lunes, 26 de septiembre de 2022

CRIMINAL de Xurxo Borrazás - RESEÑA

 
Este é un libro que comprei hai 20 anos xustiños, seino porque ás veces escribo a data na primeira páxina. Ás veces a espera paga a pena, ás veces non estou segura. Isto último foi o que me ocorreu co libro CRIMINAL. Non sei o que esperaba, quizabes demasiado.
O libro foi publicado en 1994. Imaxino que Borrazás quería facer un libro distinto a todos os que ata ese momento se escribían, ambientalo no rural en troques da cidade; contar unha historia que fose recoñocible por tódalas persoas que lesen o libro: un crime aparentemente sen sentido que ten lugar nun lugar próximo a Coruña, Laracha, onde se sabe dende o principio quen é o criminal pero non os motivos que o levaron a comete-lo asasinato do seu irmán, da muller e mailo fillo pequeno.
A parte forte do libro non é a historia, tódolos días na prensa lense cousas semellantes e aínda peores, senon o retrato psicolóxico do personaxe principal Xesús Monteiro, Chucho, as razones que o levaron a matar e o ambiente onde se desenvolve a mesma. Non son sitios exóticos, son lugares e cidades por onde quen le o libro camiña acotío. De feito é unha historia moi normal: o criminal que fuxe e que tenta sair da sua terra nun barco que o leve lonxe para que non o colla a xustiza.
CRIMINAL é un libro ben escrito, feito a base de recordos do protagonista, de flashbacks en forma de soños, de momentos de acción e de momentos que explican esa acción. Estas voltas atrás na historia principal, na que se mesturan distintos puntos de vista, o que o protagonista fa e como o fai, o que pensan del a xente coa que se relacionou nalgún momento, completan o cadro da personalidade deste criminal - persoa normal.
CRIMINAL é un libro moi galego, escrito en galego e que calquera galego, sexa da cidade o do campo, entenderá e aprezará. Pero, dende o meu punto de vista, e a pesares de todas estas boas calidades do libro, falta pasión, esa pasión que fai que un lector quera seguir adiante co libro para rematalo, que o mantén pegado as follas cos ollos abertos sen durmir. Seica facer un libro non tan apaixonado como os que estou acostumada a ler era tamén un dos obxectivos do autor, seica. 




miércoles, 21 de septiembre de 2022

LA CITTÀ DEI SANTI di Luca Buggio - RECENSIONE


Dei tre libri che compongono la trilogia di Torino sull’assedio subito all’inizio del XVIII secolo, forse questo è il più magico, e anche il più difficile di capire. Adesso, mentre scrivo questa recensione mi è venuto in mente la maniera di scrivere e raccontare storie dei greci e romani antichi, dove gli dei e gli uomini vengono sconvolti in battaglie e altre storie, in un groviglio a volte quasi inestricabile tra quello che si vede e quello che non, tra il mondo degli uomini e il mondo dell’invisibile, ma esistente. 
Sin dall’inizio del libro il mondo sopranaturale si apre cammino e Gustìn sarà di aiuto per quelli esseri che lo popolano. Luca Buggio intreccia la leggenda e la realtà in maniera perfetta tramite questo rapporto tra Gustìn e i Cavalcanti, i protettori di Torino.

Le leggende sull’origine di Torino parlavano di un Toro che era diventato protettore della città dopo aver sconfitto un Drago (p. 28). 

Su questa premessa si svolge il romanzo La città dei Santi, i personaggi che abbiamo conosciuto nei libri precedenti (La città delle streghe, La città dell’assedio) svolgeranno la sua personalità e prenderanno posto tra i Santi oppure i Figli del Drago. 
Due battaglie, una sulla terra e un’altra sottosuolo, una visibile e un’altra invisibile, si narrano nelle 468 pagine del libro. Tutti gli enigmi che nei romanzi precedenti sono stati abbozzati avranno la sua soluzione.Specialmente sono carini i ragazzini che vivono sulla via, che sono figli di famiglie molto poveri e anche può darsi che loro stessi siano dei piccoli delinquenti, ma anche tra loro, esiste l’onore e il senso della giustizia, a volte un po’ bizzarra, ma sempre giustizia.
Le scene di violenza che si descrivono nel libro (battaglie, risse) sono realistiche e il lettore può immaginarle alla perfezione: 

Il momento del tutto per il tutto, uomini contro uomini, moschetti e baionette. I difensori soverchiati del numero di quasi cinque contro uno (pagina 267). 

Un drappello di granatieri avanzò fin sotto la porta di Soccorso, la baionetta innestata e i bottoni di metallo delle uniformi che brillavano al baluginare dei fuochi. Tutt’intorno cadeva una pioggia di sassi lanciati dai mortai nemici: rimbalzavano per terra, fracassavano teste e spalle (pagina 275) 

Non c’e bisogno di descrivere i membri rotti, il sangue versato sulla terra, con una economia di parole lodevole Luca Buggio riesce a metter davanti agli occhi dei lettori la crudeltà e la violenza della guerra e dell’essere umano. 
Mi sembra assai difficile fare una recensione di un libro che è l’ultimo di una trilogia, non voglio scoprire troppo e neanche poco. 
Direi un’altra volta che Luca Buggio è un grande scrittore? Non ne parlerò giacché uno scrittore che riesce a mantenere i nervi a fior di pelle fino all’ultima pagina della sua storia (1.248 pagine, per la esattezza) deve esserlo senza dubbio. Io non dirò il contrario. 
Con questo libro ho scoperto un pezzo di Istoria dell’Italia che tanto amo e anche che, quando si mette l’anima in quello che si fa, come ha fatto Luca Buggio, lavorando sodo, sia tanto nella documentazione storica che sullo svolgimento di personaggi, con le loro emozioni, le loro tristezze, il prodotto che ne esce è ottimo; allora siccome autore la soddisfazione deve essere piena per poter lanciare tre creature al mondo letterario e mostrare la passione che si ha messo nel farlo, e che questa passione sia stata trasmessa ai lettori tramite una scrittura accurata, limpida, dove tutte le parole hanno il posto giusto; come lettore, la soddisfazione sarà ancora di più, per avere l’opportunità di averlo tra le mani e aver potuto leggerlo nella sua lingua originale. È stato un vero piacere. 

CONTIÑOS DA TERRA de Manuel García Barros - RESEÑA

Contiños da Terra
de Manuel García Barros, escrito alá polos anos 30 do pasado seculo, é un libro distinto dos escritos ata ese momento polos escritores e intelectuais galegos: optimista, verdadeiro, no que o protagonista é o pobo, a xente do rural, coas suas miserias e alegrías. Ademais é un dos primeiros libros no que o autor tivo que vendelo indo da aquí a alá, el mesmo, sen intermediarios. Isto non é del todo certo. A primeira edición 

tivo lugar baixo os auspicios dos estradenses de Cuba e Bos Aires (páxina 9)

Deste libro vendéronse 1.000 exemplares. O que significa que dende o comezo o libro tivo moito éxito e non solo entre a xente a quen estaba adicado, tamén entre os intelectuais e xente da cidade, e mesmo entre os fuxidos. Só por isto debería ser lido Contiños da Terra de García Barros. Pero vouvos dar máis razóns para facelo.
Coas ganancias do libro García Barros meteuse no espiñoso mundo de editar de novo o libro, pero sen axuda de ninguén, soltanto do periódico Nós que, daquela tivo mesmo problemas para saír adiante. E comezou a aventura de vende-lo libro, caseque casa por casa, do Manuel: ás veces pagábanlle os libros, outras tentábano enlear, na vila vendeu bastantes e como di el

I ó resto tratei de buscarlle saída polas vilas da beira ou por onde cadrase (páxina 13)

Primeira razón para lelo: o escritor tivo que suar indo de aquí para alá vendendo o libro, coma tantos escritores actuais que deben traballar arreo e sós para tentar que alguén os lea. Non vos arrendades, García Barros atopouse na mesma situación.
Segunda razón para lelo: sobre todo os que teñen máis de sesenta anos, veránse representados nas penas e pesares do tío Martiño, de Xuana de Moroza, nos días da feria, nas argalladas dos feirantes de mala lei, nas correrías dos rapaces das aldeas cando ían de romería, nas pelexas entre os rapaces dunha aldea cando os da outra tentaban face-las beiras ás rapazas locais. ¿Es os do menos de sesenta, que fan? Pois lelo tamén, para recoñece-las súas raíces, a idiosincracia galega, a vella retranca do rural, unha forma de vida que hai moito que cambiou. ¿E logo o resto? Pois a lelo tamén, porque si naciches na cidade mais algunha que outra volta fuches do que nos 60 se chamaba ir de veraneo, recoñecerás en estas personaxes algunhas persoas que quizabes tratastes.
Terceira razón para lelo: decatarse da evolución do galego dende aqueles lontanos anos ata o de agora, das palabras que temos perdido e que quizabes deberíamos recuperar (darse fregas, faltriqueira e outras máis).
Cuarta razón para lelo: porque se debe facer un esforzo para entender unha lingua galega tan lontana da que se fala hoxe e iso fai un ben moi grande o cerebro.
Quinta razón para lelo (e xa paro): porque a retranca, a auténtica retranca, se atopa neste libro dende a primeira páxina ata a última, unha retranca que seica perdeuse na xente nova e que se debería recuperar porque fai parte da nosa alma galega e non se pode falar galego e entende-lo galego se non se usa la RETRANCA.


martes, 13 de septiembre de 2022

DIARIO DI UNO PSICOPATICO di Stefano Vignaroli - RECENSIONE

 
Di Stefano Vignaroli ne ho letto, e anche tradotto, i due libri precedenti del Commissario Caterina Ruggeri (Una tranquilla cittadina di provincia, Delitti esoterici) e sono diventata una vera tifosa di questa donna testarda, intelligente che, cosciente o meno, si tuffa nel suo lavoro come un gabbiano nel mare in cerca della sua preda, senza pensarci troppo. 
Aurora, la figlia di Stefano y Caterina, è cresciuta, capisce molte cose del mondo degli adulti e ha cominciato a cantare con l’aiuto del suo progenitore – veterinario -cantante di una jazz band. Come al solito, la tranquilla vita della famiglia si vede interrotta per i crimini misteriosi con qualche pennellate di misterio – esoterismo. A Stefano Vignaroli piace introdurre leggende e superstizioni della sua regione, Le Marche, nei suoi libri, e lo fa in maniera egregia. 
Sempre di fondo la figura di Federico II di Svevia e la sua storia, monarca del medioevo che ho scoperto grazie ai romanzi di Vignaroli, e le leggende che lo riguardano. In questo caso la storia della pietra bianca e la pietra nera che si attirano a vicenda, il Fine del Mondo, un’altra volta il Colle del Gioggo e il campo dei gigli, pieni di fantasia e magia. 
La storia comincia con la morte di una donna all’interno di una macchina che era insieme a una sua amica. Quest’ultima sopravvive ma non è affatto bene. Quello che all’inizio sembrava un normale incidenti diventa un assassinio premeditado: sembra che una mente afflitta da qualche malattia mentale è all’indietro di questo efferato crimine. 
Di seguito una donna tunisina e il suo fidanzato, e altri personaggi legati tra loro subiscono la stessa sorte. Caterina non saprá cosa fare e cosa pensare. Ogni volta che succede una di queste morte un piccolo libro con le copertine colorate in maniera diversa, appaiono accanto alle vittime.
A un certo punto questi crimini si incrociano con la storia familiare di Caterina, della morte del suo padre e la partita della casa familiare della stessa Caterina cercando di fare carriera nella Polizia, lasciando ai suoi due fratellini alla sua sorte, senza rimorsi.
Nel Diario di uno psicopatico ci sono tutti gli elementi che fanno della scrittura di Vignaroli uno stile unico, scorrevole, che sconvolge al lettore a tal punto che entra un dubbio: deve cominciare a leggere piano piano per godere della lettura oppure in fretta per arrivare al finale, sempre sorprendente, di uno dei suoi libri? Compete al lettore scegliere, io direi che ogni capitolo del libro ha il suo proprio ritmo, a volte rapido, a volte lento, e che chi lo sta leggendo deve adattarsi al ritmo che impone il romanzo. 
Nel Diario di uno psicopatico ci sono tutti gli elementi che fanno della scrittura di Vignaroli uno stile unico, scorrevole, che sconvolge al lettore a tal punto che entra un dubbio: deve cominciare a leggere piano piano per godere della lettura oppure in fretta per arrivare al finale, sempre sorprendente, di uno dei suoi libri? Compete al lettore scegliere, io direi che ogni capitolo del libro ha il suo proprio ritmo, a volte rapido, a volte lento, e che chi lo sta leggendo deve adattarsi al ritmo che impone il romanzo. 




lunes, 12 de septiembre de 2022

SABANA SALVAJE de Pier Read - Prólogo

 
Vaticano, mayo de 1975  

Finalmente he conseguido obtener audiencia con el Papa Paolo VI. Acabo de llegar al aeropuerto de Ciampino con mi jet que ahora ya utilizo muy poco. Me están esperando casi todos los idiotas que representan a mis empresas en Italia; son muchos, son demasiados, no recordaba que tuviese tantas bocas a las que dar de comer, debo revisar los organigramas. 
Ya pensaré en esto cuando vuelva a París. 
Entre los que me están esperando está el Cardenal Leon Etienne Duval, mi querido amigo de la infancia, fuimos juntos al seminario, luego, por razones que no me gusta recordar, fui expulsado antes de poder ser ordenado sacerdote. 
Ignoro a todas las sanguijuelas que me esperan, en cambio me paro para saludar a mi amigo Leon, que ha llegado con un coche con las insignias del Vaticano. A pesar de que sufro y me muevo vacilante con mis piernas, todavía consigo caminar, lo sigo hasta el aparcamiento, desde donde partimos para la Santa Sede. 
Leon me confirma que el Santo Padre nos ha concedido una cita y siente curiosidad por conocer mi proyecto, del que el mismo Leon tiene pocas y confusas informaciones. 
Mi confesor personal, el padre Gaetano, ha venido conmigo a Roma, de la que falta desde que el Papa Pacelli me lo asignó con el cometido de que fuese mi asistente espiritual. 
Es el único que, en el secreto de confesión, conoce todos mis pecados, que son muchos, de inenarrable crueldad y ferocidad. Lleva consigo el pesado volumen que sintetiza el proyecto que quiero mostrar al Papa. 
La policía italiana nos escolta hasta la entrada de la columnata de Bernini, permitiéndonos saltarnos colas, semáforos y todas las dificultades ligadas al caótico tráfico de Roma, ciudad que odio, junto con sus insignificantes, ruidosos, pendencieros y arrogantes habitantes. 
El Sumo Pontífice nos acoge en cuanto llegamos en sus aposentos reservados. En la sala privada están el Papa, el Secretario de Estado y su asistente personal, a mí me acompañan Gaetano y Leon. Me hubiera gustado un encuentro íntimo, sólo nosotros dos, pero me doy cuenta de que los allí presentes tienen un juramento de confidencialidad. 
Después de los saludos y las presentaciones, el Papa recita una fórmula donde nos invita a todos a dejarnos guiar por el Espíritu Santo. Finalmente, se me concede la palabra. Todos los presentes, sentados en cómodas butacas, escuchan lo que tengo que proponerle al Papa, uno de los hombres más ricos del mundo. Confieso que estoy emocionado, parece que haya vuelto a la adolescencia, a punto de examinarme por primera vez.

Santidad, le doy las gracias por haberme concedido un poco de su precioso tiempo, estoy aquí para mostrarle mi proyecto, para pedir Su aprobación y Su bendición. 
El tomo que Vos veis aquí posado sobre la mesa representa la síntesis de un proyecto que estoy estudiando, imaginando y meditando desde hace muchos años. 
El Proyecto se llama “Jerusalén liberada”.  

Percibo que tengo encima los ojos de todos los presentes, todos están atentos, el silencio es total. Continúo.

El proyecto se articula en diversas fases, de las cuales algunas ya se han ejecutado. He contactado con el Rey Hussein de Jordania, del que he obtenido un amplio territorio semi desértico donde deseo construir una ciudad de al menos doscientos mil habitantes, totalmente equipada con mezquitas, escuelas, clínicas, mercados, instalaciones para artesanos, un zoco estilo árabe, villas para los notables, chalecitos para la clase media y casas comunes para el pueblo. La totalidad de calles, aceras, líneas eléctricas, telefónicas, red de agua y todos los servicios de una ciudad moderna. 
Una vez que la ciudad sea habitable, comenzaremos a transferir a los musulmanes que hoy viven en Jerusalén Este, luego nosotros nos responsabilizaremos de renovar y restaurar las deterioradas y viejas casuchas de la zona evacuada. Tales edificios, una vez convertidos en modernos y habitables, serán vendidos a los cristianos que quieran mudarse a la Ciudad Santa 

El Papa escucha absorto, su Secretario de Estado pregunta cómo haré para convencer a los musulmanes.

Me doy cuenta de que esto podría representar un problema: hemos programado tres fases, en la primera procederemos ofreciendo dinero y una casa mejor que en la que ahora residen. Para aquellos que lo rechacen procederemos con una deportación forzosa y, finalmente, para los más obstinados recurriremos al viejo método utilizado en las antiguas cruzadas. 
 
Mientras suministro las lógicas y racionales explicaciones veo que el Santo Padre tiene los ojos cerrados, parece que se está adormeciendo, observo, sin embargo, que mueve los labios, está rezando. Continúo: 

A la luz de todo lo que he expuesto aquí, Le pido que bendiga el Volumen que encierra los detalles del proyecto; después de su Bendición y Aprobación, empezaré de inmediato

Pasan unos minutos de silencio, nadie respira, sólo se siente un amortiguado y lejano sonido de campanas. Finalmente el Papa abre los ojos, me mira con atención como si quisiese imprimir mi rostro en su mente; recita una plegaria en latín y me apostrofa de manera directa y sin posibilidad de equívoco: 

Señor Marcel. Nos nunca daremos Nuestra bendición y Nuestra aprobación a una moderna cruzada, no queremos repetir los mismos errores cometidos hace muchos siglos y de los que todavía ahora estamos pagando las consecuencias. Si usted se obstinase en poner en marcha una monstruosidad semejante, Nos nos veremos obligados a emitir una Bula Papal de excomunión.

Inseguro sobre sus piernas, se levanta y se aleja, vuelve a sus aposentos sin volverse y sin ni siquiera dignarse a saludarme o a darme la bendiciónMe he quedado atónito, desilusionado, amargado, luego me asalta una rabia feroz, emito un grito que creo que nadie nunca debe haber pronunciado dentro de las salas ricamente decoradas con frescos, cojo el volumen que había preparado para el Papa y lo arrojo al suelo. 
Gaetano se acerca, me coge de las manos, me acaricia con dulzura como se hace con un niño caprichoso, es el único que sabe cómo tranquilizarme, poco a poco vuelvo en mí. Me invita a arrodillarme y comienza una plegaria, a la cual me uno. 
El Cardenal Leon me invita a tener paciencia, quizás el futuro Papa sea más accesible. 
Puede. 
En el año 1978 Paolo VI muere; antes de ir a Roma veo al Cardenal Duval, mi amigo, lo exhorto para que convenza al cónclave para que elija un Papa más moderno y que quiera dar un giro definitivo a la historia de la Iglesia de Roma. Naturalmente me recuerda que es el Espíritu Santo el que guía las mentes de los numerosos cardenales: que se haga Su Voluntad 
La fumata bianca1 anuncia la elección: ha sido elegido Luciani, un cardenal desconocido, no estaba incluido entre los papables y entre aquellos que tenían posibilidades de ser elegidos. Es cierto que en el cónclave, quien entra papa, sale cardenal, confirmando que los pronósticos casi siempre se incumplen. 
Toma el nombre de Giovanni Paolo I, como queriendo aunar en su persona las características de los dos Papas anteriores. 
Es un papado breve y anodino que deja ninguna huella de su paso. El Padre Eterno ha creído oportuno llamarlo enseguida con él antes de que crease algún problema. 
De nuevo se repite la liturgia del Cónclave; es elegido un joven polaco, toma el nombre de Giovanni Paolo II, siguiendo a su predecesor. 
Es joven, parece ambicioso, es polaco, nación de la que proceden los católicos más convencidos y practicantes, fueron los polacos los que salvaron a Viena de los ataques de los musulmanes. Tengo esperanzas en que mi proyecto pueda obtener la aprobación tan deseada.

Vaticano, 1979

Es septiembre del año 1979, siempre gracias a la intercesión de Leon, finalmente el nuevo Papa me concede la audiencia tan esperada. 
Llego a Roma, esta vez en silla de ruedas, mis piernas ya no quieren sostenerme. Después de una pequeña espera soy admitido en presencia de Su Santidad. 
Quedo sorprendido al constatar la juventud y el espíritu batallador que lo anima; después de las frases de rigor, los saludos y las presentaciones, pido poder mostrar mi proyecto. 
Repito todo como en la audiencia anterior. Al principio la propuesta de construir y permitir el uso de toda una ciudad le ha impresionado positivamente, lo ha considerado una forma de beneficencia a gran escala. 
La situación cambia cuando pronuncio la palabra deportación; da un bote sobre la silla, da la vuelta alrededor de la mesa, se me acerca rabioso, apunta su grueso índice a pocos centímetros de mi rostro y me dice que deje enseguida la Santa Sede, nunca jamás dará su beneplácito a un proyecto tan obsceno, amenazándome con la excomunión. 
Me controlo, no reacciono, otra derrota, otra desilusión. Pienso con amargura que el Papa es joven, ni siquiera puedo esperar que muera antes que yo, que soy de edad avanzada. 
La Iglesia de Roma está dirigida por Papas incapaces, sin una visión de la historia y de su papel en el mundo, mientras que los musulmanes son cada vez más, año tras año, nosotros, los católicos, nos escondemos detrás de viejas y superadas fórmulas de tolerancia y misericordia. 
Necesitamos un guía distinto y más emprendedor. El Papa polaco no es el adecuado para guiar a una Iglesia que quiera reivindicar una función de guía en el Mundo. Este Papa no puede y no debe permanecer mucho tiempo en el solio de Pietro, si el Padre Eterno no interviene acortando su vida, deberé ponerle remedio. He comenzado a estudiar una solución.  


Vaticano, 1981 

Después de la decepcionante audiencia con el Papa polaco en septiembre de 1979, he asumido la derrota, pero no he renunciado al proyecto. 
Estoy pensando en proceder incluso sin la aprobación del Vaticano. Sería un salto al vacío, podría construir la ciudad ideal donde poder transferir a los musulmanes pero no podría quedar vacía para que se marchitase. Debo seguir un camino distinto, cada vez que pienso en ello, me pongo malo, tampoco hablo de esto durante el sacramento de la confesión. 
Es algo que me roe las entrañas. Finalmente lo reconozco: debo hacer que eliminen a este Papa demasiado joven que se opone a mi proyecto. 
Necesito un nuevo Pontífice, más audaz, más interesado en la difusión de la Iglesia de Roma. 
La supresión del Papa debe ocurrir en la plaza de San Pedro, por parte de un musulmán para soliviantar la indignación popular cristiana. 
Tengo un viejo contacto en Bulgaria, lo conozco como Slutanu, formaba parte de las agencias de espionaje de aquel país, ahora está jubilado. 
A través de extraños e inconfesables canales llego hasta él, naturalmente no conoce ni conocerá jamás mi identidad. Le expongo mi proyecto, habrá una compensación de un millón de dólares, si un sicario, musulmán, sigue correctamente la tarea, la mitad anticipadamente y la otra mitad a trabajo acabado. 
Tiene el hombre adecuado, se llama Ali Agca, es turco, pertenece a una banda de locos llamada Lobos Grises que aspiran a la conquista del Mundo en nombre del Islam. Se fija la fecha para el último domingo de abril; por desgracia ese día llueve a mares en Roma, así que el Papa se queda en sus aposentos; la fecha se traslada, será dentro de dos semanas. 
Llega el 13 de mayo de 1981, data fatídica para la ejecución de mi proyecto. Estoy conectado al canal de televisión del Vaticano, el Papa recorre la plaza, un altercado en una esquina me dice que mi hombre ha cumplido su trabajo. 
El Papa se desploma, luego su coche parte como un rayo y desaparece de la pantalla. 
Espero nervioso, luego, poco a poco, comprendo que ese estúpido musulmán ha fracasado, el Papa está vivo, sólo está herido; después de unos días lo dan de alta en el hospital. 
El sicario es arrestado. 
Me pondría a llorar: mi proyecto está, definitivamente, muerto.

Ver en Amazon


LA CITTÀ DELL'ASSEDIO di Luca Buggio - RECENSIONE

 
La cittá dell’assedio è il secondo libro della trilogia di Luca Buggio sull’assedio a Torino nel XVIII secolo. Ritorniamo a incontrarci con Luigi, Laura, Gustìn e altri personaggi che abbiamo conosciuto nel primo libro, La città delle streghe. Adesso Torino è davvero in pericolo e, allo stesso tempo che le bombe caddono su essa e la Cittadella, una serie di efferati assassinati si espandono ovunque, famiglie intere spariscono senza lasciare traccia, come se non fossero mai esistite; l’Ordine del Drago, di cui abbiamo avuto delle notizie nel libro precedente, cerca il Potere e la Gloria, esseri sovraumani camminano tra gli uomini e donne della città, che non si rendono conto della sua esistencia.  Su e giù, nella superficie e nel sottosuolo della città di Torino, si svolge una battaglia a morte tra quelli che vogliono distruggerla e quelli che vogliono diffenderla. E nel bel mezzo di questa lotta Gustìn e Laura, e la famiglia della ragazza. 
Luca Buggio ha scritto un libro rotondo, nel senso che non fa una piega, con personaggi che crescono, si transformano, vanno avanti, sia fisicamente sia mentalmente. Per scrivere un romanzo storico vero bisogna documentarsi, leggere un sacco di libri prima di cominciare anche con la prima stesura del romanzo, questo si vede proprio in questo libro e anche nel primo e nell’ultimo di questa trilogia. L’immane lavoro di documentazione di Luca Buggio fa sì che possiamo vedere proprio la città distrutta o quasi distrutta, che possiamo afferrare in maniera perfetta ogni vicolo, ogni piazza e ogni abitazione. 
Ma, come al solito, la vita segue e Luca Buggio con poche parole riesce a descrivere questo ambiente di falsa tranquillità: 

Nell’aria risuonavano le voci dei torinesi, spezzate ogni tanto dagli echi delle cannonate. Le massaie appendevano i panni ai balconi e alle finestre, i garzoni percorrevano le strade con i sacchi sulle spalle, i bambini giocavano alla guerra” (pagina 97).   

Lo sacro e lo profano, la realtà e il mondo degli spiriti, della superstizione, permea ogni pagina del libro in maniera egregia e riesce a fare che il lettore si senta parte di questo mondo che è esistito realmente e che è anche prodotto della mente dell’autore e anche della psiche collettiva dei torinesi. Come dice Rosina nella pagina 123:  

I Santi sono in mezzo a noi. In ogni momento, anche adesso, combattono le forze del Maligno per proteggerci”.  

Ma questa è un’altra storia.