la labor de corrección del borrador no se hizo de manera adecuada. En todos los libros, por mucho que se corrijan, siempre aparecen algunas erratas, pero aquí no se entiende, o tal vez sí: la traducción es del año 1973 y esta edición es del año 2005. Quizás no consideraron que se debía corregir, pero deberían haberlo hecho. 
Nada más con esto acabo la reseña de un libro que me ha decepcionado hasta el punto de no querer leer ninguno más de este autor.


jueves, 16 de marzo de 2023

L'ULTIMA BLACK SKY di Antonella Chiego - RECENSIONE

 
Jennifer è una ragazza ombrosa, sempre indossa abiti di colore nero, sempre solitaria; ha un’unica amica, Sally. La sua vita trascorre senza emozioni fino a che il laboratorio di chimica della sua scuola si incendia.
Questo fatto scatena un ricordo doloroso: la morte del suo padre anche in un altro incendio e il ricovero della sua mamma nell’ospedale. È da questo momento che Jennifer si ribella.

Aveva fatto un piercing al naso, tinto di nero i miei biondi capelli, e aveva concesso a un mio amico di tatuarmi sul collo le ali nere di un angelo (…). Avevo rifatto il mio guardaroba con vestiti, T-Shirt, pantaloni, giacche… tutto, tutto di colore nero (pag. 19).

Del resto la sua vita trascorre tra il Liceo e la casa della nonna, con cui vive. Il tatuaggio è stato un’idea del suo amico James, un compagno del laboratorio di chimica. 
Così comincia “L’ultima Black Sky” di Antonella Chiego, con la descrizione della vita di una ragazza, dei suoi problemi, sogni e speranze. Non sembra un granché, veramente. Ma questa vita così anodina sarà messa a catafascio il giorno che Jennifer va da sua madre e la vede in quella stanza quasi buia dell’ospedale.

Le persiane non lasciavano passare molta luce ma riesco a scorgere le pareti bianche imbranttate (pag. 43).

Giusto in questo punto, in questo preciso istante, qualcosa attira l’attenzione di Jeniffer, una frase sulla parete:

Sorge il sole e cala l’oscurità (pag. 44)

Sebbene il ritmo della storia fino qui sia un po’ lento si può dire che è corretto che sia in questo modo. Perché poi, quando tutto comincia a svelarsi, quando Jennifer comincia a scoprire la sua vera natura e quella delle persone intorno a lei (James, Cam, Sally, i suoi genitori, la nonna), allora tutto andrà a catafascio.
Tutto qua per quanto riguarda l’argomento del libro. 
Come tutti i libri che sono state scritti con il cuore e l’anima, “L’ultima Black Sky” ha una doppia lettura: quella superficiale e un’altra più profonda. 
La lettura superficiale ci parla delle avventure di una ragazza dal momento in cui un fatto insolito succede nella sua vita, di quello che deve fare per capirlo e delle sue relazioni con gli altri personaggi che ci sono intorno e come questa ragazza agisce nel momento in cui si mette in difficoltà, sia da sola oppure per via di un altro personaggio. 
La lettura più approfondita ci parla del percorso vitale di una persona che deve confrontarsi con sé stessa per crescere fisica e mentalmente, una storia che parla del passo della giovinezza al mondo degli adulti e delle difficoltà che si incontreranno sul cammino. Perché niente è come sembra, la natura, sia qualsiasi sia, è un essere cambiante, non rimane nelle quiete, si svolge, muta, varia, per fuori e all’interno. 
Come dice Antonella Chiego, per dire meglio, la protagonista del libro, Jennifer,

C’è una linea sottile tra la realtà e i sogni. Talvolta si vive sognando, altre si sogna di vivere una vita che non abbiamo (pag. 63)

Anche se all’inizio il ritmo del libro è un po’ lento, credo di averlo detto sopra, man mano che si continua con la lettura, quella storia semplice della ragazza con i suoi problemi di ragazza minorenne, si accumulano e si fanno più complessi fino alla fine del libro con un’apoteosi inaspettata. Il libro di Antonella Chiego insegna a rialzarci ogni volta che la vita ci colpisce, ogni volta che una persona in cui abbiamo messo la nostra fiducia ci delude, ogni volta e ancora un’altra volta. La lotta, bensì che con gli altri, è con noi stessi. 
“L’ultima Black Sky” si può capire come una storia di urban terror oppure come una riflessione sulla natura umana, con i suoi pregi e difetti. Un natura che, anche gli esseri sopranaturali, possiedono, perché partecipano della stessa natura, sono natura, e tutto nella natura non è assolutamente cattivo né assolutamente benigno. Il griglio è il colore della natura ed è proprio questo griglio quello che si deve capire perché, come detto, le cose non sembrano sempre quello che sono nella sua apparenza. Neanche questo bel libro di Antonella Chiego. 

Vedere su Amazon

domingo, 12 de marzo de 2023

El destino de la Tónica (Intrigas en la Scala) de Diego Minoia - BOOKTRAILER

La segunda aventura de Max y Fabiene, los dos jóvenes protagonistas de esta colección, los lleva hasta Milano. 
La curiosidad de Fabienne y la capacidad de observación de Max contribuirán a la solución de unos misterios que suceden durante las pruebas de Macbeth de Verdi, ópera destinada a abrir la Temporada lírica del Teatro alla Scala. Una serie de misteriosos accidentes que involucran al cantante ruso Jenissov crean en el teatro un clima en el cual las rivalidades personales se exacerban. Sexo, ansias de gloria, ambición, celos, son los impulsos que mueven a los personajes de esta historia, de fantasía, pero no demasiado alejada de la vida real. La música impregna cada instante de la novela y los dos protagonistas añaden al asunto algunos toques de ironía y de sentimiento. Al final la música vencerá sin importar las miserias humanas de algunos personajes. Después de la historia de espías El secreto de la Dominante, ambientada en Roma, la segunda aventura de Max y de Fabienne, los dos jóvenes protagonistas de esta colección, los trae a Milano. Entre la atmósfera navideña y los lugares típicos de la capital lombarda, a los dos, Max Minelli (pianista de piano-bar) y Fabienne Bouvier (su compañera, pintora), se verán conviviendo con las intrigas y las rivalidades artísticas durante las pruebas para la primera representación de la Temporada operística del más famoso teatro del mundo: la Scala. También en este segundo episodio la música es el hilo conductor o, para no salirnos del ambiente musical, el leitmotiv que recorre todo el relato. Entre golpes de escena y momentos divertidos e irónicos, famosas canciones de jazz y pop interpretadas al piano por Max, el asunto se entrelaza con la trama de la ópera que se está preparando: el Macbeth de Giuseppe Verdi. 

Ver en Amazon