A tanda
de día adoita ser tranquila de abondo no parque, polo menos acotío; os
domingos, que é cando máis xente hai no Retiro, xa para facer footing, andar na
bicicleta ou simplemente pasear ou deitarse na herba, son os máis conflictivos
aínda que case sempre todo se reduce a discusións entre peóns por mor dos cans
ou cousa semellante. Quedábame pouco tempo para a xubilación como policía
local; tivera relativamente boa sorte no traballo pois, anque era muller, non
tiven demasiados conflictos cos meus compañeiros cando ingresei no corpo. En
canto os veciños, tocaranme sempre barriadas que coñecía por moitas razóns e
nas que xa era moi popular antes de desempeña-lo meu actual traballo. Agás
algún borracho que me soltaba ás veces algunha inconveniencia e que acababa cos
seus ósos na comisaría, non tivera problemas máis serios.
A miña
compañeira sentimental, que no meu traballo pasaba por unha curmá do pobo,
pois, aínda que levabamos moi ben a nosa relación dende hai máis de dez anos e
os nosos parentes comprendían o noso xeito de pensar e vivir, non ocorría o
mesmo cos meus compañeiros de destino. Preocupábase moito polo meu traballo e
se chegaba tarde de máis á casa xa a estaban a come-los nervios.
Aquel
venres de mediados do mes de agosto presentábase como calquera outro día da
semana, se cadra un pouco máis fresco cós anteriores xa que sobrepasaramos a
primeira quincena do mes e os días encomezaban
a acurtar a pasos axigantados; nas noites notábase máis a friaxe e a
xente xa empezaba a pensar en saca-la roupa de inverno dos armarios e na volta
ó traballo. Patrullaba co meu compañeiro, un novatiño encantador ó que estaba
aprendendo o barrio, cando albiscamos un vulto que flotaba no estanque,
demasiado grande para que fose calquera das porcalladas que bota a xente á
auga, como botes de coca-cola ou bolsas de lixo; así que decidimos informar do
que viramos. Pedimos unha barca a Robustiano, o encargado do aluguer das
mesmas, e dirixímonos cara ó vulto que, a medida que nos achegabamos, ía
crecendo de tamaño. O meu compañeiro, Luís, empezou a pórse nervioso e eu, para
que agochalo, a pesar de tódolos meus anos de experiencia, tamén. Ó fin
logramos chegar ata el e puidemos entón ver con claridade que aquilo que
flotaba nas augas era o corpo dun home. Entre os dous logramos subilo á
embarcación aínda que nos arriscabamos a que voltease.
-É o corpo dun home- informei pola radio.
-Miren se posúe algún tipo de información enriba das súas roupas, de
contado mandamos axuda.
Os
compañeiros da Policía Nacional non tardaron en aparecer, mentres eles se
facían cargo do corpo nosoutros colaboramos na busca dalgunha pegada que
puidese axudar a aclara-lo suceso. De seguido atopamos Luís e máis eu unha
mochila preta da estatua de Alfonso XII, case semiagochada entre os matos.
Contiña unha
camisa, roupa de baixo, unha carteira cun carné de identidade estranxeiro,
italiano, e unha pequena bolsa de plástico semitransparente e pechada dun xeito
hermético con papel celo na totalidade da súa superficie. Con todo isto fomos
onde os compañeiros e entregámolo. O home resultou ter unha ferida de bala no
peito. A miña curiosidade era enorme pero non podía de ningún xeito acceder ó
contido do paquete, era unha falta moi grave a que pasara por un intre pola
miña cabeza.
A
curiosidade matou ó gato, di o refrán; tal como achei o paquete entregueino ós
meus compañeiros. Ó pouco chegou o comisario encargado da investigación. ¡Vaia
sorte a miña! Agora estaba segura de poder coñecer o seu contido xa que era un
bo amigo dende hai moitos anos e confiaba na miña discreción. Roberto coñecía a
miña paixón polas novelas policíacas e polos feitos escabrosos. Alguén podería
pensar que se tanto me gustaban os crimes podería haber ingresado na Policía
Nacional e non na Municipal; a verdade é que non aturaba moi ben a visión do
sangue, mesmo a máis pequerrecha ferida producida por un coitelo pelando
patacas poñíame o borde dun estado de ansiedade. Pero imaxinativamente o
soportaba de marabilla.
Ámbolos
dous eramos do mesmo pobo, unha pequena poboación do interior de Galicia,
foramos compañeiros de colexio, aínda que el era un pouco maior ca min e polo
tanto finalizara primeiro os seus estudios e marchado a Madrid. Ó chegar
decidiu pórse a traballar e estudiar ó mesmo tempo para Policía Nacional. Eu
seguín o mesmo camiño cá el dous anos despois. Aínda tardamos bastante tempo en
atoparnos casualmente, un día de inverno en que facía moito friaxe, nunha
manifestación convocada polo SUP, pero aledámonos do noso encontro.
Sempre
fora boa gardando segredos así que, de cando en vez, acostumaba informarme polo
miúdo dalgún caso especialmente interesante. Albisquei que non se atopaba de bo
humor polo que tan só saudei regulamentariamente; xa o chamaría máis tarde á
súa casa, agora non era o momento axeitado. Endexamais tiveramos problemas con
estas confidencias, ata certo punto era normal o intercambio de información
entre compañeiros de profesión, sempre que se gardase a debida discreción ou
que fose fundamental para a investigación, pero o préstamo dunha proba ou da
súa copia non sabía se entraba no que se consideraba un comportamento admisible
ou non. O que si sabía era que Roberto era moi legalista e non faría ren, nin
sequera por min, que comportase unha reprimenda dos nosos superiores, e non
falemos de que fose considerado un delicto aínda que na realidade puidese ser
visto como unha falla leve.
Deixei
pasar uns días antes de chamalo; os periódicos tan só foron informados dos
feitos máis xerais e ningunha das teorías que lle estaban a pasar ó meu amigo
pola súa cabeza saíu á luz. Nin “O Caso”, un periódico especializado en crimes
e que eu mercaba con asiduidade, logrou máis información cá que el quixo dar; e
iso que os seus reporteiros eran xente especializada en lurpiar información ás
pedras. Como non puideron publicar nada sensacionalista non publicaron nada
sobre o feito do Retiro. Coñecían a Roberto moi ben e ningún dos trucos
utilizados polos seus traballadores para conseguir datos resultaran xamais con
el. De cando en cando mandaban a algún novatiño acabado de saír da facultade de
Ciencias da Información para gastarlle unha broma e coa esperanza, coidaba eu,
de que calquera día aquel comisario tan hermético, (“Mudiño” fora o alcume que
lle puxera un da redacción ó inicio da súa carreira), ía atopa-la forma do seu
zapato.
Contactei
con el, aínda que non me puxo trabas para que me informase do contido do
paquete, díxome que se desexaba pillarlle o tranganillo tería que ir á súa casa
pois dada a gravidade do caso non podía arriscarse a que unha copia do
manuscrito puidese perderse.
-E estou a pensalo mellor; o máis sensato é que veñas a comisaría e
alí mesmo o leas, non podo permitir que saia das nosas dependencias.
-¿Tan importantes son eses papeis?-preguntei, pois tíñame estrañada
tantas precaucións.
-Moito, resolven un misterioso crime ocorrido en Italia hai dez anos;
xa nos puxemos en contacto coas autoridades italianas e mañá, pasado mañá como
moito, chegará un compañeiro daquel país para axudarnos na resolución do
asasinato. Espéroche pouco antes do mediodía no meu despacho, poderás ve-los
papeis e xantaremos xuntos.
Case non
puiden durmir dos nervios esa noite, non me ocorrera nada semellante nas outras
ocasións, pero tamén é verdade que o caso non se parecía a ningún dos que ata
agora vira. O traballo da mañá foi rutineiro, nada especial, un par de rateiros
nun supermercado e a rolda polo barrio foi todo o que fixemos o meu compañeiro
e máis eu antes da hora do xantar.Escuseime con el por non ir xuntos ó burguer
e marchei á comisaría do meu amigo. Poucas veces ía a casa despois de remata-la
quenda da mañá, era un costume que me servía para falar coa xente que pasaba a
súa vida nas rúas e darme de conta, deste xeito, de moitas cousas que ocorrían
no barrio e que doutra maneira pasaríanme inadvertidas. Ás veces xantaba con Roberto,
xa fose como hoxe para intercambiar información xa porque só nos apetecese
estar un anaco xuntos. Carme, a miña compañeira, coñecíao e aínda que ó
principio da nosa relación sentiu celos, logo comprendeu que era unha idea
absurda de abondo, que eu non podería rexeitar unha amizade do meu pobo dende
que era unha rapariga por estar vivindo con ela; eu non era bisexual, era
lesbiana, e para min Roberto só era un bo amigo, máis nada. Custoulle un pouco
de tempo acepta-la idea porque ela tiña un fondo noxo ós homes por mor das
relacións desastrosas que tivera na súa mocidade, moito antes de coñecerme. Un
día inviteino a cear e, para a miña sorpresa, conxeniaron dende o primeiro
momento. Mesmo de cando en cando saíamos xuntos ó cine; Roberto estaba divorciado
e tiña dous fillos, unha rapaza de catorce anos e un rapaz de oito, cos que
pasaba as vacacións de verán e cada dous anos as de Nadal. Levábase ben coa que
fóra a súa muller porque a causa da súa separación non foi o desamor senón que
ela non podía atura-lo desacougo de estar a esperalo tódolos días sen saber a
que hora chegaría ou se podían ferilo ou matalo calquera día. Víanse a miúdo
aínda que ela xa estaba con outro home cun emprego moito máis axeitado ó seu
carácter: un empregado dun banco. Roberto coñecíao inda que non lle caía en
gracia pero non lle dicía ren á súa muller pois decatábase de que ela estaba
fondamente namorada del e podería pensar que non desexaba vela feliz, cousa que
ó meu amigo endexamais lle pasara pola cabeza.
Na
comisaría estaban xa co cambio de quenda, dirixinme cara ó despacho de Roberto,
escoitábalo falar moi enfadado polo teléfono, petei na porta e ó pouco el mesmo
abriu.
-Pasa, ¿asustouse moito o novato co encontro doutro día?-dixo mentres
sentaba na súa cadeira e amosábame un recorte de periódico e unha morea de
fotocopias engadidas cun clip.
-Un pouco, e non é para menos, eu tamén levei un bo susto aínda que
tentei mante-la calma para non asustalo dabondo- respondín mentres botaba unha
ollada por enriba ós papeis que me dera.
-Aí tes toda a información: o recorte é dalgúns anos atrás, de cando
sucedeu todo, tíñao gardado na miña casa porque foi un caso rechamante que me
tivo preocupado durante semanas, aínda que eu non puidese facer nada para
resolvelo tentei seguilo polos periódicos que me mandaba de cando en vez un
amigo italiano; esa foi a noticia tal como apareceu nos xornais españois, as
fotocopias son unha traducción do que escribiu o home do Retiro. Primeiro tes
que le-la noticia porque doutro xeito non vas comprende-lo resto; quizabes
cando empeces a lela che decates de habela visto publicada nos xornais hai
tempo. Mentres ti les eu vou poñe-lo día uns cantos informes, logo podemos ir a
xantar, se te peta facelo comigo.
-Por suposto que sí, Carme sabe que vou estar contigo e pediume que
che preguntase se queres ir ó cine ó sábado.
-No vou poder, teño que quedar cos rapaces esta fin de semana, dentro
de dous sábados é posible que poida.
-Xa llo direi entón- e sen dicir máis nada púxeme a ler.
