O cirme da princesa, terceira parte

O castelo converteuse nunha gaiola de grilos, o primeiro en aparecer foi o seu home a quen tentei rexeitar do lugar, pois sabía canto a amaba e non ía a atura-lo espectáculo da súa dona morta estrangulada e das paredes cheas de sangue, non sabía se dela ou do asasino.

Pronto o corredoiro encheuse de xente que desexaba saber que pasara; eu tamén estaba consternado pero alguén tiña que mante-la calma e, sobrepoñéndome ós meus sentimentos persoais, asumín o meu papel de médico e non deixei que ninguén pasase máis aló da porta. Pecheina e fun a chamar á policía; logo, mentres esperabamos falei co conde Pietro na biblioteca e dille a desafortunada nova, ó pobre deulle un ataque de nervios como non vira nunca nun home.

Como sabe todo o mundo a policía estivo meses tentando descubrir ó asasino e non logrou nada: interrogou ós 250 invitados, ós fillos do matrimonio, ós 100 traballadores que durmían no castelo, ós meus pais e irmáns, á cociñeira e ós seus axudantes, ós serventes da casa, e mesmo ó fillo dun veciño que estivera polón serán para pedirlle ó conde un libro prestado. Tamén investigaron o pasado de todos eles pensando, se cadra, que alguén non era quen dicía ser e entre eles podería atoparse algún inimigo de Isabella. ¿pero como ía ter inimigos Isabella se era a muller máis amable do mundo?

O que máis me estrañou de todo foi a actitude de Estefanía, disque non a coñecía moito, case toda a súa infancia estivo separada dos seus pais en internados de Inglaterra ou Suíza, e só viña cando as vacacións: é dicir, un mes ó ano. Os pais de cando en vez ían a visitala estivese onde estivese, pero eu intercambiara moi poucas palabras con ela, aínda que sempre pensei que adoraba ós seus pais. O que estaba a pasar é que nos derradeiros días atopeina moi cambiada. Coidei que era polos nervios do compromiso e polos preparativos que quedaban por facer ata o momento da voda, seica xulgara mal o seu carácter. De calquera xeito non me parecía moi natural o seu comportamento; chorou e todo iso cando se apercibiu da morte da súa nai pero presentía que aquelas bágoas non eran sinceras, que mesmo sentía alivio pola morte de Isabella. Non podía ser, debía estar confundido, e en certo sentido o estaba.”

-A verdade é que polo de agora non vexo moita emoción neste asasinato- dixen, parando de ler- calquera novela ten máis acción que isto.

-Aínda non chegaches ó mellor, e lembra que isto non é ficción senón un caso real. Vas ter que deixalo para mañá, senón imos ter que xantar aquí e estou máis que farto dos bocadillos. Levo catro días tomándoos e gustaríame ter un coitelo e un garfo entre as mans para variar- respondeu Roberto, mentres recollía o derradeiro informe e o deixaba nunha bandexa cun letreiro que dicía “revisados”. Este home tiña a mente cuadriculada, quería levalo todo con tanto orde que ás veces perdíase nunha morea de carteliños por tódolos caixóns, xa fose na súa casa ou na comisaría.

Mentres xantabamos non falamos máis do abraiante suceso, segundo el, que fora resolto dun xeito tan estraño ó atopa-los papeis ó home do Retiro. Falamos sobre os seus fillos e sobre a miña compañeira; aínda que eu non tiña nin a máis remota idea sobre o agasallo que ía mercar, Roberto xa llo comprara. Pero non quixo dicir que era.

O resto do día transcorreu sen novidades; cheguei cedo a casa. Carme estaba poñendo a mesa. Preparara un rolo de carne esmiuzada e pastel de chocolate con marmelada de cereixas. Estaba moi leda. Gustáballe moito celebra-lo seu aniversario, e se dous días antes xa estaba a traballar deste xeito na cociña non podía imaxinar o que tería preparado para ese día.

-Non te molestes en buscar un sitio para cear- dixo Carme mentres servía a carne coas patacas ó forno,- imos facer na casa unha pequena festa, xa chamei a uns cantos amigos.

-¿E non preferirías que fóramos só nosoutras dúas?- dixen, pois non me atopaba con moitas ganas de troula.

-¡Veña, ho! ¡Imos ser só media ducia de amigos! ¡Xúrocho!

Non sabía se crela, a derradeira vez que fixo unha festa non houbo que chamar á policía porque estaba eu na casa para pór un pouco de orde, e xuntara a case trinta persoas e tamén xurara que só ían vir media ducia de amigos.

Sempre acababa facendo o que lle petaba, non podía negarlle nada, era a miña debilidade. Ben, ¿por que non?, Roberto tamén estaría e seriamos dúas as persoas sensatas na reunión de tolos que se aveciñaba.

Estivera no ximnasio esa tarde e invitara a un par dos seus compañeiros, se cadra virían coas súas mozas. Non falamos moito máis durante a cea. Logo estivemos a ver un pouco a televisión. Eu estaba cansa e fun a ler á cama; ela quedou un anaco máis.

Cando saín da casa ó día seguinte pola mañá díxenlle que non ía vir a xantar, que vería outra vez a Roberto e que non fose curiosa que xa lle contaría a que viña tanta reunión. Estaba intrigada por como continuaría a historia do crime da princesa. Ía ser unha mañá tranquila, seica tranquila de máis, pois tiña que escribir uns cantos informes que tiñamos atrasados o meu compañeiro e máis eu; era o que menos me gustaba do meu traballo e sempre estaba propoñéndome ir facéndoos a cotío pero o meu carácter preguiceiro podía máis que tódalas miñas boas intencións en canto a levar unha orde no meu traballo. Sempre se me acumulaban unha morea de papeis e logo tiña que estar dous días dálle que te pego coa máquina de escribir, e non era precisamente rápida con ela.

Así que pasei a mañá máis aburrida que imaxinarse poida, desexando que chegase o momento de ver a Roberto; e, como sempre adoita ocorrer, canto máis queres que o tempo pase rápido máis lento vai. Foi xusto cando estaba a pasa-lo informe máis divertido de todos, aquel que trataba da señora de sesenta anos que mordera a un can que gruñiu ó seu neto, algo incrible, ¿non si?, cando me decatei que xa chegara o momento de ir a ver ó meu amigo.

Hoxe estaba de moito mellor humor que onte; polo menos non berraba a ninguén nese intre, nin en persoa nin por teléfono. Petei na porta e sen espera-lo seu permiso entrei de seguido.

-Hoxe non imos poder xantar fóra pero un compañeiro traerá dentro dun anaco comida chinesa, sei que che gusta e a min tamén. Polo menos non serán emparedados nin bocadillos. O informe téñoo gardado, non tardará en chegar e non quero que vexa que alguén alleo a esta comisaría o está a ler. Isto que estou a facer é un favor persoal e fágoo porque sei que es unha persoa moi discreta.

-Roberto, non fai falla que digas iso, xa sabes que non vou contar a ninguén nada disto. Falando doutra cousa, xa sabes que Carme quere facer unha festa polo seu aniversario coa “media ducia de amigos” de sempre.

-Sí, seino –dixo dando un suspiro- e espero que esta vez non monten ningunha lea importante.

Petaron na porta e, despois de da-lo seu permiso Roberto, entrou un compañeiro con dúas bolsas cheas de caixas do restaurante chinés da esquina; Roberto pagoulle e o xove policía marchou pechando a porta. Primeiro xantámo-la comida que consistiu en “tenreira con brotes de xudías”, “polo con améndoas”, “porco agridoce”, “arroz tres delicias”, “rolos de primavera” e algunha cousa máis que esquecín.

O aniversario de Carme foi tan rechamante como temía; a “media ducia de amigos” non chegaron a vintecinco pero semellaron un batallón de infantería, pois os amigos do ximnasio, que eu non coñecía, resultaron ser uns rapaces deses que lles gusta a música de Deep Purple e demais, trouxeron, non só ás súas mozas, senón a uns cantos amigos da súa mesma ralea, no bo senso da palabra, e acabou tronando dentro da nosa casa. A cousa non pasou a máis porque aí estabamos Roberto e máis eu para impedilo pero non por falta de ganas. Nós faciámo-los cegos cando algún deles fabricaba un porro, pero non estabamos dispostos a que a cousa fose máis aló duns sinxelos canutos e dun pouco de barullo coa música. O que non puidemos evitar foi que emporcallaran a casa de tal xeito que o día seguinte non a recoñecía de puro porca que estaba: queimaduras na alfombra, vasos de plástico ata no cuarto de baño,( o cal foi víctima dunha inundación por mor dunha topada dun dos invitados co lavabo, o cal saíu do seu sitio e deixou o chan que semellaba a piscina municipal ata que logramos atopa-la chave da auga e pechala), o sofá do meu estudio manchado dun líquido moi sospeitoso ( preferín non indagar na súa natureza) cunha morea de cabichas de cigarro molladas ó seu carón, as poucas plantas que había na terraza cheas de cinza dos cigarros e o chan pegañoso de ron e outras bebidas de alta gradación, anacos de empanada e de bocadillos nos sitios máis insospeitados (non sei que faría un longueirón debaixo da almofada do meu dormitorio porque coidara que pechara ben esa porta), ata uns calcetíns no microondas, e non eran de ningunha de nosoutras dúas. Recollín todo como puiden e saín para o choio. Durante uns días Roberto non podería verme pois os compañeiros italianos viñan esta mañá e tiña que facerse cargo deles mentres arranxaban  tódolos papeis para a extradición do cadáver e tamén estaba o asunto de investigar quen puido asasinar ó home atopado por min e mailo meu compañeiro. Xa chamaría cando puidese verme.

Os italianos tiveron ocupado ó meu amigo toda unha semana, tempo que aproveitei para xantar a metade dos días na miña casa e o resto para falar coa xente da rúa, a quen ultimamente tiña esquecida por mor do misterioso acocho do Retiro. E digo misterioso porque ninguén soubo darme razón do que puido ocorrer, e iso que falei coa maioría dos homes e mulleres que dormen nos arredores do parque, e mesmo algúns deles dentro del, agás un medio tolo que me dixo que vira a estatua do Anxo Caído zurrándolle a badana a un home.

Faltaban poucos días para que rematase o mes o que significaba que pronto cobraría o meu soldo e que mercaría unhas cantas cousas para a casa e algunhas novelas de crimes nalgunha librería de vello; pero os meus plans se estragaron por mor dun paspán que tiven que perseguir por Callao por roubarlle o bolso a unha muller: quixen derrubalo e saltei ás súas pernas; batino pero tamén rompín un nocello por caer dun mal xeito. Agora tería que estar na casa unha longa tempada e non podería continuar lendo “O crime da princesa”. Xa lle puxera título e todo; semellaba un deses reporteiros que tan pouco lle gustan a Roberto.

Agora ía ter que estar na casa todo o día, tombada no sofá lendo ou vendo a televisión, soa case todo o tempo porque Carme, e díxenllo eu, facía a súa vida normal indo o seu traballo nunha gardería, ó ximnasio e a clase de informática, e só estaba as horas das comidas e pola noite a partir das once. Levaba xa dous días dándolle ó mando do televisor e aburrindo coa miña inactividade cando chamou Roberto, collín o teléfono e contoume que os italianos xa marcharan, que o caso estaba resolto e que pasaría esa noite a verme xa que Carme hai días que o chamara ó traballo para contarlle o que pasara pero que non puido antes falar comigo porque estivo moi ocupado cos policías estranxeiros.

Estiven toda a tarde desacougada pensando en cal sería a solución o crime, tanto o da princesa como o do home de Madrid, e comíanme os nervios vendo que non chegaba a hora en que aparecese Roberto para contarmo todo.

Collín un libro de encrucillados e púxeme a facer un moi longo. Cando estivese a piques de rematalo seguro que chegaba Roberto. Ás oito e media soou o timbre e, pouco a pouco, axudándome cos mobles cheguei ata a porta e abrin ó meu amigo. Logo el axudouna a deitarse de novo onde estaba a pasa-los dous últimos días. Puxo unha butaca preto do sofá e dixo ela:

-Se cadra, poderías face-la cea; morro de fame, non me podo mover do sofá porque aínda non trouxo Carme as muletas.

-Farei o que poida, e ¿como vas ó baño?

-Saltando, co pé en alto. Non sei como non caio e manco a outra perna.

-Imaxino que tolearás por coñece-lo final da historia da princesa e a identidade do asasino-dixo Roberto mentres ía a cociña.

-Será dos asasinos: o da princesa e mailo do home do Retiro.

-Non, só é un asasino. Eu, que sabía o final da primeira historia, quedei moi abraiado ó descubrir que era a mesma persoa, pois non seguiu a mesma pauta nos dous crimes, e non é moi normal iso. Pero claro, a primeira víctima foi producto dun arrouto que lle deu de súpeto, xa que non desexaba matala senón asustala. A segunda vez que actuou o fixo premeditadamente. ¿Paréceche ben un ovo fritido con patacas e touciño entrefebrado? É todo o que podo atopar nesta neveira.

-Esta Carme é tremenda, outra vez esqueceu ir ó mercado; que lle imos facer, o que sexa pero axiña.

-Os compañeiros italianos deixáronme a traducción que fixemos; aínda que por agora non podemos facela pública ata que o asasino estea na cadea, o que será moi pronto, sí te podo xa mostrar con total impunidade o relato. Así que, para que non aburras, tróuxencho. Aquí o tes. Vou a cociña, a ver se xa están as patacas.