O crime da princesa, cuarta e última parte

Mentres el estaba a argalla-la miña cea eu púxeme a botar unha ollada ós papeis, quedábame moito por ler pero como non podía ir a ningures se cadra nun día a miña curiosidade quedaría satisfeita. Ó pouco Roberto chegou cunha bandexa coa comida para el e para min. Ceamos en silencio e rapidamente, non falamos máis do caso; prendín o televisor e estivemos a ver unha serie de policías que poñían en Telecinco ata que chegou Carme, que viña tan amolada do ximnasio que, segundo dixo, só ía tomar un vaso de leite e deitaríase de contado. Roberto quedou ata o final da película e logo marchou, prometendo vir ó día seguinte. Eu, como durmira polo serán, non tiña agora sono así que collín os papeis que trouxera o meu amigo, busquei onde quedara a derradeira vez e proseguín a lectura:

“O viúvo non estaba para moitas lerias así que tiven que ser eu quen se fixese cargo dos preparativos do enterro de Isabella; tódolos traballadores foron despedidos e só quedaron os invitados que trocaran a súa vinda a unha petición de man por un enterro. Ós tres días celebrouse a cerimonia, viñeron moitos máis parentes e coñecidos dende tódalas partes do país e tamén xente dende Francia e máis España. Isabella foi enterrada no seu sitio preferido: debaixo dun fermoso e grande carballo, onde, nas tardes de verán, sentábase a ler ou a escribir no seu diario. Despois da cerimonia e de da-lo pésame á familia os invitados marcharon. O conde non se decataba de nada do que pasaba ó seu derredor, cando vía a alguén pola casa preguntaba por Isabella, se tardaría en chegar do seu paseo a cabalo ou das súas compras á cidade. Daba tanta mágoa velo camiñar coa cabeza baixa e facendo plans para as vacacións coa súa muller, cando foran a ver á súa filla ó internado, que ninguén ousaba lembrarlle que a súa dona morrera hai catro días e que a súa filla era xa unha moza que casaría cando rematase o loito pola súa dona.

Xusto á semana do enterro o avogado da familia, que era tamén un curmán de Isabella, leu as derradeiras vontades da defunta. Todo foi moi solemne, como sempre ocorría nesta familia nas grandes ocasións; foi na biblioteca, e non houbo ningunha sorpresa: unha parte da fortuna ía parar ó seu marido e outra ós fillos. Só houbo unha cláusula un pouco estraña: a familia debería agasallar como mellor soubese a unha parella de xemelgos, un home e unha muller, que chegarían quince días despois da súa morte. Endexamais soubemos quen eran porque non apareceron.

Dende a morte da miña querida amiga dáballe voltas á cabeza tentando descubrir quen era o asasino. Pensei na súa filla Estefanía, sabía que adoraba ós seus pais pero tamén que de rapariga caera e danara a cabeza, e por mor diso sufría episodios de esquizofrenia, e cando lle daban,  sen podelo evitar, arremetía contra o primeiro que tivese diante dela, xa fose unha cousa ou unha persoa. Negábame a considerar esta posibilidade. Tamén podía haber sido calquera dos serventes; aínda que Isabella era unha boa muller e a maioría das veces trataba ós seus serventes dun xeito considerado, tamén é verdade que era unha aristócrata moi rica e conservaba certos prexuízos cara ás persoas que traballaban para ela e, a miúdo, sen se decatar, abaixábaos. Sei de certo que tivo rifas cun dos meus irmáns, quen era agora o xardineiro xefe, pero Paolo, aínda que de xenio forte, sei que é incapaz de facer dano a ninguén. Tamén sei que reprendeu á cociñeira a véspera do seu aniversario por mor dunha comida que non lle gustaba como a fixera, pero non penso que, aínda que a cociñeira sexa o demo, poda ser unha asasina. Co mordomo tamén tivo as súas disputas; morreu ó pouco de facelo Isabella, era un home vello que herdara o traballo do seu pai e, ás veces, comportábase dun xeito impertinente coa miña amiga, como se fose el, e non ela, o dono do castelo. Isabella apreciábao pero non consentía, (aínda que lle consentía moito en lembranza do seu pai, pois foran compañeiros no exército), que se entremetese na súa vida privada aconsellándoa, por exemplo, sobre como tratar á súa filla. Pero non coido que tivese forzas de abondo para asasinar a Isabella, nin penso que tivese motivos para facelo pois, á pesar de tódalas súas diferencias, respectábanse.

Coa súa doncela tamén tivo os seus máis e os seus menos, ...”

Cando espertei era xa pola mañá e tódolos papeis estaban polo chan ó meu carón; era moi cedo, pola fiestra podía ve-lo edificio de enfronte envolto en sombras, pero xa semellaba que estaba a clarear, Carme aínda non se erguera, senón escoitaría a súa cantaruxada si estivese no baño. A pesar de todo non me doían as costas nin collera friaxe por durmir sen un cobertor. Como puiden fun a cociña e fixen un café, tiña que chamar a Roberto en canto puidese.

Non o puiden localizar, foi el quen chamou preto das doce para dicirme que os seus compañeiros ían facer unha festa polos seus vintecinco anos como policía, a el non lle facía moita gracia pero os vía tan ilusionados que non podía negarse.

-¿Como vas coa historia da princesa?

-Non avancei moito porque quedei durmida, se cadra hoxe rematarei con ela. É unha mágoa que no meu estado non poda moverme para ir a esa festa.

-Eu tamén o sinto, pero non te preocupes que pasarei a verte e falaremos da historia. Deica logo.

-Deica logo.

Despois do almorzo, como só tiña que descansar e non podía facer moitas cousas, tornei a deitarme no sofá, prendín o televisor e cheguei a ve-lo final dunha desas series que poñen de mañanciña. Logo, mentres daban as primeiras noticias, volvín cos papeis.

“Coa súa doncela tamén tivo os seus máis e os seus menos, por puras parvadas de muller presumida, e a súa máxima crueldade coa rapaza era chamala “parva” de cando en vez. E, aínda que para min iso non sería un motivo, hai xente moi susceptible que seguro que non a aturaría tan ben coma min. De calquera xeito resulta difícil imaxinar a unha rapaza de vinte anos, pequerrecha e de corpo fino tentando estrangular a unha muller que é unha cabeza e media máis alta que ela e o dobre de rexa. Pero claro, nun arrouto de furia calquera e quen de facer as maiores barbaridades.

Entre os invitados había algúns que, aínda que no presente disfrutaban dunha boa posición, case estiveron a piques de arruinarse por mor dos antollos de Isabella; eran uns cabaleiros da vella escola, dos que pensaban que unha muller se enguedella dun home se este lle merca xoias e demais lerias caras. A miña amiga deixábase querer, a costa da fortuna allea. Se cadra algúns deses cabaleiros non o eran tanto.

Por máis que lle daba voltas o asunto non avanzaba nas miñas pescudas; tentei interrogar ós principais sospeitosos dende o meu punto de vista: a cociñeira enfadouse comigo, a doncela púxose a chorar, o mordomo miroume como se fose un extraterrestre e os invitados que eu pensaba que podían se-lo asasino tiñan coartadas perfectas. Comentei todo isto co sogro de Estefanía e díxome que el pensaba que podería ser calquera deses vagabundos que sempre hai no campo. A min non me convencía esta razón. Pasara un mes dende tan infausto suceso, eu estaba no meu cuarto pensando en Isabella, na noite da súa morte, e coidaba que fora unha noite moi semellante a esta; custoume  moito concilia-lo sono e cando o fixen soñei con Isabella e coa súa fermosa letra: eu entraba na biblioteca e vía a miña amiga escribindo, respondendo unha carta, e nada máis verme correu a agachala nun caixón do escritorio. Logo sorriu e desapareceu como o aire. Cando espertei púxeme a pensar: Isabella endexamais escribía a súa correspondencia na biblioteca, sempre nun escritorio antigo que tiña preto da cama, que era o do sono, se cadra estábame a dicir que o escrito tiña relación con alguén que había na biblioteca o día da lectura do testamento; seica ela sabía que ía morrer e deixou algo escrito. Co viúvo era imposible falar, estaba totalmente trastornado, así que llo dixen ós seus fillos e estiveron de acordo en que remexese nos papeis da súa nai. Estiven un bo anaco sen atopar ningunha cousa interesante, ata que, sen decatarme, debín poñer en funcionamento algún estraño mecanismo porque, de súpeto, abriuse bruscamente un adorno rectangular que tiña un dos caixóns da mesa: alí había unha carta lida milleiros de veces e para min foi unha revelación a súa lectura. Sabía a historia de Isabella co xove fillo do zapateiro do pobo cando ámbolos dous eran raparigos: Ottavio un día agasallou a Isabella cunha rosa, (el tiña oito anos, ela seis), colleu a rosa, uliu o seu aroma e logo botouna ó chan. Cousas de rapaces. A carta viña a contar que Ottavio endexamais perdoou a Isabella aquel desprezo e que, en parte por vinganza e en parte porque era moi ambicioso, medrou a forza de traballo co fin de facerse rico e amosar a Isabella que non era o morto de fame que ela pensaba. O que eu non sabía, e Isabella tampouco, era que co tempo converterase no pai do noivo de Estefanía, e que foi el que alentou ó seu rapaz a que lle fixese as beiras a Estefanía sabendo que, case con certeza, o seu fillo ía enguedellala.

Coñecendo a Isabella imaxino a súa reacción cando se decatou da verdade acerca da orixe do seu futuro sogro, prohibiría á súa filla que levase a efecto a voda, polo que agora entendo o enfado de Estefanía e que Isabella, tan aristócrata, agachase ó seu home a causa das súas rifas coa filla. Non lle dixen a ninguén o que descubrira.

Endexamais fun moi bo acochando os meus sentimentos nin as miñas antipatías; daquela empecei a mirar ó sogro de Estefanía doutro xeito, apercibíndose el do meu cambio de actitude e imaxinando, xa que Estefanía faloulle do rexistro que fixera entre os papeis de Isabella, que eu sabía a verdade da historia ocorrida entre eles. Encomezou a mirarme divertido, pero eu crin descubrir unha ameaza tralo seu sorriso e pretextando unha visita a uns amigos de Milán fuxín do pobo. Crin que desta maneira daríalle a entender que non representaba ningún perigo para el, pero atopeino en Milán as poucas semanas: non dicía nada, só sorría, coidaba que dun xeito cruel. Atopábao en calquera sitio a onde fose. Nos xardíns da cidade, nas rúas, mesmo nas escaleiras da pensión onde estaba a vivir. Vivir, non vivía, temía ó seu xenio porque xa estaba convencido de que el fora o asasino de Isabella. Tentei facerlle comprender que nunca diría nada, pero non sei se chegou a crer nas miñas palabras. Ós poucos meses de chegar a Milán decidín marchar de novo; cambiei o meu nome e fuxin a Niza. Non tardei en topar con el de novo e co seu sorriso. Lisquei de novo, esta vez a París; se cadra, nesta cidade tan grande, podería perderme para sempre. E, de certo, estiven uns cantos anos tranquilo, volvín a traballar no meu oficio de médico, xa me cría a salvo cando, pasados cinco anos da miña fuxida, apareceu de novo Ottavio, esta vez pola miña consulta. Resultou que eu era un bo médico e el estaba enfermo e algún coñecido faloulle de min, e alí estaba, na butaca fronte de min, contándome as súas doenzas e sorrindo. ¿Que ía facer? Coñecía a miña falsa personalidade e tamén o meu aspecto actual. Volvín a escapar, esta vez cara a España, a unha das cidades onde un pode perderse con máis facilidade, a Barcelona; e ocorreu o mesmo que sucedera en París: aínda que tiven uns anos de tranquilidade, e xa que o home é un animal de costumes, volvín a exerce-lo meu oficio e volveu a atoparme ós dous anos do noso derradeiro encontro.

Escribín unha carta dicíndolle que non tiña porqué ter medo de min, que eu endexamais o delataría; e por toda resposta atopei o seu sorriso un día que saía da miña casa. Daquela decateime que nunca me deixaría en paz, que non me deixaría vivir con tranquilidade e que, se cadra, algún día podería matarme como fixo con Isabella. Marchei outra vez, cheguei a Madrid, e metinme nunha pensión do centro da cidade a escribir estes papeis: xa que a miña vida estaba en perigo e non conseguira convencer ó asasino da miña amiga de que endexamais diría nada decidín escribir esta historia. Quen mata unha vez e non é descuberto pode te-la tentación de volvelo a intentar, por iso agora quero que se saiba a verdade da morte da miña amiga: aquela noite tiven un mal sono e espertei un anaco, entón crin escoitar ruídos e tamén como uns gritos afogados, non lle din importancia; agora sei que era  Isabella loitando pola súa vida.

Penso ir a un notario para darlle estes papeis e no caso de que morra os faga chegar á policía italiana, non sei que poderá face-la policía sen probas pero penso que a miña morte violenta poderá servir para que investiguen, porque estou convencido de que pronto me atopará e esta vez non se limitará a sorrir.”

Dende logo era para quedarse abraiada, tiña razón Roberto. A historia tiña tódolos ingredientes dunha boa novela policíaca pero ocorrera na realidade. ¡Que mágoa que este home non contara as cousas dun xeito un pouco máis extenso! Estaba impaciente por ver a Roberto, seica tiña máis novas respecto ó caso. E o meu amigo apareceu ó día seguinte cunha resaca máis que mediana; menos mal que non tiña que aparecer polo traballo porque estaba feito un pingallo.

-¿Remataches de le-los papeis?-dixo, despois de tomar dúas aspirinas cun vaso de auga.

-Rematei. E ti tes que dicirme se o asasino foi collido ou aínda anda en liberdade.

-Os italianos andan en busca de probas, quizabes, agora que saben onde buscar, consigan pronto metelo na cadea. Vai resultar un pouco difícil porque é un home moi importante en Italia e con moitas influenzas, pero penso que o conseguirán. ¿Como vai o teu nocello?

-Ben, case está curado; aínda quedan uns días de aburrimento, ¿non traerías algo que ler?

-Non se atopan tódolos días homes mortos cun feixe de papeis onde está a solución dun crime.

-É verdade, senón o noso traballo sería ben doado de facer.

-E entón, ¿onde estaría a gracia?

O cirme da princesa, terceira parte

O castelo converteuse nunha gaiola de grilos, o primeiro en aparecer foi o seu home a quen tentei rexeitar do lugar, pois sabía canto a amaba e non ía a atura-lo espectáculo da súa dona morta estrangulada e das paredes cheas de sangue, non sabía se dela ou do asasino.

Pronto o corredoiro encheuse de xente que desexaba saber que pasara; eu tamén estaba consternado pero alguén tiña que mante-la calma e, sobrepoñéndome ós meus sentimentos persoais, asumín o meu papel de médico e non deixei que ninguén pasase máis aló da porta. Pecheina e fun a chamar á policía; logo, mentres esperabamos falei co conde Pietro na biblioteca e dille a desafortunada nova, ó pobre deulle un ataque de nervios como non vira nunca nun home.

Como sabe todo o mundo a policía estivo meses tentando descubrir ó asasino e non logrou nada: interrogou ós 250 invitados, ós fillos do matrimonio, ós 100 traballadores que durmían no castelo, ós meus pais e irmáns, á cociñeira e ós seus axudantes, ós serventes da casa, e mesmo ó fillo dun veciño que estivera polón serán para pedirlle ó conde un libro prestado. Tamén investigaron o pasado de todos eles pensando, se cadra, que alguén non era quen dicía ser e entre eles podería atoparse algún inimigo de Isabella. ¿pero como ía ter inimigos Isabella se era a muller máis amable do mundo?

O que máis me estrañou de todo foi a actitude de Estefanía, disque non a coñecía moito, case toda a súa infancia estivo separada dos seus pais en internados de Inglaterra ou Suíza, e só viña cando as vacacións: é dicir, un mes ó ano. Os pais de cando en vez ían a visitala estivese onde estivese, pero eu intercambiara moi poucas palabras con ela, aínda que sempre pensei que adoraba ós seus pais. O que estaba a pasar é que nos derradeiros días atopeina moi cambiada. Coidei que era polos nervios do compromiso e polos preparativos que quedaban por facer ata o momento da voda, seica xulgara mal o seu carácter. De calquera xeito non me parecía moi natural o seu comportamento; chorou e todo iso cando se apercibiu da morte da súa nai pero presentía que aquelas bágoas non eran sinceras, que mesmo sentía alivio pola morte de Isabella. Non podía ser, debía estar confundido, e en certo sentido o estaba.”

-A verdade é que polo de agora non vexo moita emoción neste asasinato- dixen, parando de ler- calquera novela ten máis acción que isto.

-Aínda non chegaches ó mellor, e lembra que isto non é ficción senón un caso real. Vas ter que deixalo para mañá, senón imos ter que xantar aquí e estou máis que farto dos bocadillos. Levo catro días tomándoos e gustaríame ter un coitelo e un garfo entre as mans para variar- respondeu Roberto, mentres recollía o derradeiro informe e o deixaba nunha bandexa cun letreiro que dicía “revisados”. Este home tiña a mente cuadriculada, quería levalo todo con tanto orde que ás veces perdíase nunha morea de carteliños por tódolos caixóns, xa fose na súa casa ou na comisaría.

Mentres xantabamos non falamos máis do abraiante suceso, segundo el, que fora resolto dun xeito tan estraño ó atopa-los papeis ó home do Retiro. Falamos sobre os seus fillos e sobre a miña compañeira; aínda que eu non tiña nin a máis remota idea sobre o agasallo que ía mercar, Roberto xa llo comprara. Pero non quixo dicir que era.

O resto do día transcorreu sen novidades; cheguei cedo a casa. Carme estaba poñendo a mesa. Preparara un rolo de carne esmiuzada e pastel de chocolate con marmelada de cereixas. Estaba moi leda. Gustáballe moito celebra-lo seu aniversario, e se dous días antes xa estaba a traballar deste xeito na cociña non podía imaxinar o que tería preparado para ese día.

-Non te molestes en buscar un sitio para cear- dixo Carme mentres servía a carne coas patacas ó forno,- imos facer na casa unha pequena festa, xa chamei a uns cantos amigos.

-¿E non preferirías que fóramos só nosoutras dúas?- dixen, pois non me atopaba con moitas ganas de troula.

-¡Veña, ho! ¡Imos ser só media ducia de amigos! ¡Xúrocho!

Non sabía se crela, a derradeira vez que fixo unha festa non houbo que chamar á policía porque estaba eu na casa para pór un pouco de orde, e xuntara a case trinta persoas e tamén xurara que só ían vir media ducia de amigos.

Sempre acababa facendo o que lle petaba, non podía negarlle nada, era a miña debilidade. Ben, ¿por que non?, Roberto tamén estaría e seriamos dúas as persoas sensatas na reunión de tolos que se aveciñaba.

Estivera no ximnasio esa tarde e invitara a un par dos seus compañeiros, se cadra virían coas súas mozas. Non falamos moito máis durante a cea. Logo estivemos a ver un pouco a televisión. Eu estaba cansa e fun a ler á cama; ela quedou un anaco máis.

Cando saín da casa ó día seguinte pola mañá díxenlle que non ía vir a xantar, que vería outra vez a Roberto e que non fose curiosa que xa lle contaría a que viña tanta reunión. Estaba intrigada por como continuaría a historia do crime da princesa. Ía ser unha mañá tranquila, seica tranquila de máis, pois tiña que escribir uns cantos informes que tiñamos atrasados o meu compañeiro e máis eu; era o que menos me gustaba do meu traballo e sempre estaba propoñéndome ir facéndoos a cotío pero o meu carácter preguiceiro podía máis que tódalas miñas boas intencións en canto a levar unha orde no meu traballo. Sempre se me acumulaban unha morea de papeis e logo tiña que estar dous días dálle que te pego coa máquina de escribir, e non era precisamente rápida con ela.

Así que pasei a mañá máis aburrida que imaxinarse poida, desexando que chegase o momento de ver a Roberto; e, como sempre adoita ocorrer, canto máis queres que o tempo pase rápido máis lento vai. Foi xusto cando estaba a pasa-lo informe máis divertido de todos, aquel que trataba da señora de sesenta anos que mordera a un can que gruñiu ó seu neto, algo incrible, ¿non si?, cando me decatei que xa chegara o momento de ir a ver ó meu amigo.

Hoxe estaba de moito mellor humor que onte; polo menos non berraba a ninguén nese intre, nin en persoa nin por teléfono. Petei na porta e sen espera-lo seu permiso entrei de seguido.

-Hoxe non imos poder xantar fóra pero un compañeiro traerá dentro dun anaco comida chinesa, sei que che gusta e a min tamén. Polo menos non serán emparedados nin bocadillos. O informe téñoo gardado, non tardará en chegar e non quero que vexa que alguén alleo a esta comisaría o está a ler. Isto que estou a facer é un favor persoal e fágoo porque sei que es unha persoa moi discreta.

-Roberto, non fai falla que digas iso, xa sabes que non vou contar a ninguén nada disto. Falando doutra cousa, xa sabes que Carme quere facer unha festa polo seu aniversario coa “media ducia de amigos” de sempre.

-Sí, seino –dixo dando un suspiro- e espero que esta vez non monten ningunha lea importante.

Petaron na porta e, despois de da-lo seu permiso Roberto, entrou un compañeiro con dúas bolsas cheas de caixas do restaurante chinés da esquina; Roberto pagoulle e o xove policía marchou pechando a porta. Primeiro xantámo-la comida que consistiu en “tenreira con brotes de xudías”, “polo con améndoas”, “porco agridoce”, “arroz tres delicias”, “rolos de primavera” e algunha cousa máis que esquecín.

O aniversario de Carme foi tan rechamante como temía; a “media ducia de amigos” non chegaron a vintecinco pero semellaron un batallón de infantería, pois os amigos do ximnasio, que eu non coñecía, resultaron ser uns rapaces deses que lles gusta a música de Deep Purple e demais, trouxeron, non só ás súas mozas, senón a uns cantos amigos da súa mesma ralea, no bo senso da palabra, e acabou tronando dentro da nosa casa. A cousa non pasou a máis porque aí estabamos Roberto e máis eu para impedilo pero non por falta de ganas. Nós faciámo-los cegos cando algún deles fabricaba un porro, pero non estabamos dispostos a que a cousa fose máis aló duns sinxelos canutos e dun pouco de barullo coa música. O que non puidemos evitar foi que emporcallaran a casa de tal xeito que o día seguinte non a recoñecía de puro porca que estaba: queimaduras na alfombra, vasos de plástico ata no cuarto de baño,( o cal foi víctima dunha inundación por mor dunha topada dun dos invitados co lavabo, o cal saíu do seu sitio e deixou o chan que semellaba a piscina municipal ata que logramos atopa-la chave da auga e pechala), o sofá do meu estudio manchado dun líquido moi sospeitoso ( preferín non indagar na súa natureza) cunha morea de cabichas de cigarro molladas ó seu carón, as poucas plantas que había na terraza cheas de cinza dos cigarros e o chan pegañoso de ron e outras bebidas de alta gradación, anacos de empanada e de bocadillos nos sitios máis insospeitados (non sei que faría un longueirón debaixo da almofada do meu dormitorio porque coidara que pechara ben esa porta), ata uns calcetíns no microondas, e non eran de ningunha de nosoutras dúas. Recollín todo como puiden e saín para o choio. Durante uns días Roberto non podería verme pois os compañeiros italianos viñan esta mañá e tiña que facerse cargo deles mentres arranxaban  tódolos papeis para a extradición do cadáver e tamén estaba o asunto de investigar quen puido asasinar ó home atopado por min e mailo meu compañeiro. Xa chamaría cando puidese verme.

Os italianos tiveron ocupado ó meu amigo toda unha semana, tempo que aproveitei para xantar a metade dos días na miña casa e o resto para falar coa xente da rúa, a quen ultimamente tiña esquecida por mor do misterioso acocho do Retiro. E digo misterioso porque ninguén soubo darme razón do que puido ocorrer, e iso que falei coa maioría dos homes e mulleres que dormen nos arredores do parque, e mesmo algúns deles dentro del, agás un medio tolo que me dixo que vira a estatua do Anxo Caído zurrándolle a badana a un home.

Faltaban poucos días para que rematase o mes o que significaba que pronto cobraría o meu soldo e que mercaría unhas cantas cousas para a casa e algunhas novelas de crimes nalgunha librería de vello; pero os meus plans se estragaron por mor dun paspán que tiven que perseguir por Callao por roubarlle o bolso a unha muller: quixen derrubalo e saltei ás súas pernas; batino pero tamén rompín un nocello por caer dun mal xeito. Agora tería que estar na casa unha longa tempada e non podería continuar lendo “O crime da princesa”. Xa lle puxera título e todo; semellaba un deses reporteiros que tan pouco lle gustan a Roberto.

Agora ía ter que estar na casa todo o día, tombada no sofá lendo ou vendo a televisión, soa case todo o tempo porque Carme, e díxenllo eu, facía a súa vida normal indo o seu traballo nunha gardería, ó ximnasio e a clase de informática, e só estaba as horas das comidas e pola noite a partir das once. Levaba xa dous días dándolle ó mando do televisor e aburrindo coa miña inactividade cando chamou Roberto, collín o teléfono e contoume que os italianos xa marcharan, que o caso estaba resolto e que pasaría esa noite a verme xa que Carme hai días que o chamara ó traballo para contarlle o que pasara pero que non puido antes falar comigo porque estivo moi ocupado cos policías estranxeiros.

Estiven toda a tarde desacougada pensando en cal sería a solución o crime, tanto o da princesa como o do home de Madrid, e comíanme os nervios vendo que non chegaba a hora en que aparecese Roberto para contarmo todo.

Collín un libro de encrucillados e púxeme a facer un moi longo. Cando estivese a piques de rematalo seguro que chegaba Roberto. Ás oito e media soou o timbre e, pouco a pouco, axudándome cos mobles cheguei ata a porta e abrin ó meu amigo. Logo el axudouna a deitarse de novo onde estaba a pasa-los dous últimos días. Puxo unha butaca preto do sofá e dixo ela:

-Se cadra, poderías face-la cea; morro de fame, non me podo mover do sofá porque aínda non trouxo Carme as muletas.

-Farei o que poida, e ¿como vas ó baño?

-Saltando, co pé en alto. Non sei como non caio e manco a outra perna.

-Imaxino que tolearás por coñece-lo final da historia da princesa e a identidade do asasino-dixo Roberto mentres ía a cociña.

-Será dos asasinos: o da princesa e mailo do home do Retiro.

-Non, só é un asasino. Eu, que sabía o final da primeira historia, quedei moi abraiado ó descubrir que era a mesma persoa, pois non seguiu a mesma pauta nos dous crimes, e non é moi normal iso. Pero claro, a primeira víctima foi producto dun arrouto que lle deu de súpeto, xa que non desexaba matala senón asustala. A segunda vez que actuou o fixo premeditadamente. ¿Paréceche ben un ovo fritido con patacas e touciño entrefebrado? É todo o que podo atopar nesta neveira.

-Esta Carme é tremenda, outra vez esqueceu ir ó mercado; que lle imos facer, o que sexa pero axiña.

-Os compañeiros italianos deixáronme a traducción que fixemos; aínda que por agora non podemos facela pública ata que o asasino estea na cadea, o que será moi pronto, sí te podo xa mostrar con total impunidade o relato. Así que, para que non aburras, tróuxencho. Aquí o tes. Vou a cociña, a ver se xa están as patacas.

O crime da princesa, segunda parte

PRINCESA ASASINADA NO SEU CASTELO DE IVREA, NO PIAMONTE (ITALIA)

Turín, 20 de outubro.- Hai dous días a princesa María Isabella Bergonzi dálla Fiori apareceu asasinada no seu dormitorio do seu castelo de Ivrea, no Piamonte (Italia). A víctima que foi estrangulada, tiña preto de sesenta anos e, ese mesmo día, ía da-la nova do compromiso da súa filla Estefanía, de vintetrés anos, co fillo dun importante home de negocios de Turín. A policía non atopou pegadas que poidan resolver dun xeito rápido o crime agás dun cepillo para o cabelo e un colar de diamantes que pensan poden se-las armas co que tivo lugar o espantoso e abraiante suceso; ámbolos dous obxectos tiñan sinais de sangue: o primeiro, achado ó carón da princesa asasinada, puido se-la arma con que a deixaron inconsciente; o segundo, espallado por todo o cuarto, puido se-la arma con que foi estrangulada, xa que o fío do colar tamén ten restos de sangue. Ninguén se explica como puido ocorrer.

-Xa me lembro, daquela estaba lendo novelas de Agatha Christie e pensei que era un caso axeitado de abondo para Poirot; ¡que mágoa que só sexa un personaxe de ficción! ¿verdade?

-As cousas non son tan doadas na realidade- dixo Roberto levantando a vista dos seus papeis- senón fose polo manuscrito encontrado agora no Retiro sería un de tantos crimes sen resolver, de calquera xeito quedei moi abraiado cando rematei de lelo, ni os mellores escritores de novela negra poderían conseguir escribir un argumento tan embarullado como este crime da princesa italiana.

-Non sei se me dará tempo de lelo todo- dixen, vendo a cantidade de folios que tiña ante min.

-Coido que non- dixo o meu amigo mirando ó seu reloxo- pero podes tornar mañá por aquí.

-Iso farei- respondín ó tempo que me enfrascaba na lectura daquela morea de papeis.

“Estou canso de fuxir, canso de percorre-lo mundo tentando esquecer a Isabella e a súa espantosa morte, canso de levar sobre as miñas costas o incrible segredo do seu asasinato, un segredo que non comparto con ninguén, non sendo co seu asasino. Durante moito tempo crin que estaría a salvo por mor desa información pero agora temo pola miña vida; volveuse moi poderoso e non permitirá que siga vivindo mentres haxa unha posibilidade, aínda que sexa remota, de que alguén poida facerme falar sobre aqueles feitos ocorridos hai tanto tempo no castelo do Piamonte.

Teño medo, moito medo, pero este temor non é tanto por perde-la miña vida como por pensar que pode volverse a repeti-la historia agora que el se cre inalcanzable, máis aló da xustiza, e xa fixo dano de abondo hai dez anos: esnaquizou unha familia e fixo tolear de dor a un bo home.

Neste intre vou descarga-la miña alma de tódolos desacougos que levo agachando dende aquela; milleiros de veces repasei a historia na miña cabeza e milleiros de veces desexei escribila pero non atopaba o momento axeitado e cría que podería se-la causa da miña morte se o asasino se decataba de que fixera algo semellante. Pero iso agora xa non importa, sei que de calquera xeito vou morrer e non podo permitir que o asasinato da fermosa Isabella quede sen castigo.

¡Sí, fermosa, aínda que xa tivese sesenta anos! Para min seguía sendo aquela rapaza de longos cabelos negros e ollos grandes de cor verde que me enguedellou, sen sabelo, ós quince anos co seu sorriso e a súa mirada verde mar ó darlle eu unha das primeiras rosas que cultivara baixo as ensinanzas do meu pai, o xardineiro do castelo. O seu pai, don Salvatore, era un bo home que se preocupaba polos seus traballadores. Os seus devanceiros deixáranlle unha boa herdanza, tanto en cartos como en propiedades, e el, un home con vista para os negocios, aumentara considerablemente o seu patrimonio; pero era un home que gustaba de compartir con outras persoas a súa boa sorte e os seus traballadores, xa fosen os do palacio ou os das fábricas e tendas, eran, se cadra, os mellores pagados do país. Comprendendo que se non facilitaba as cousas o patrón, ou sexa el, ninguén o había de facer, construíu unha escola nos terreos do palacio para os fillos dos seus serventes e trouxo a vivir alí ós mellores mestres; fixo, tamén, garderías para os fillos das súas traballadoras das fábricas, facilitando deste xeito a famosa incorporación da muller casada ó traballo; pagaba a viaxe cando calquera persoa das que tiña ó seu cargo precisaba cambiar de localidade por un tempo, por mor da enfermidade dun familiar ou calquera outra causa, e mesmo encargábase de buscar unha vivenda onde puidese vivir mentres durase a súa estadía alí. Sempre que fose un motivo xustificado o traballador seguía percibindo o seu salario e cando algún deles se xubilaba facíano coa totalidade do salario percibido durante a súa etapa laboral máis unha bonificación durante os cinco primeiros anos que saía do peto de don Salvatore. Mesmo algúns considerábanse tan ben pagados que rexeitaron esa bonificación por máis que don Salvatore insistía sempre para que aceptasen.

As malas linguas dicían que don Salvatore facía todas aquelas cousas para se aproveitar mellor dos seus obreiros; pero non era verdade porque todos estabamos moi ledos co trato que nos dispensaba, agás os trapaceiros, pero isos non duraban moito e os seus mesmos compañeiros alegrábanse da súa marcha cando os despedían. Tamén pagou, ás veces, os estudios universitarios no estranxeiro ós que pensaba que tiñan posibilidades de medrar nesa profesión, como me ocorreu a min. Con outro patrón agora sería un sinxelo xardineiro, pero convertinme en médico e, aínda que me custou un grande esforzo, conseguín remata-la carreira de Medicina con boas notas, só para agradecer deste xeito a confianza que puxera en min don Salvatore.

Despois dos meus estudios tornei ó pazo: por unha banda, para amosa-lo título acabado de conseguir; por outra, coa esperanza de ver a Isabella. Supoñía que xa estaría feita unha fermosa muller e, de cando en vez, nas longas noites de insomnio, soñaba con que ela se convertía na miña doce dona. Soño sen esperanza porque, aínda que eu medrara por mor da miña vontade e do diñeiro do seu pai, non deixaba de ser un servente deles e sospeitaba que endexamais permitirían semellante casamento. Non tiven oportunidade de sabe-la verdade porque cando cheguei atopei os preparativos da voda de Isabella cun curmán seu. Foi un duro golpe para min, pero non tanto que impedise agocha-los meus sentimentos e felicitala polo seu compromiso dun xeito sincero.

Todos expresaron o seu contento polo meu retorno e ata fixeron unha pequena festa de benvida. Os meus pais e irmáns estaban ben, nembargantes o meu pai deixara o xardín hai uns meses por mor da artrose e agora o xefe dos xardineiros era o meu irmán Paolo. Don Salvatore propúxome que quedase no pobo xa que o médico do lugar non tardaría en xubilarse e ía facer falla un médico novo: esquecín a idea de establecerme en Milán e aceptei a proposta de don Salvatore, estaría cerca de Isabella, podería vela e, quizais, falar con ela a miúdo, e tamén coidala, xa que non como o seu home polo menos como o seu médico. E así vivín feliz todos aqueles anos, cerca dos meus amigos e parentes, permanecendo solteiro á pesar dos esforzos da miña nai e de Isabella por atopa-la muller axeitada para min. Pero eu non me deixaba convencer aínda que ás veces saín con algunha delas, para darlles gusto ás dúas mulleres que máis quería neste mundo, pero ningunha se podía comparar con Isabella.

A súa morte foi un duro golpe para todos; lembro os días anteriores ó espantoso feito como os máis felices da miña querida amiga. A casa era un barullo de xente: decoradores, cociñeiros, modistas, o señor párroco, amigos, coñecidos, familiares dos noivos, familiares dos pais dos noivos, vellas amizades, rapaces e raparigas, as damas de honra, periodistas, industriais, comerciantes..., ían e viñan continuamente traendo agasallos e unha morea de cousas necesarias para tan importante acontecemento. Isabella multiplicábase e xamais vin que tratase a ninguén dun xeito desconsiderado por mor do cansazo, tiña a vitalidade dunha rapaza de vinte anos e sempre unha palabra amable para todos, mesmo para os máis impertinentes, os periodistas, e para os máis susceptibles, os cociñeiros e os decoradores. Entendo que alguén puidese sentir envexa polo seu diñeiro e pola súa posición, pero iso debía ocorrerlles a aqueles que non a coñecían e que nunca falaron con ela, porque Isabella facía que esqueceses todo o que tiveses na súa contra en canto sorría e falaba daquela maneira tan sinxela e suave”.

-Máis que unha confesión semella unha novela romántica- dixen, ó tempo que collía un dos cigarros que tiña Roberto na tabaqueira de madeira do seu escritorio.

-Non é unha confesión; non estás a le-lo relato dun asasino arrepentido senón dunha testemuña dun asasinato.

-Entón, ¿por que non o denunciou?- preguntei estrañada.

-Ti segue lendo e non preguntes, ¿non te gustan as novelas policíacas?- dixo Roberto cunha certa retranca- ¡pois toma novela policíaca a esgalla!

Tiña razón; se cadra non estaba no mellor momento para ler eses papeis, era certo que ó principio de todo falaba de que o segredo era compartido co asasino. Tiña a mente noutras cousas como o agasallo que tiña que mercar a Carme polo seu aniversario dentro de dous días e cal sería o lugar idóneo para levala a cear. Ata que non resolvese esas dúas cousas non tería a cabeza para máis nada.

Pasei rapidamente os folios; en verdade había moito que ler: cincuenta páxinas cunha letra moi pequena e a un espacio. Quen fixo a traducción debería estar a descansar polo esforzo, pois coñecendo a Roberto seguro que non o deixou en paz ata que rematou coa transcrición do orixinal.

Tentei esquece-las miñas preocupacións e seguir coa lectura; aínda quedaba media hora ata o momento do xantar e Roberto estaba outra vez enfrascado cos seus expedientes.

“O castelo da familia é verdadeiramente enorme e non houbo ningún problema para aloxar a toda aquela xente, non sendo que se tiveron que establecer quendas ás horas das comidas para non mesturar ós traballadores cos invitados da familia. Pero todo transcorreu coa maior tranquilidade. O conde Pietro, curmán e marido de Isabella, quixo que os traballadores quedasen na casa para que non se perdese tempo acotío no seu traslado ata o castelo que se encontraba moi a desmán de calquera dos centros de traballo dos arredores.

Estefanía era a única que de cando en vez deixaba amosa-lo seu malhumor polas maiores parvadas, pero ninguén lle facía caso pois comprendían que os nervios da voda sempre afectaban de máis ós noivos e Isabella tiña que estar de contino calmándoa para que non rifase con todo o mundo, mesmo co seu noivo con quen endexamais tivera problemas nos cinco anos que levaban xuntos.

Aínda que ó día seguinte só ían a prometerse, Isabella quixo que a casa estivese adornada como se fose o día da voda e, agás uns cantos que vivían moi lonxe, asistisen a maioría dos invitados da voda, como se fose un ensaio xeral.

O día anterior a que se celebrase a cerimonia de petición de man, Estefanía atopábase de moi malhumor, ni sequera Isabella puido evitar que estivese desacougada e nerviosa, e a cousa foi tan grave que mesmo trasladou a súa intranquilidade a tódolos invitados; os traballadores falaban ás súas costas e o seu pai fechouse no seu despacho dende mañanciña pois non aturaba o seu carácter cando lle daba dese xeito, deixando a solución do problema nas mans da súa muller. Ó longo do día tiveron varias discusións pero a peor foi pola noite, en que Estefanía saíu da biblioteca dando un portazo e deixando á súa nai nerviosa e soa nun mar de bágoas. Por máis que o bo do seu home tentou indagar que pasara entre elas non logrou que Isabella falase nin un chisco, e iso que na súa vida matrimonial tiveran ningún segredo, sempre, ‘polo que me dixera ela, foron moi sinceros na súa relación e non había ningún pensamento nin desacougo por pequeno que fose que non se contasen. O conde Pietro non entendía a actitude da súa muller e estaba, evidentemente, doído por esa falla de confianza.

Non podía ser por mor da voda nin por calquera outra cousa relacionada coa cerimonia pois, aínda que os maiores segredos sempre dan lugar a rumores, non se falaba entre os invitados e amigos da familia de nada diso; tiña que ser algo moi grave para que nin a nai nin a filla contasen nada a ninguén.

O ambiente esa noite estaba moi enrarecido e se ámalas dúas non arranxaban as súas diferencias antes do xantar, todo ía a resultar un auténtico fracaso. Eu, no meu cuarto, dáballe voltas ó asunto tentando buscar unha explicación pero non se me ocorría ningunha. A casa estaba en completo silencio. Durmín a ratos e crin escoitar uns ruídos nunha das veces que espertei pero non les fixen moito caso, pensei que, xa que o castelo era moi antigo e algunhas das súas partes estaban construídas de madeira, sería algunha táboa do tellado ou do chan.

Estaba amañecendo cando conseguín por fin concilia-lo sono, pero durou pouco o meu descanso xa que espertei por mor dun fondo berro que fixo que saíse correndo, xa que recoñecín a voz de Estefanía. Non sabía se darme presa ou non, podía ser algo grave o que estaba a suceder ou ser unha parvada coma unha catedral, coas noivas nunca se sabe, se cadra rompera unha unlla. Por iso non me din presa en acudir onde estaba ela; non podía imaxinar o que ocorrera. O berro fora longo e agudo e non se repetiu, voltei ó meu cuarto e, xa que espertara, dinme unha ducha e vestinme con toda a tranquilidade do mundo.

A casa estaba tranquila, non semellaba que ninguén se erguera aínda e baixei á cociña a tomar un café, agora mesmo non me apetecía almorzar máis nada, xa tomaría algunha froita a media mañá. Ó pouco tempo apareceu Estefanía e como ela non falou do berro eu tampouco quixen facelo. Só comentou que ás nove quixo falar coa súa nai pero que a porta do seu cuarto estaba pechada e como era unha parvada o que desexaba consultarlle voltou á súa peza e durmiu un anaco máis. Eu rematei co café e díxenlle que iría a ver como estaba a súa nai. Se cadra o berro foi algún pesadelo da moza e pode que ela nin sequera se decatara del.

Subín outra vez as escaleiras e topei con dous invitados que saían a dar un paseo polo xardín, saudeinos e fun cara a esquerda, seguín o longo corredoiro ata chegar á porta de Isabella, petei nela e abriu un anaco. Non entrei de contado senón que batei de novo nela e alcei a voz para que Isabella, se estaba durmida, espertase, non quería asustala aparecendo de súpeto, pero non obtiven resposta. Quizabes non estivese dentro e estaba a face-lo parvo falando cos mobles; chameina un pouco máis alto e abrín a porta un anaco máis, foi entón cando a vin. Nese intre fun eu quen berrou o seu nome dun xeito desgarrado. Alí estaba ela, na súa cama, morta. Iso era evidente, a cara morada era suficiente, non só para un médico, senón para calquera que tivese un pouco de sentido común, para comprender que aquela muller fora asasinada.

O crime da princesa: primeira parte

A tanda de día adoita ser tranquila de abondo no parque, polo menos acotío; os domingos, que é cando máis xente hai no Retiro, xa para facer footing, andar na bicicleta ou simplemente pasear ou deitarse na herba, son os máis conflictivos aínda que case sempre todo se reduce a discusións entre peóns por mor dos cans ou cousa semellante. Quedábame pouco tempo para a xubilación como policía local; tivera relativamente boa sorte no traballo pois, anque era muller, non tiven demasiados conflictos cos meus compañeiros cando ingresei no corpo. En canto os veciños, tocaranme sempre barriadas que coñecía por moitas razóns e nas que xa era moi popular antes de desempeña-lo meu actual traballo. Agás algún borracho que me soltaba ás veces algunha inconveniencia e que acababa cos seus ósos na comisaría, non tivera problemas máis serios.

A miña compañeira sentimental, que no meu traballo pasaba por unha curmá do pobo, pois, aínda que levabamos moi ben a nosa relación dende hai máis de dez anos e os nosos parentes comprendían o noso xeito de pensar e vivir, non ocorría o mesmo cos meus compañeiros de destino. Preocupábase moito polo meu traballo e se chegaba tarde de máis á casa xa a estaban a come-los nervios.

Aquel venres de mediados do mes de agosto presentábase como calquera outro día da semana, se cadra un pouco máis fresco cós anteriores xa que sobrepasaramos a primeira quincena do mes e os días encomezaban  a acurtar a pasos axigantados; nas noites notábase máis a friaxe e a xente xa empezaba a pensar en saca-la roupa de inverno dos armarios e na volta ó traballo. Patrullaba co meu compañeiro, un novatiño encantador ó que estaba aprendendo o barrio, cando albiscamos un vulto que flotaba no estanque, demasiado grande para que fose calquera das porcalladas que bota a xente á auga, como botes de coca-cola ou bolsas de lixo; así que decidimos informar do que viramos. Pedimos unha barca a Robustiano, o encargado do aluguer das mesmas, e dirixímonos cara ó vulto que, a medida que nos achegabamos, ía crecendo de tamaño. O meu compañeiro, Luís, empezou a pórse nervioso e eu, para que agochalo, a pesar de tódolos meus anos de experiencia, tamén. Ó fin logramos chegar ata el e puidemos entón ver con claridade que aquilo que flotaba nas augas era o corpo dun home. Entre os dous logramos subilo á embarcación aínda que nos arriscabamos a que voltease.

-É o corpo dun home- informei pola radio.

-Miren se posúe algún tipo de información enriba das súas roupas, de contado mandamos axuda.

Os compañeiros da Policía Nacional non tardaron en aparecer, mentres eles se facían cargo do corpo nosoutros colaboramos na busca dalgunha pegada que puidese axudar a aclara-lo suceso. De seguido atopamos Luís e máis eu unha mochila preta da estatua de Alfonso XII, case semiagochada entre os matos.

Contiña unha camisa, roupa de baixo, unha carteira cun carné de identidade estranxeiro, italiano, e unha pequena bolsa de plástico semitransparente e pechada dun xeito hermético con papel celo na totalidade da súa superficie. Con todo isto fomos onde os compañeiros e entregámolo. O home resultou ter unha ferida de bala no peito. A miña curiosidade era enorme pero non podía de ningún xeito acceder ó contido do paquete, era unha falta moi grave a que pasara por un intre pola miña cabeza.

A curiosidade matou ó gato, di o refrán; tal como achei o paquete entregueino ós meus compañeiros. Ó pouco chegou o comisario encargado da investigación. ¡Vaia sorte a miña! Agora estaba segura de poder coñecer o seu contido xa que era un bo amigo dende hai moitos anos e confiaba na miña discreción. Roberto coñecía a miña paixón polas novelas policíacas e polos feitos escabrosos. Alguén podería pensar que se tanto me gustaban os crimes podería haber ingresado na Policía Nacional e non na Municipal; a verdade é que non aturaba moi ben a visión do sangue, mesmo a máis pequerrecha ferida producida por un coitelo pelando patacas poñíame o borde dun estado de ansiedade. Pero imaxinativamente o soportaba de marabilla.

Ámbolos dous eramos do mesmo pobo, unha pequena poboación do interior de Galicia, foramos compañeiros de colexio, aínda que el era un pouco maior ca min e polo tanto finalizara primeiro os seus estudios e marchado a Madrid. Ó chegar decidiu pórse a traballar e estudiar ó mesmo tempo para Policía Nacional. Eu seguín o mesmo camiño cá el dous anos despois. Aínda tardamos bastante tempo en atoparnos casualmente, un día de inverno en que facía moito friaxe, nunha manifestación convocada polo SUP, pero aledámonos do noso encontro.

Sempre fora boa gardando segredos así que, de cando en vez, acostumaba informarme polo miúdo dalgún caso especialmente interesante. Albisquei que non se atopaba de bo humor polo que tan só saudei regulamentariamente; xa o chamaría máis tarde á súa casa, agora non era o momento axeitado. Endexamais tiveramos problemas con estas confidencias, ata certo punto era normal o intercambio de información entre compañeiros de profesión, sempre que se gardase a debida discreción ou que fose fundamental para a investigación, pero o préstamo dunha proba ou da súa copia non sabía se entraba no que se consideraba un comportamento admisible ou non. O que si sabía era que Roberto era moi legalista e non faría ren, nin sequera por min, que comportase unha reprimenda dos nosos superiores, e non falemos de que fose considerado un delicto aínda que na realidade puidese ser visto como unha falla leve.

Deixei pasar uns días antes de chamalo; os periódicos tan só foron informados dos feitos máis xerais e ningunha das teorías que lle estaban a pasar ó meu amigo pola súa cabeza saíu á luz. Nin “O Caso”, un periódico especializado en crimes e que eu mercaba con asiduidade, logrou máis información cá que el quixo dar; e iso que os seus reporteiros eran xente especializada en lurpiar información ás pedras. Como non puideron publicar nada sensacionalista non publicaron nada sobre o feito do Retiro. Coñecían a Roberto moi ben e ningún dos trucos utilizados polos seus traballadores para conseguir datos resultaran xamais con el. De cando en cando mandaban a algún novatiño acabado de saír da facultade de Ciencias da Información para gastarlle unha broma e coa esperanza, coidaba eu, de que calquera día aquel comisario tan hermético, (“Mudiño” fora o alcume que lle puxera un da redacción ó inicio da súa carreira), ía atopa-la forma do seu zapato.

Contactei con el, aínda que non me puxo trabas para que me informase do contido do paquete, díxome que se desexaba pillarlle o tranganillo tería que ir á súa casa pois dada a gravidade do caso non podía arriscarse a que unha copia do manuscrito puidese perderse.

-E estou a pensalo mellor; o máis sensato é que veñas a comisaría e alí mesmo o leas, non podo permitir que saia das nosas dependencias.

-¿Tan importantes son eses papeis?-preguntei, pois tíñame estrañada tantas precaucións.

-Moito, resolven un misterioso crime ocorrido en Italia hai dez anos; xa nos puxemos en contacto coas autoridades italianas e mañá, pasado mañá como moito, chegará un compañeiro daquel país para axudarnos na resolución do asasinato. Espéroche pouco antes do mediodía no meu despacho, poderás ve-los papeis e xantaremos xuntos.

Case non puiden durmir dos nervios esa noite, non me ocorrera nada semellante nas outras ocasións, pero tamén é verdade que o caso non se parecía a ningún dos que ata agora vira. O traballo da mañá foi rutineiro, nada especial, un par de rateiros nun supermercado e a rolda polo barrio foi todo o que fixemos o meu compañeiro e máis eu antes da hora do xantar.Escuseime con el por non ir xuntos ó burguer e marchei á comisaría do meu amigo. Poucas veces ía a casa despois de remata-la quenda da mañá, era un costume que me servía para falar coa xente que pasaba a súa vida nas rúas e darme de conta, deste xeito, de moitas cousas que ocorrían no barrio e que doutra maneira pasaríanme inadvertidas. Ás veces xantaba con Roberto, xa fose como hoxe para intercambiar información xa porque só nos apetecese estar un anaco xuntos. Carme, a miña compañeira, coñecíao e aínda que ó principio da nosa relación sentiu celos, logo comprendeu que era unha idea absurda de abondo, que eu non podería rexeitar unha amizade do meu pobo dende que era unha rapariga por estar vivindo con ela; eu non era bisexual, era lesbiana, e para min Roberto só era un bo amigo, máis nada. Custoulle un pouco de tempo acepta-la idea porque ela tiña un fondo noxo ós homes por mor das relacións desastrosas que tivera na súa mocidade, moito antes de coñecerme. Un día inviteino a cear e, para a miña sorpresa, conxeniaron dende o primeiro momento. Mesmo de cando en cando saíamos xuntos ó cine; Roberto estaba divorciado e tiña dous fillos, unha rapaza de catorce anos e un rapaz de oito, cos que pasaba as vacacións de verán e cada dous anos as de Nadal. Levábase ben coa que fóra a súa muller porque a causa da súa separación non foi o desamor senón que ela non podía atura-lo desacougo de estar a esperalo tódolos días sen saber a que hora chegaría ou se podían ferilo ou matalo calquera día. Víanse a miúdo aínda que ela xa estaba con outro home cun emprego moito máis axeitado ó seu carácter: un empregado dun banco. Roberto coñecíao inda que non lle caía en gracia pero non lle dicía ren á súa muller pois decatábase de que ela estaba fondamente namorada del e podería pensar que non desexaba vela feliz, cousa que ó meu amigo endexamais lle pasara pola cabeza.

Na comisaría estaban xa co cambio de quenda, dirixinme cara ó despacho de Roberto, escoitábalo falar moi enfadado polo teléfono, petei na porta e ó pouco el mesmo abriu.

-Pasa, ¿asustouse moito o novato co encontro doutro día?-dixo mentres sentaba na súa cadeira e amosábame un recorte de periódico e unha morea de fotocopias engadidas cun clip.

-Un pouco, e non é para menos, eu tamén levei un bo susto aínda que tentei mante-la calma para non asustalo dabondo- respondín mentres botaba unha ollada por enriba ós papeis que me dera.

-Aí tes toda a información: o recorte é dalgúns anos atrás, de cando sucedeu todo, tíñao gardado na miña casa porque foi un caso rechamante que me tivo preocupado durante semanas, aínda que eu non puidese facer nada para resolvelo tentei seguilo polos periódicos que me mandaba de cando en vez un amigo italiano; esa foi a noticia tal como apareceu nos xornais españois, as fotocopias son unha traducción do que escribiu o home do Retiro. Primeiro tes que le-la noticia porque doutro xeito non vas comprende-lo resto; quizabes cando empeces a lela che decates de habela visto publicada nos xornais hai tempo. Mentres ti les eu vou poñe-lo día uns cantos informes, logo podemos ir a xantar, se te peta facelo comigo.

-Por suposto que sí, Carme sabe que vou estar contigo e pediume que che preguntase se queres ir ó cine ó sábado.

-No vou poder, teño que quedar cos rapaces esta fin de semana, dentro de dous sábados é posible que poida.

-Xa llo direi entón- e sen dicir máis nada púxeme a ler.