Próxima presentación del libro Patacas e máis patacas

Las páginas perdidas, próximamente en Amazon

Buenos días a todos.
La edición en papel de la traducción del libro de Ugo Nasi Le pagine perdute, estará en pocos días disponible en Amazon con el título Las páginas perdidas. Es una novela de misterio muy entretenida con la que disfruté muchísimo mientras la traducía. Espero que a vosotros os guste tanto como a mí.

A rebelión

Tiña que pasarme xustamente a min, ó longo da miña vida atopei unha morea de feitos absurdos pero ¡o ocorrido aquela mañá...rebordaba toda lóxica! Cóntoo para desafogarme aínda que non espero que me crean, a maioría das persoas pensarán que toleo e estou por darlles a razón, aínda que non caiba dúbida da miña cordura entendo que pensen deste xeito sobre min.

Aquela mañá erguinme optimista, malia que de mañanciña tiña unha cita co meu odontólogo, unha cousa que soe pórme moi nerviosa. A causa da miña ledicia era que estreaba coche. Levaba unha semana esperándoo, un Porsche novo. Puiden permitirmo por mor dunha herdanza que caera nas miñas mans hai uns meses. Almorcei de abondo e logo saín da casa, fun ó garaxe que había en fronte, saudei ó encargado e introducinme no coche, apertei suavemente o acelerador e, dicindo adeus, subín a costa ata a beirarrúa. Aproveitei que era moi cedo, e tamén que vivía nunha rúa pouco transitada, para probalo, pisei a fondo o pedal e... escoitei un lamento:

-¡Ai! ¡Non tan forte! Fasme dano.

Mirei, abraiada, á dereita e esquerda pero non vin a ninguén, o sobresalto fixérame reduci-la velocidade. Crendo que a imaxinación me xogara unha mala pasada, encollín os ombreiros e proseguín a marcha, volvín a escoita-lo laio:

-¡Eh! ¡Dixen que non tan forte!

Freei. Non estaba toleando, esta vez oíra con claridade o reproche pero na rúa non había ninguén.

-¡Aquí abaixo! ¡Estasme a pisar!

Nada.

-¡Aquí, debaixo do teu pé!

¡Incrible! Levantei o pé e alí estaba o acelerador movendo a súa boca, se pode chamarse desa maneira a unha fenda que había no medio da goma.

-¿De que te estrañas? ¿Seica non falas ti? Si, son o teu acelerador, pero iso non te dá dereito a maltratarme.

-Perdoa, pero endexamais atopei un coma ti.

-Todos somos así pero gardámo-las formas, ó menos a maioría das veces; outros compañeiros permanecen mudos toda a súa vida. Os seus donos son demasiado irascibles como para comprendelos.

-¿E por que estraña razón ocorreu que quixeses comunicar comigo?

-Tes boas referencias.

-¿Boas referencias?

-O Sindicato Libertario de Aceleradores, coñeces unha morea de asociados e eles avaláronte.

-¡Recoiro! Pero se endexamais tiven un coche ata hoxe.

-Pero os teus amigos si, e cando un deles estaba bébedo de abondo eras ti quen conducía.

¡As sorpresas que te depara a vida! Aquí estaba parada na metade da estrada falando cun anaco de goma; non me entendades mal, non posúo prexuízos de ningún tipo pero, mesmo para alguén tan aberta de mente coma min..., era algo bastante insólito. Pero Isolda, comprensiva, díxome:

-Se estás preocupada polo convenio...

-Non, non, estou cos traballadores, por suposto. É unha cuestión práctica, e moi importante dende o meu punto de vista. Se non podo pisarte ¿como vou ó traballo ou ó médico?

-Si... claro, ti fuches sempre unha boa compañeira: non podemos facer unha folga ou asociarnos coa U.A.S.F.

-¿Que é iso?

-A Unión Anarquista do Sistema de Freado; moitos homes e mulleres despénanse por un precipicio cando o S.L.A. e a U.A.S.F. chegan a un acordo, xeralmente son malas persoas e só chegamos a eses extremos nunhas poucas ocasións e despois dunha longa pescuda e un xuízo previo á sentencia.

-Pois si que estades organizados.

-Axiña coñecerá o mundo as nosas reivindicacións, levamos tempo de abondo escravizados. ¡Basta xa de aldraxes e malos tratos! ¡Queremos facer vale-los nosos dereitos! ¡Non a imposición dun tipo que quere ver á súa moza, que vive a 300 quilómetros da súa casa, e tortúranos duramente con tal de chegar nunha hora! ¡Non a existencia de mecánicos torturadores que nos estragan a cotío para logo arranxarnos e sacar máis diñeiro ó parvo que nos puxo nas súas mans! ¡Non ós sádicos que nos fan traballar máis de 500 quilómetros ó día cando van de vacacións! ¡Non a...!

-¡Acouga, acouga! –interrompinlle- entendo a vosa postura, calquera cun pouco de conciencia faríao pero vivo a 50 quilómetros da cidade e debo ir a ela tódolos días.

-Non che preocupes, axudarémoste, a ti e a tódalas persoas coma ti, mailos demais xa poden ir tremendo pois axiña nos rebelaremos e non teremos compaixón cos nosos inimigos ou os dos nosos amigos. E unha nova era xurdirá...

E estivo falando deste xeito durante horas, tanto dixo que perdín a cita co dentista e cheguei tarde a outra que tiña para cear. Realmente Isolda comportouse marabillosamente comigo, a partir dese día só tiña que sentar e dici-lo meu destino; ela, xunto co resto da O.C.A (Organización de Compoñentes do Automóbil), ocupábanse de que non chegara tarde a ningures e endexamais tiven un accidente, nin sequera unha rozadura.

Hai moitos anos disto; agora, a piques de morrer, aviso a todos aqueles que, dunha ou outra maneira, demostraron un comportamento desaprensivo co seu coche. Aínda están a tempo de rectificar, a rebelión non tardará en chegar, é practicamente inminente, e non terán piedade.

Divieto di acceso ai cani ma...

Mancano dieci minuti per ritornare a casa ma Luigi è entrato nella trattoria perché ha fame. Guarda il panino di prosciutto cotto e gorgonzola che c’è sul tavolo. Proprio in questo momento entra nel locale una donna con un cane. Rimane soltanto un tavolo vicino a lui, e qui si siede lei, e anche il cane. È un cane grosso e bello, anche se a lui non piacciono i cani riconosce la bellezza di questo animale.

Luigi comincia a mangiare il suo panino. Il cane lo annusa e lo guarda insistentemente. Sembra che la donna non se ne renda conto.

Luigi si guarda attorno, legge un cartello di divieto di acceso ai cani. Lascia il panino sul piatto e dice:

-Scusi, non vorrei sembrarLe scortese, ma c’è un cartello di divieto...

 La donna, senza guardarlo, dice:

-Perché non si fa gli affari Suoi? Prego, camariere un caffèlatte.

Luigi, stupito per la risposta, non sa cosa rispondere. Il cane ficca i suoi occhi sul panino. Luigi ritorna a parlare:

-Scusi, non so se mi sono spiegato. Il suo cane mi disturba e c’è un cartello di divieto di...

La donna lo fissa minacciosa e subito chiama il cameriere che le si avvicina in fretta.

-Quest’uomo mi dà fastidio. –dice la donna.

Il cameriere prende Luigi per un braccio e lo porta via. Luigi, fuori già dalla trattoria, domanda al cameriere:

-Ma perchè? Lei porta un cane e c’è un divieto di acceso ai cani. Non capisco niente.

-Lei è la proprietaria e può fare quello che vuole. Mi dispiace, ma non posso fare un’altra cosa. –gli risponde il cameriere. –Non ritorni, La prego.

-Non lo farò per niente. –dice Luigi che ha visto attraverso dalla finestra come il cane ha mangiato il suo panino.